Κάτι ξέχασα

Και το 3ο πράγμα που σημαίνει κάτι στη ζωή μου. Άντε γειά!!!

Χωρίς τίτλο

Δυναμώστε τα ηχεία, κλείστε τα μάτια και απολαύστε. Εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα. Το μόνο πράγμα που μου δίνει χαρά στη ζωή. Και οι γονείς μου. ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ...
Rainbow - Stargazer για τους αμύητους.

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ!!!

Πιστέψτε το! Δε πέθανα (ακόμη). Μετά απο απουσία σχεδόν 3 μηνών αποφάσισα να "σπάσω" τη σιωπή μου (αγαπημένη φράση - κλισέ). Λοιπόν, ξεκινάμε.

Κεφάλαιο 1ο:
3ήμερο στα Χανιά τέλος Αυγούστου, αρχή Σεπτέμβρη (επίκαιρος, ε;).

Φωτορεπορτάζ:

Επί του πλοίου σε ώρες χαλάρωσης και παιγνίων.
Ο συνάδελφος Γιώργος με το έταιρο ήμισυ εξ Αμερικής (ου ου ου κλπ κλπ) Απρίλια (πρέπει
να τα εξελληνίζουμε όλα, April τη λένε τη κοπέλα αλλά εδώ κλίναμε το όνομα Κάνινγκ).


Ξέρω, ξέρω, δίαιτα... (λέμε τώρα).

Μεγάλο high-light του ταξιδιού το ξενοδοχείο. Βγαλμένο απο τα 60's, νόμιζες
ότι θα ακούσεις από το διπλανό δωμάτιο τον Βουτσά να ζητά φουντούκια από τη
Σαλλλλλονικιά μάνα του. Τουλάχιστον ήταν καθαρό και ήσυχο, παρόλο που ήταν σε κεντρικό σημείο. Ευτυχώς ήμασταν μια παρέα που δε ψείριζε το παραμικρό και
μας ενδιέφερε να περάσουμε καλά.

Χωρίς σχόλια. Απλα τα σπάει...


Δεν έχεις φτάσει πραγματικά σε ένα μέρος μέχρι να κάτσεις να φας και να δοκιμάσεις
τοπικές γεύσεις. Το ίδιο βράδυ που φτάσαμε βγήκαμε για φαγητό. Πάρτε μια γεύση (καλό, ε;).

Κοχλιοί, κοινώς σαλιγκάρια. Πρώτη φορά δοκίμασα. Πιο πολύ ενδιαφέρον έχει η διαδικασία
για να τα φας παρά η γεύση. Τίποτα το φοβερό αλλά γούστα είναι αυτά.

Αναθέματα σε εικόνα της Παναγίας σε κεντρική εκκλησία (δε συγκράτησα όνομα).
Φυλακτά που απεικονίζουν ανθρώπινα μέλη, ανάλογα με το τί θέλει ο πιστός να
θεραπευτεί. Μου έκανε εντύπωση που η Απρίλια θυμήθηκε ότι το ίδιο πράγμα
είχαμε δει στο Αρχαιλογικό Μουσείο Αθηνών, παράδοση που κρατάει δηλαδή 2.500 χρόνια.
Cool, huh???


Να μη πάει ο νους μου στο κακό, ε;

Τζαμί στο λιμάνι. Όμορφο κτίσμα, μέσα φιλοξενεί διάφορες εκθέσεις. Γενικά το λιμανάκι πολύ
γραφικό, τα πάντα αφιερωμένα στη προσέλκυση του τουρίστα βέβαια, αλλά τί να κάνεις;
Προβλέπεται...

Το παν είναι ένα καλό πρωινό. Ακολούθησε γαστριμαργικό όργιο με βάφλες.
(Παραδοσιακή κουζίνα, ε;)

Βραδινό όργιο βρώσης και πώσης.


Τέρατα φυσικής κατάστασης αποφασίσαμε να διασχίσουμε το περίφημο φαράγγι της
Σαμαριάς. Η φωτογραφία τραβήχτημε μόλις λίγα λεπτά αφότου είχα βγάλει τα σωθικά μου
ζαλισμένος από τις ατελείωτες στροφές του δρόμου μέχρι να φτάσει το λεωφορείο του ΚΤΕΛ στον προορισμό του. Δε ξεκίνησε λοιπόν η μέρα με τους καλύτερους οιωνούς.

Ξεκινώντας την κατάβαση βλέπεις αυτό! Ναι, αυτό περάσαμε... Μαγευτικό πράγματι.


Για να βρεθείς στο φαράγγι πρέπει να κατέβεις ένα ατελείωτο ζιγκ-ζαγκ
απο μονοπάτια με πέτρες ατάκτως εριμμένες. Ορειβατικά παπούτσια κρίνονται
αναγκαία. Κανείς μας δεν είχε, ευτυχώς δε μας κόστισε...


Ένα ποτήρι στη μέση του πουθενά... τί να πιεις... (κολλάει).

Μίλτου κατάβασις... μα πως τα λέω ο άτιμος.


Αυτή η γέφυρα στα μισά του δρόμου οδηγεί στο φυλάκιο της Σαμαριάς.
Υπόψιν ότι όλο το φαράγγι ουσιαστικά είναι ένας χείμαρρος
που το χειμώνα με τις βροχές είναι αδιάβατος.

Ahhh... so cute!



Εικόνα cart-postale αλλά δε θα μπορούσε να λείψει. Όσο να'ναι σε πιάνει
ένα δέος (εδώ κολλάει το awesome).

Στο στενότερο σημείο του φαραγγιού. Πλάτος περίπου 5-6 μέτρα.


Διαβαίνωντας τον Ρουβίκωνα (μιλάμε για μόρφωση όχι αστεία).



Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής υπάρχουν τα σημάδια που βλέπετε άνωθεν
και σε ενημερώνουν σε ποιο χιλιόμετρο είσαι και πόσα
σου μένουν ακόμα. Φτάνουμε στο τέλος λοιπόν. Η μήπως όχι;


Φτάνοντας στην έξοδο του φαραγγιού συνειδητοποιείς ότι δεν
έφτασες ακριβώς στο τέλος της πορείας. Μπορεί να τελειώνει το
φαράγγι αλλά δε τελειώνει η πορεία. Σου μένουν άλλα 2 χιλιόμετρα
μέχρι να βγεις στη θάλασσα. Μεσολαβεί ένα χωριό στη μέση του πουθενά
στο οποίο ο γενναίος Γιώργος αποφάσισε να ανέβει στη μάντρα
ενός σπιτιού για να κόψει φραγκόσυκα.


Φτάνοντας επιτέλους στη θάλασσα, στο νότιο μέρος της Κρήτης, πήραμε
το φέρυ το οποίο θα μας πήγαινε Σφακιά και από εκεί με ΚΤΕΛ πάλι πίσω
στα Χανιά. Η φωτογραφία είναι από ένα ενδιάμεσο σταθμό του φέρυ
σε ένα γραφικό λιμανάκι. Άψογο.

Αφού λοιπόν έχασα κάμποσα λίτρα σε ιδρώτα την επομένη πήγαμε στο Αρχαιολογικό
Μουσείο των Χανίων. Όπως βλέπετε φιλοξενείται σε ένα παλιό Καθολικό ναό,
υπέροχης αρχιτεκτονικής. Αρκετά όμορφα εκθέματα, η έκπληξη όμως ήρθε απ'αλλού...

Με κίνδυνο να πέσει ο blogger για πάντα, το δημοσιεύω...
Τα εκθέματα είναι όντως ανεκτίμητης αξίας, και πώς θα γλιτώσουμε τα μπλεξίματα
με το νόμο; Κάνουμε μια δωρεά και το παίζουμε και εθνικοί ευεργέτες αμα λάχει
να'ουμ. Το πώς βρέθηκαν στη κατοχή του το ξεχνάμε για πάντα χμμμ...


Τέλος, η πινακίδα μπροστά από ένα εστιατόριο στο λιμάνι. Μας κέρδισε και το επιλέξαμε.
Δε το μετανιώσαμε, καλό σέρβις και φαγητό. Αυτό που γράφει η πινακίδα
μπορείς να το καταλάβεις μόνο αν κάνεις βόλτα στο λιμάνι. Οι κράχτες καταντάνε
ενοχλητικοί. Σε αυτό το στέκι ήταν πιο ήρεμοι και γι'αυτό τους προτιμήσαμε.
Το όνομα αυτού "Mourello", έτσι για την ιστορία.

Πίστευα ότι θα είχα χρόνο και για άλλα κεφάλαια αλλά μου πήρε 2,5 ώρες να κάνω το ποστ και βαρέθηκα. Ελπίζω να μη κάνω άλλους 3 μήνες για να ποστάρω. Τα λέμε...

Έεεεετσι...

Ουδέν σχόλιο περί εκλογών. Το ποστ ακριβώς απο κάτω τα είχε προβλέψει ένα μήνα πριν. Αυτά, και εις άλλα με υγεία.

Για να σε δω ρε Έλληνα

Με τί άλλο μπορείς να ασχοληθείς αυτές τις μέρες; Δε χωράνε λόγια, έχω παγώσει, έχω μουδιάσει βλέποντας τις εξελίξεις. Θα προσπαθήσω να πω μόνο κάποιες σκέψεις μου έστω και άναρχα.

Αυτό που με έχει συγκλονίσει περισσότερο από την απώλεια των ζωών είναι η περιβαντολλογική καταστροφή. Ακούγεται παράξενο, ξέρω, αλλά ως ένα άτομο που δεν έχει χάσει δικό του άνθρωπο και τα βλέπει "απ'έξω" τα πράγματα, θεωρώ ότι η οικολογική καταστροφή είναι μακράν μεγαλύτερη και μακροχρόνια από τις απώλειες των ανθρώπων. Τα δάση που χάθηκαν, η πανίδα που κάηκε, δεν αναπληρώνονται. Τουλάχιστον ξέρουμε πολύ καλά οτι δε θα τα αφήσουμε να αναπληρωθούν. Έχουμε πολλά καζίνο να χτιστούν ακόμα. Να μου πείς, γιατί θα αναπληρωθούν ποτέ οι άνθρωποι που χάθηκαν; Όχι βέβαια, όχι για τους δικούς τους ανθρώπους αυτό δε πρόκειται να γίναι ποτέ. Όμως αριθμητικά θα γίνει. Τα δάση όμως θα λείψουν απείρως περισσότερο. Η απώλειά τους έχει άλλες συνέπειες, ποιο βαθειές, που έχουν αντίκτυπο σε κάθε κάτοικο του πλανήτη. Το οξυγόνο που παράγουν δεν γνωρίζει σύνορα. Δε το αναπνέουν μόνο Έλληνες, όπως το οξυγόνο που παράγεται στη ζούγκλα του Αμαζονίου δε το αναπνέουν μόνο οι Βραζιλιάνοι. Ακούγοντας τον καλό μου φίλο, βιολόγος γαρ, να μου μιλάει για το τί έχει καεί και τι σημαίνει αυτό για το περιβάλλον ήταν σα να τον ακούω να μιλάει για κάτι δικό του.

Έχουμε εκλογές σε λίγες μέρες. Τις πρώτες ώρες σκεφτόμουν: "Τώρα να σε δω Έλληνα, τί θα ψηφίσεις; Τους ίδιους;". Μετά όμως συνήλθα. Μα φυσικά τους ίδιους θα ψηφίσουν. Δε πρέπει να τρέφω αυταπάτες. Ο γιόκας και η μπέμπα ακόμα πρέπει να διοριστούν στο δημόσιο. Ακόμα πρέπει να γλύψει για να νομιμοποιήσει το αυθαίρετο, (το χτισμένο μέσα στα καμμένα, μη ξεχνιόμαστε), ακόμα πρέπει να κρατήσει τη θεσούλα του σε κάποια κρατικοδίαιτη θέση, ακόμα είναι γραμμένος στην τοπική κομματική οργάνωση και δε μπορεί να "προδώσει" τον αρχηγό που τον έχει εικόνισμα πάνω από το κεφάλι του, ακόμα πρέπει να έχει τις άκρες για γλυτώσει με τις μικροαπατεωνιές που σκαρώνει, και τέλος μη ξεχνιόμαστε, πρέπει να πάει να κουνήσει το σημαιάκι του σε συγκέντρωση που να έχει μπούγιο και όχι μεταξύ συγγενών και φίλων βρε αδερφέ... Σιγά μη αλλάξει ο αμόρφωτος, ο άξεστος, ο "στ'αρχίδια μου όλα", ο "έλα μωρέ, δε βαριέσαι" Έλληνας. Είχα βγει με τα χίλια ζόρια εχθές με κάτι περσινούς συφάνταρους. Δεν έχει αγγίξει κανέναν μάλλον το τί έχει γίνει. Θεωρίες που ακούστηκαν: "Η Πελλοπόννησος είναι μπλε, οπότε το ΠΑΣΟΚ έβαλε τις φωτιές για να πάρει ψήφους", "έλα μωρέ, οι φωτιές θα σβήσουν μόνο όταν τα κάψουν όλα, μέχρι τότε περιμένουμε". Ναι, το άτομο που τα έλεγε (και φυσικά δεν είναι ο μόνος, έχει ήδη κυριαρχήσει η συνομοσιολογία στα καφενεία, έδω τα καλλιεργεί η ίδια η κυβέρνηση), έχει δικαίωμα ψήφου! Θα ψηφήσει γαμώ το φελέκι μου!

Η αποχή δεν είναι η λύση. Κανένας δε πρόκειται να κάτσει να ασχοληθεί με ένα ποσοστό 40% για παράδειγμα αποχής. Η κυβέρνηση που θα προκύψει το ίδιο ισχυρή θα είναι. Στα παπάρια τους αν είναι μια κυβέρνηση ουσιαστικής μειοψηφίας. Στην Αμερική ψηφίζει το 1/2 του εκλογικού σώματος. Ε, και; Ο George W. λέτε να το σκέφτεται; Θα ψηφίσω με την μεγαλύτερη επιθυμία που έχω ψηφίσει ποτέ στη ζωή μου. Ψηφίστε ό,τι θέλετε εκτός από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Ας βγάλουμε μια βουλή 12 κομμάτων. Φυσικά ονειρεύομαι. Δε πρόκειται να γίνει ποτέ για όλους τους λόγους που περιέγραψα άνωθεν. Αλλά ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που τα ζώα ξυπνήσουν έστω και προσωρινά τί θα γίνει; Οι προσπάθειες για κυβέρνηση συνεργασίας (μιας και δε θα εξασφαλιστεί αυτοδυναμία) κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξουν σε αδιέξοδο. Επομένως, και πάλι εκλογές. Και τσούπ! Πάρε τις γλοιώδεις μορφές της δημοσιγραφίας να αρχίζουν τα τροπάρια περί του πώς η χώρα δεν αντέχει χωρίς ισχυρές κυβερνήσεις, και καιρός να τελειώνει το αστείο, αρκετά παίξαμε, τα κεφάλια μέσα κλπ κλπ. Μπροστάρισσα βέβαια η αρχιτσάτσος των συμφερόντων Παναγιωταρέα (μπρρρρρρ....).

Ρε παιδιά, τί σημαίνει "χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης";. Ας μου πεί κάποιος σε τί διέφερε η κατάσταση την Παρασκευή πριν την έκτακτη κατάσταση και το Σάββατο μετά τη κύρηξή της. Μήπως θα σήμαινε πολιτική επιστράτευση κάθε μέσου που μπορεί να βοηθήσει στις φωτιές ή την εκκένωση των πληθυσμών; Γιατί μας ενημέρωσαν ότι για να φύγει ο κόσμος από τα Στύρα κάποιοι αλήτες ζητούσαν εισητήριο! Γιατί μάθαμε ότι ξενοδοχεία για να φιλοξενήσουν τους αστέγους από της φωτιές ζητούσαν 80 και 100 ευρώ τη βραδιά!!! Γιατί λοιπόν να είμαι αισιόδοξος για τον Έλληνα ότι θα ξυπνήσει; Μα αφού αυτός ο ίδιος ο Έλληνας, ο τόσο ευαίσθητος, περιμένει στην γωνία σα το αρπακτικό για να εκμεταλλευτεί τη δυστυχία του διπλανού του. Α, ρε Καζαντζάκη, ο χαρακτήρας του γερο-Λαδά είναι αιώνιο σύμβολο.

Ποιός να συγκριθεί μαζί σου.

Ψάχνοντας κριτικές στα διάφορα μουσικά site της ελληνικής πραγματικότητας έπεσα πάνω σ'αυτή τη φώτο:


Βρείτε που είμαι και κερδίστε: ...χμμμ... τίποτα; Η φωτογραφία είναι απο το πολύ καλό μουσικό site www.avopolis.gr Θα ζητήσω ποσοστά φυσικά.

Πάμε παρακάτω. Ακόμα δεν έχει περάσει η επίδραση του Rockwave. Εμπειρία ζωής πραγματική. Εχθές πήγα με ένα συνάδελφο στη συναυλία των James στα πλαίσια του BEEyond Festival στην αγορά του Ολυμπιακού Σταδίου. Νωρίτερα είχαν ανοίξει τη βραδιά η απίστευτη Tori Amos και οι ηλεκτρο-ποπ-κάτι Air. Έφυγα μετά τα 3 ή 4 πρώτα τραγούδια των James. Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Πολύ τρέντυ φατσούλες ρε παιδί μου. Μέχρι και ένα τύπο που έσκασε με κασκόλ (!!!) είδα... Τέλος πάντων. Δεν είναι οτι οι James είναι κακοί ή ότι εγώ είμαι ο κολλημένος. Απλά είχα 10.000 χιλιάδες άτομα να χοροπηδάνε και να τραγουδάνε, και πολύ καλά έκαναν φυσικά, απλά εγώ καθόμουν σα μπάστακας μιας και δεν ήξερα πάνω απο 2 κομμάτια τους. Και η φιλοσοφία μου είναι σε ότι αφορά τις συναυλίες τέτοιου είδους ότι πας για να συμμετάσχεις και να ξεδώσεις. Δεν είσαι στο μέγαρο για να αφοσιωθείς στη μουσική. Ένοιθα αμήχανα, απομονωμένος. Καλύτερα να την κάνω, είπα, και το'κανα. Ήταν ένα λάθος που δεν επαναλαμβάνω. Θα ξαναπάω σε συναυλία όταν αυτοί που πάω να δω θα τους ξέρω πολύ καλά και θα μπορέσω να ξεδώσω μαζί με τους άλλους συναυλιαζόμενους (κατα το ξεχασμένο "προαυλιζόμενοι" ). Τελικά με "κατέστρεψαν" αυτοί οι Metallica. Μετά απ'αυτό που έζησα, το χάος!

Είμαι σίγουρος ότι κάτι άλλο ήθελα να γράψω αλλά μου διαφεύγει. Μάλλον θα επικεντρωθώ στο θέμα "Γυναίκα - αυτός ο άγνωστος", θέμα στο οποίο θα ασχοληθώ εκτενώς σε επόμενο post.

Άφωνος

Δε μπορώ να πω πολλά. Ακόμα δεν έχω συνέλθει. Ίσως να μη συνέλθω ποτέ. Ένα όνειρο 16 χρόνων έγινε πραγματικότητα. Με συνόδεψαν για 16 χρόνια σε όλες τις στιγμές της ζωής μου. Εχθές έκλεισε ο κύκλος. Με γέμισαν, με ολοκλήρωσαν. Όπως λέγαμε με τους φίλους που ήμουν μαζί "ένα λιγότερο πράγμα να κάνουμε πριν πεθάνουμε". Το ήξερα ότι θα ήταν ωραία, όμορφα, καλά. Αλλά δεν ήταν έτσι. Ήταν 1000 φορές καλύτερα. Ξεπέρασε κάθε φαντασία μου, κάθε επιθυμία μου. Τα παίξανε όλα, τα δώσανε όλα, πάθαμε αλλά και πάθανε πλάκα. Οι φωνές μας έκλεισαν μέσα σε 5 λεπτά και πάλι συνεχίσαμε να ουρλιάζουμε για 2,5 ώρες ακόμα. Μετά απο 8 χρόνια απουσίας από την Ελλάδα ίσως να ξέχασαν πόσο "συμετέχουν" οι Έλληνες γενικά στις συναυλίες. Αυτό δε γίνεται πουθενά στον κόσμο. Δε νομίζω να έχουν ξαναδεί 30.000 ανθρώπους να χτυπιούνται μανιασμένα ταυτόχρονα και να ξέρουν μέχρι και την τελευταία κραυγή σε όλα τα τραγούδια. Ξεκίνησα για να γράψω λίγα και πάω για νουβέλα. Δε τράβηξα πολύ υλικό, δε μ'ενδιέφερε κιόλας. Απλά πάρτε μια γεύση από το τί έγινε. Δε το τράβηξα εγώ αλλά χιλιάδες άτομα κατέγραφαν, το ΥouTube έχει ήδη κατακλυστεί απο τα χθεσινά. Εγώ τελειώσα και πάρτε το όπως θέλετε...

Είμαστε τεταρτοκοσμική χώρα

Σε συνέχεια προηγούμενου ποστ, περί ιεροσυλίας διότι χάσαμε τους Apocalyptica από τη μετάδοση της Eurovision σας παραθέτω όλο το ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ που για άλλη μια φορά προσέφεραν οι Φινλανδοί και που εμείς εδώ, οι φτωχοί συγγενείς το χάσαμε για να δούμε διαφιμήσεις για σερβιέτες, απορρυπαντικά και μπύρες. Τουλάχιστον έχω την παρηγοριά ότι τους έχω δει ζωντανά σε μια απο τις πιο έντονες βραδιές της ζωής μου.
Σημείωση: Τί ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ πράγματα κάνει η αιωρούμενη νεράιδα πάνω στην κούνια της; Σ'ερωτεύτηκα κοπέλα μου!

Απολαύστε:



Τα σχόλια περιττεύουν...

Music is the soundtrack of our lives

Κομματάρα - Βιντεάρα. Marilyn Manson - Heart-shaped glasses




Συνιστάται η παρακολούθησή του ξημερώματα μετά από κατανάλωση άφθονου αλκοόλ και κατά προτίμηση μόνος (τουλάχιστον για εμένα...).

Και κάτι άλλο. Έφυγε η Anneke από τους Gathering. Πολύ που σκοτιστήκατε θα μου πείτε αλλά η φωνή της με συνόδεψε σε πολύ όμορφες στιγμές (ο νοών νοείτω).
Άλλα συγκροτήματα με παρόμοιες αναμνήσεις:
Guns 'n Roses
Dream Theater
Apocalyptica
Metallica (ω, ναι)
Nightwish
Within Temptation
και άλλο ένα, το μόνο ελληνικό τραγούδι της λίστας (δε το γράφω).

Πάρτε και μια γεύση από την μικροκαμωμένη Ολλανδέζα με την μαγευτική φωνή και το απίστευτο χαμόγελό της (παρόλο που τα τραγούδια των Gathering στάζουν λύπη, ζωγραφίζω πάλι...)

Sarah Silverman Rulez!!!

Τα είπε όλα η κοπέλα.

Photosynth

Βρήκα αυτό το βιντεάκι με μια καταπληκτική παρουσίαση ενός νέου προγράμματος, το Photosynth, με το οποίο μπορούμε να συνδέσουμε άπειρες φωτογραφίες σε μία, σε απίστευτες αναλύσεις.




Απορία: Τί υπολογιστική ισχύ να χρησιμοποιούν για την παρουσίαση άραγε; Τί κάρτες γραφικών και σε τί διάταξη;

Most Hated Post 2007 award

Μάλλον θα πάρω χαλαρά το βραβείο "Most hated blog in Greece - 2007" αλλά ποιός αποφάσισε ρε παιδιά η 1η Ιουνίου να είναι ημέρα "Αμαλίας" απο ΟΛΟΥΣ τους bloggers της Ελλάδας; Εμένα δε με ρώτησε κανείς... Φυσικά ένοιωσα και λύπη και στεναχώρια για τα όσα τραγικά έγιναν στη ζωή της κοπέλας αυτής αλλά η οργή της για την προσωπική της Οδύσσεια έχει οδηγήσει πλην της ίδιας ένα σωρό άλλους σε αφορισμούς και γενικότητες που δε με βρίσκουν σύμφωνο. Όχι, δεν έχω γονείς γιατρούς και όχι δεν σφύζουν από υγεία τα μέλη της οικογενειάς μου. Το αντίθετο. Και ναι, η μητέρα μου πέρασε από ένα σωρό γιατρούς που έλεγαν το μακρύ τους και το κοντό τους, αλλά είναι και οι γιατροί (όχι οι ίδιοι φυσικά) που της έδωσαν μια ανακούφιση για τη δοκιμασία που περνάει εδώ και 25 χρόνια. Οπότε κάτι ξέρω κι εγώ.
Τέλος πάντων. Δεν είναι η πλειοψηφία των γιατρών τσαρλατάνοι και απατεώνες. Προσωπικά τους θαυμάζω. Είναι η μοναδική "κάστα" ανθρώπων στους οποίους καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι αφήνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Μεγάλο το φορτίο, ας κοιταχτούμε στο καθρέπτη και ας σκεφτούμε πόσοι από εμάς έχουν τα αρχίδια να κάνουν κάτι τέτοιο.
Αυτά, και για να γίνω ακόμα πιο αρεστός, κανένας μας δε θα πάει κανένα ταξίδι μετα θάνατον. Όλοι τροφή για τα σκουλήκια καταλήγουμε.

Ανταπόκριση από το Σύνταγμα - Μέρος 2ο

Και συνεχίζω το υλικό από τη πλατεία Συντάγματος με βίντεο και φωτογραφίες πολύ καλύτερης ποιότητας μιας και το πρωί του τελικού πριν πάω στη δουλειά έκανα μια βόλτα από το κέντρο για να καταγράψω τον παλμό των οπαδών των 2 ομάδων λίγες ώρες πριν τη σέντρα, με την ψηφιακή μου μηχανή αυτή τη φορά. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια οπότε περνάμε σε ντοκουμέντα.

Γενική άποψη του πλήθους και κλείνω με μια σιτεμένη κυρία με τεράστια...
well, you know what i mean...

Και ξαφνικά σκάνε και οι Ιταλοί!!! Βρε καλώς τα παιδιά...
(Παρατηρήστε στιγμές φίλαθλης αλληλεγγύης στο τέλος)

Και πάλι το "You'll never walk alone" αλλά λίγο κουρασμένο... δεν πειράζει

Συνεχίζω με φωτογραφίες απείρου κάλλους. Τα πανό των Αγγλων είναι αν μη τι άλλο εφευρετικότατα. Μπορεί στα συνθήματά τους να είναι τραγικοί αλλά από παλμό και πρωτοτυπία στα πανό υποκλίνομαι.

Μερικοί Ιταλοί οπαδοί της Milan. Νομίζω οτι η διαφορά
με τους Άγγλους είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Εντάξει, δε λέω, να βρεθεί το κοριτσάκι και κρίμα. Αλλά... έλεος...
(Τώρα το πρόσεξα, κοιτάξτε το πρώτο πανό
από αριστερά...!!! LOL!!!)


Μα καλά, τόσοι Έλληνες φοιτητές στην Αγγλία,
ούτε ένας δε βρέθηκε να τους πεί πώς γράφεται;



Εδώ που τα λέμε δεν έχουν άδικο. Ο Benitez έχει καταφέρει
να φτάσει ένα σύνολο μέτριων ποδοσφαιριστών σε σύγκριση με
τα άλλα μεγαθήρια του Champions League
σε 2 τελικούς σε 3 χρόνια.


Δε ξέρω τί ακριβώς εννοούν αλλά έχει γέλιο.
Νισύριε, τα φώτα σου παρακαλώ.


Για κάποιο ηλίθιο λόγο ο blogger μου βγάζει τις φωτογραφίες
που έβγαλα κατακόρυφα όπως βλέπετε.
Δε ξέρω πως να το διορθώσω αλλά αυτή την έβαλα
για το θεϊκό σχόλιο που έχει για το τί θα είπε ο Ancelotti
στο τέλος του τελικού της Κωνσταντινούπολης.
Σόρρυ για το στραβολαίμιασμα.



Κι άλλο στραβολαίμιασμα για μια Αγγλίδα,
μπάζο κατά τα άλλα, αλλά με... προσόντα που όλοι βλέπετε.
Γιατί οι Αγγλίδες μου δίνουν την εντύπωση οτι
και να τις ακουμπήσεις μόνο θα κολλήσεις κάτι;

Είναι τρελοί αυτοί οι Άγγλοι!

Απόψε, μιλάω για τη βραδιά της 22ας Μαϊου (συγγνώμη, δεν έχω ιδέα πώς βάζουν διαλυτικά με τόνο), μετά τη δουλειά αποφάσισα μαζί με ένα συνάδελφο να πάμε στη πλατεία Συντάγματος για να χαζέψουμε τους Άγγλους οπαδούς της Λίβερπουλ που έχουν έρθει κατά χιλιάδες στην Αθήνα. Και όντως αυτό έγινε: χαζέψαμε... Οι άνθρωποι είναι όντως τρελοί για δέσιμο. Οι αρχές υπολογίζουν ότι έχουν έρθει περίπου 10.000 άνθρωποι χωρίς εισιτήριο με την τρελή ελπίδα ότι με κάποιο τρόπο την τελευταία στιγμή θα κατορθώσουν να βρεθούν εντός των πυλών του Ολυμπιακού Σταδίου. Όπως και να'χει όμως είναι αποφασισμένοι να μην αφήσουν την αγαπημένη τους ομάδα μόνη, μακριά απο τη πατρίδα τους. Έστω και απο γιγαντοθόνες στο κέντρο της Αθήνας πιστεύουν ότι το καθήκον τους θα το κάνουν και δε θα αφήσουν την ομάδα τους χωρίς την υποστήριξη που πρέπει να έχει. Φαντάζει ρομαντικό αλλά έτσι είναι 100%. Με μια μπύρα στο χέρι, έτοιμη να ανανεωθεί εν ριπή οφθαλμού με το που θα αδειάσει το ποτήρι, με τραγούδια, φωνές και τις κοιλιές τους έτοιμες να βγουν έξω από τις κόκκινες (ως επί το πλείστον) φανέλες της Λίβερπουλ οι τρελοί αυτοί Άγγλοι επιβεβαιώνουν κάθε κλισέ που ξέρουμε για αυτούς στο παραμικρό. Αλλά έχουν χάζι οι άτιμοι. Παραθέτω ως αδιάψευστο μάρτυρα βιντάκια και φωτογραφίες που τράβηξα δυστυχώς με το κινητό μου τηλέφωνο μιας και ξεχάστηκα και δε πήρα από το πρωί μαζί μου την ψηφιακή μου μηχανή. Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη for the poor quality που θα έλεγαν και οι Liverpudlians...

Here we go!

Κάτι για ζέσταμα...

Και φωτοβολίδες στο μενού

Και η πάντα ανατριχιαστική στιγμή του "You'll never walk alone"


Εικαστική παρέμβαση άκυρου ΑΕΚτζή ανάμεσα στο πλήθος


2η φωτό παρόμοιου περιεχομένου


Κι άλλη εικαστική παρέμβαση άκυρου Ολυμπιακού (φόντο η Βουλή, γαμάτο έτσι;)


Επειδή είναι και γραφικοί, βάλανε τη μούρη του Gerard σε άγαλμα κενταύρου ή κάτι τέτοιο
(είχανε και φωτο του Gerard σε ρόλο Λεωνίδα στους "300")


Και φυσικά Άγγλοι και μπύρα πάνε μαζί, ιδού τα πειστήρια, όλη η πλατεία
είναι γεμάτη με κουτάκια μπύρας με την απαραίτητη γλίτσα να παραμονεύει σε κάθε βήμα.

Μια στιγμή, θα πείτε μερικοί. Ο τελικός θα παιχτεί απο 2 ομάδες, σωστά; Σωστά, αλλά που είναι οι Ιταλοί; Πουθενά έχω να σας πω. Εκτός του Συντάγματος έκανα και μια μικρή βόλτα σε Ζάππειο και Καλλιμάρμαρο... Άφαντοι... Άλλη νοοτροπία οι άνθρωποι. Αν και Μεσόγειοι πιο cool. Όσοι έχουν εισιτήριο θα έρθουν υποθέτω σήμερα, ημέρα του τελικού, θα τον απολαύσουν ή θα στεναχωρηθούν και μετά πάλι πίσω. Όσοι δεν έχουν εισιτήριο, γιατί να χάσουν την άνεσή τους και να φύγουν από την πανέμορφη Ιταλία τους και να τραβιούνται σε δρόμους και πλατείες; Τουλάχιστον σε εμένα αυτή η εικόνα σχηματίστηκε.

Αυτά τα ολίγα. Ίσως σήμερα, πριν τη δουλειά να περάσω από το κέντρο πάλι με την ψηφιακή μου αυτή τη φορά μπας και βρω καλύτερο υλικό.
Α! Πάραυτα πιστεύω ότι η Μίλαν θα το σηκώσει. Για να δούμε...

Ιεροσυλία!!!

Αυτοί είμαστε... Την ώρα που οι ΘΕΟΙ Apocalyptica έδιναν ένα μικρό μέρος του ταλέντου τους στη σκηνή της φετινής Eurovision (!!!), εδώ στη μικρή μας Μπανανία βλέπαμε διαφημίσεις...

Εεεε... επίσης δηλώνω ερωτευμένος με τις Σκανδιναβικές χώρες. Τέλος, επισημαίνω ότι χρόνο - χρόνο σταθερά η rock εισβάλλει ακόμα και στο προπύργιο του κιτς, την Eurovision... Πρόπερσι οι Wig Wam, πέρυσι οι Lordi ενώ φέτος δεν είχαμε καθαρά Hard rock τραγούδι αλλά αρκετά "ροκάκια" και λιγότερα σαχλοτράγουδα. (Μελαχροινή Ρωσίδα τραγουδίστρια των Serebro, τί να πω... υποκλίνομαι).

Μετά από αυτό το παραληρηματικό άρθρο χωρίς αρχή και τέλος και ανύπαρκτη σύνταξη, σας αφήνω.

Ποικιλία

Αυτή τη φορά δεν έχω να γράψω ολόκληρο κατεβατό, καταγγελία και χτύπημα στο κατεστημένο. Λίγο απ’όλα θα έχει το μενού.

Όσο περνάνε οι μέρες στη δουλειά και λόγω της φύσης της έρχομαι σε επαφή με κάθε λογής άτομα. Παρατήρηση πρώτη: μου έχει κάνει απίστευτη εντύπωση πόσο υψηλό είναι το ποσοστό των ατόμων που έχουν ψυχολογικό πρόβλημα. Και μιλάμε για καραμπινάτες περιπτώσεις, έτσι; Όχι «νομίζω» ότι έχει πρόβλημα. Ό,τι να’ναι μιλάμε. Σ’αυτές τις περιπτώσεις δεν έχεις να κάνεις τίποτα άλλο από το μείνεις ψύχραιμος και να εξυπηρετήσεις χωρίς πολλά-πολλά και περιθώρια για κουβέντες. Σε άλλη κατηγορία «ειδικών» περιπτώσεων ανήκουν οι ναρκομανείς. Την περασμένη εβδομάδα είχαν έρθει 2 πρεζόνια σε άθλια κατάσταση, ο ένας σε μια κάποια διαύγεια και στεκόταν τουλάχιστον στα πόδια του, ο άλλος όμως ήταν ένα με το πάτωμα, εντελώς λιώμα από τη στέρηση ή τη δόση του (ευτυχώς δε ξέρω να ξεχωρίζω τί προκαλεί το κάθε τι). Ο «καλοστεκούμενος» έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον για τα προϊόντα και πράγματι είχε κάποιες γνώσεις, (τουλάχιστον ξεχώριζε τί είναι κάρτα γραφικών και τί σκληρός δίσκος), ενώ ο άλλος παραπατούσε, γονάτιζε, έφτανε ένα βήμα πριν τη πτώση, μουρμούριζε κάτι ακατάληπτα και συνεχώς παραπονιόταν ότι: «πονάω ρε φίλε, πονάω». Κατάντια πραγματική. Έτσι λοιπόν ήμασταν 3 άτομα απο κοντά τους, να προσέχουμε να μη κάνουν κάποια ζημιά και από την άλλη προσπαθούσαμε να μη δώσουμε δικαιώματα για άνοιγμα κουβέντας και ιστορίες για αγρίους. Με τα πολλά τελικά έφυγαν με το κορυφαίο σκηνικό να παίζεται όταν ένας συνάδελφος προκειμένου να μη πέσει ο «λιώμας» πάνω σε μια τζαμαρία έκανε συνεχή σκριν προκειμένου ο άλλος να πέφτει πάνω του και όχι στη βιτρίνα. Σα να παίζαμε arcanoid ένα πράμα.

Φυσικά τα πρεζόνια δεν είναι για λύπηση. Είμαι πολύ αυστηρός σ’αυτό το θέμα και έχω κατασταλάξει χρόνια. Ειδικά η φάση των ναρκωτικών είναι θέμα επιλογής και χαρακτήρα. Δε μπορώ να ακούω άλλο το γνωστό παραμυθάκι: «είχε προβλήματα το παιδί...». Έλεος! Και άλλα παιδιά είχαν, έχουν και θα έχουν προβλήματα και πολύ σημαντικά μάλιστα αλλά δε πέφτουν στη πρέζα. Και τις μαλακίες δικαιολογώ. Αν τύχει να κάνεις κανένα «γεμιστό» ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων, τί να κάνουμε, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Αλλά ως εκεί. Δε το επικροτώ αλλά γίνεται. Απο εκεί μέχρι τη σύριγγα στη φλέβα και την απόλυτη εξαθλίωση υπάρχει απόσταση.

Πάμε παρακάτω. Υπήρξε μια συγκινητική περίπτωση μιας κοπελίτσας που έχει διανοητική στέρηση και έψαχνε να βρει ένα ανταπτοράκι για ένα πολύ παλιό πληκτρολόγιο για να συνδεθεί σε ps2. Ένας συνάδελφός μου τη συμβούλεψε να ψάξει σε ένα κατάστημα σε δρόμο παράλληλο της Στουρνάρη όπου ίσως να έβρισκε. Προφανώς θα βρήκε η κοπελίτσα διότι μετά από λίγη ώρα γύρισε για να μας ευχαριστήσει!!! Φυσικά έκανε κάτι που κανένας από εμάς τους «φυσιολογικούς» θα έκανε ποτέ.

Και μετά από αυτή τη συγκινητική νότα με την οποία ελπίζω να χτυπήσω το Πούλιτζερ συνεχίζω απτόητος. Ακολουθεί δείγμα του τί μπορεί να κάνει ένας από τους αγαπημένους μου παίχτες του σήμερα. Ο λόγος για τον Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς, Σουηδό βοσνιακής καταγωγής, πρώην παίχτη του Άγιαξ, της Γιουβέντους και σήμερα της Ίντερ. Απολαύστε:

Waw - Click here for more free videos

Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί

Μιας και αύριο ξεκινά η μεγάλη εβδομάδα ο τίτλος του post είναι απόλυτα επίκαιρος. Δε μπορώ άλλο να παρακολουθώ την παρέλαση κάθε σχετικού και άσχετου από τα παράθυρα και την ατελείωτη υποκρισία όλων αυτών που κάνουν τους έκπληκτους για τα επεισόδια των χουλιγκάνων την περασμένη Πέμπτη, αν δε κάνω λάθος. Αγαπημένες τους εκφράσεις: «Πάγωσε όλη η Ελλάδα, πρωτοφανές περιστατικό», «Θρήνος για το παλικάρι που έχασε τη ζωή του», «Φτάνει πια, δε πάει άλλο, ως εδώ», «Η πολιτεία πρέπει να πάρει μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας», και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα. Ας τα πάρουμε ένα – ένα.

Ποιό πρωτοφανές περιστατικό ρε παιδιά; Πλάκα κάνουμε; Τί να θυμηθώ από επεισόδια, τραυματισμούς και θανάτους; Πιτσιρίκι ήμουν όταν σε αγώνα Λάρισας – Π.Α.Ο.Κ. στα τέλη της δεκαετίας του 80, αν θυμάμαι καλά, σκοτώθηκε ένας δάσκαλος επειδή μια φωτοβολίδα που εκτοξεύτηκε από την άλλη πλευρά του γηπέδου του καρφώθηκε στο στήθος. Θα πει κάποιος «αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί και τυχαίο περιστατικό, δεν υπήρξε πρόθεση». Θέλετε πρόθεση; Μέσα της δεκαετίας του 90, μετά απο αγώνα μπάσκετ Π.Α.Ο. – Ολυμπιακού έξω από το κλειστό της Γλυφάδας μαχαιρώθηκε οπαδός της Α.Ε.Κ. (!!!) που τύχαινε να περνάει κοντά από το μέρος των επεισοδίων και τον πέρασαν για εμπλεκόμενο στην μάχη. Το ότι ήταν οπαδός άλλης ομάδας είναι άσχετο. Υπήρξε πρόθεση καραμπινάτη. Περίπου την ίδια περίοδο μετά από ματς Α.Ε.Κ. – Ολυμπιακού ή το ανάποδο, δε θυμάμαι, σκοτώθηκε οπαδός του Ολυμπιακού από εσκεμμένη εκτόξευση φωτοβολίδας ακριβώς στη καρωτίδα του. Μπαμ και κάτω. Θέλετε κι άλλα; Μου έχουν δείξει προσωπικά σε κινητό τηλέφωνο συφάνταρού μου ο οποίος δυστυχώς εμπλέκεται σε τέτοιες ιστορίες, βιντεάκι από ενέδρα που είχαν στήσει Παναθηναϊκοί σε κομβόι Ολυμπιακών και έπεσε απίστευτο ξύλο, κυνηγητό, κάψιμο των μηχανών και άλλες ευγενείς δραστηριότητες. Έπρεπε να ήσασταν από μια μεριά να βλέπατε το πρόσωπο της ικανοποίησης και χαράς που είχε εκείνη τη στιγμή. Το ότι δεν έγινε φονικό ήταν εντελώς συμπτωματικό. Οπότε ας αφήσουν τα περί πρωτοφανών γεγονότων και ότι έμεινε άφωνη η Ελλάδα. Το ότι κάποιες μωρές παρθένες αγνοούν το τί γίνεται στα γήπεδα και ότι υπάρχουν gay «άντρες» που δεν ασχολούνται με τα αθλητικά, δε σημαίνει ότι όλη η Ελλάδα είναι αυτοί.

Περνάμε στο «παλικάρι» που σκοτώθηκε. Ποιό παλικάρι ρε; Πάλι κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Κατά 99% αν δεν τον είχαν σκοτώσει θα είχε σκοτώσει αυτός. Να το θέσω αλλιώς. Δε φύτρωσε ξαφνικά στο μέσο των επεισοδίων. Είχε πάει με ένα σκοπό. Όλοι τους, όχι μόνο αυτός. Οι κάφροι και των 2 πλευρών είχαν δώσει ραντεβού, έτοιμοι για όλα. Οι περισσότεροι απ’αυτούς σίγουρα είχαν ξανασυμμετάσχει και σε παλιότερα επεισόδια. Έχουν ρίξει και έχουν φάει ξύλο, έχουν κάψει, λεηλατήσει, σπάσει άπειρες φορές. Να μου λείπει η αγιοποίησή τους, οποιοσδήποτε και να είναι αυτός, ακόμα και οπαδός της δικής μου ομάδας εννοείται. Δεν έχουν καμιά σχέση μαζί μου, με το τί πιστεύω και το πώς αγαπώ και υποστηρίζω την ομάδα μου. Ναι, φυσικά φανατίζομαι, θυμώνω, βρίζω, ουρλιάζω, γενικά ζω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, είτε στο γήπεδο είτε στο σπίτι μου. Αλλά ως εκεί. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που βάζω πάνω από την αγάπη μου για την ομάδα μου και το ποδόσφαιρο γενικά, αλλά αυτά τα λίγα είναι τόσο σημαντικά και τόσο ψηλά για εμένα που η διαφορά τους είναι χαώδης. Σιγά μη τσακωθώ, πλακωθώ, κάψω, σκοτώσω ή σκοτωθώ για τη μπάλα.

Πάμε παρακάτω. Μέτρα για την αντιμετώπιση της βίας. Ήμουνα νιος και γέρασα λεει μια παροιμία. Αυτό που με δυσκολία προσπαθούν να ψελλίσουν κάποιοι ελάχιστοι σοβαροί, είναι ότι η βία των γηπέδων δεν είναι ξεκομμένη από την υπόλοιπη κοινωνία. Οι πιτσιρικάδες που στρατολογούνται από τους συνδέσμους και γίνονται «μουτζαχεντίν» για την υποτιθέμενη «ιδεολογία» της ομάδας τους, έχουν ένα παρελθόν και μια αιτία που καταλήγουν εκεί. Αν δεν ήταν οι σύνδεσμοι θα ήταν κάτι άλλο. Είναι τα παιδιά που όλοι μας πάνω κάτω είχαμε στην τάξη μας ή στη γειτονιά μας που δεν «παίρνανε» τα γράμματα, μπλέκανε σε καυγάδες, ήταν οι «αλήτες». Το μέλλον τους ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Η διάλυση των συνδέσμων δε θα εξαφανίσει ως δια μαγείας αυτά τα παιδιά. Θα περάσει μια περίοδος αναπροσαρμογής και θα βρουν νέους τρόπους για να συνεχίσουν ότι κάνουν τώρα. Αλλά το μόνο εύκολο είναι να πούμε «πονάει χέρι, κόβει χέρι». Το γιατί πονάει το άτιμο το χέρι δε το εξετάζει κανείς. Δεν είμαι αιθεροβάμων. Δεν έχει υπάρξει κοινωνικό σύστημα, και δύσκολά θα υπάρξει στο μέλλον, που να εξαλείφει αυτές τις διαφορές και να «παράγει» αποκλειστικά υγιώς σκεπτόμενους πολίτες. Το «υγιώς» το έγραψα με κόπο, αλλά θέλει τόση ανάλυση από μόνο του που θα οδηγηθούμε σε άλλες ατραπούς (ωραία τα γράφω πάλι). Τα μέτρα που έχουν λάβει άλλες χώρες για τη βία στα γήπεδα, με εξέχων παράδειγμα την Αγγλία, απέδωσαν αλλά αντιμετώπισαν τη βία ΜΕΣΑ στα γήπεδα. Δεν εξαφάνισαν την κοινωνική βία, αυτή εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει ΕΞΩ απο αυτά. Φυσικά εξαγγέλθηκαν πάλι νέα μέτρα, τα οποία είναι ότι θα εφαρμοστούν τα ήδη υπάρχοντα μέτρα τα οποία δεν εφαρμόζονται!!! Ο Καραμανλής μάλιστα σύστησε διυπουργική επιτροπή η οποία θα ελέγχει ΑΝ εφαρμόζεται ο νόμος. Έσπειρε τον τρόμο ανάμεσα στους χούλιγκαν αυτή η απόφαση. Δεν ξέρουν που να κρυφτούν. Όπως πραγματική γροθιά στο μαχαίρι ήταν η απόφαση να διακοπεί κάθε δραστηριότητα ομαδικού αθλήματος για 2 εβδομάδες. Πραγματικά απορώ πώς δεν έχουν βγει στο Σύνταγμα όλοι οι συνδεσμίτες, γονυπετείς, να ζητούν συγγνώμη για τα κρίματά τους και να ορκίζονται ότι δε θα το ξανακάνουν. Πείτε μου, σοβαρά, σε τί θα βοηθήσει αυτή η απόφαση; Αμφιβάλλω αν μέσα στη μαστούρα τους από τη πρέζα και τα χασίσια πάρουν χαμπάρι οι οργανωμένοι αν διακόπηκε το πρωτάθλημα ή όχι. Αυτό που μου προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι την ίδια απόφαση είχαν πάρει και οι Ιταλικές αρχές όταν πριν απο μερικές εβδομάδες είχε σκοτωθεί ένας αστυνομικός σε επεισόδια στη γειτονική χώρα. Την ίδια άποψη είχα και τότε, την ίδια έχω και τώρα. Μια τέτοια απόφαση δίνει περισσότερη δύναμη και αξία στους σκατοκέφαλους παρά τους αποδυναμώνει. Κρατά όμηρο το άθλημα στις ορέξεις του κάθε ηλίθιου.

Είπα και ελλάλησα. Την Παρασκευή πήρα τον πρώτο μου μισθό. Κουτσουρεμένο βέβαια μιας και δεν ξεκίνησα δουλειά από την αρχή του μήνα αλλά και πάλι καλά ήταν. Τα 200€ τα γύρισα αυθημερόν στο μαγαζί για να αγοράσω την LG – L194WT. Άλλη αίσθηση... Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Πάω να δω Lost τώρα. Μου έχουν μείνει 4 επεισόδια για να τα δω όλα. Αυτά, τα λέμε.

iRack

Κάτι που τσίμπησα από το YouTube και το βρήκα πολύ έξυπνο και συνάμμα απλό (όπως όλα τα πραγματικά έξυπνα πράγματα). Το σκετσάκι τα λέει όλα.

Κόντρα στο ρεύμα

Μετά από αρκετό καιρό λέω να γράψω. Οι τελευταίες εβδομάδες λόγω της δουλειάς είναι αρκετά γεμάτες και μέχρι να συνηθίσω στους καινούριους ρυθμούς της ζωής μου δεν έχω αρκετή ενέργεια για να ασχοληθώ με το συχνό update του blog και με τη συγγραφή εμβριθών αναλύσεων που ξέρω ότι σας έχουν λείψει (ελάτε, παραδεχτείτε το...). Τώρα βέβαια έχει δημιουργηθεί ένα νέο πρόβλημα, μετά απο τόσο καιρό και τόσα ερεθίσματα και αφορμές που έχω μαζέψει για ποιό πράγμα να πρωτογράψω; Ήθελα να ασχοληθώ με το θέμα της παιδείας, με τη δουλειά, με το περιβάλλον στο χώρο εργασίας, με τις νέες τεχνολογίες κτλ κτλ. One step at a time λοιπόν.

Δεν έχω διαβάσει τον νόμο πλαίσιο, δεν ξέρω λεπτομέρειες, δεν έχω κάτσει να ακούσω λεπτομερώς καμιά από τις αντιμαχόμενες πλευρές, δεν έχω διαβάσει πολλά πράγματα απο εφημερίδες και το διαδίκτυο. Όμως έχω άποψη που βασίζεται στο ένστικτό μου και τη γενική μου γνώση και αίσθηση των πραγμάτων. Ο πυρήνας του όλου χαμού είναι το άνοιγμα ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια είναι πολύ, μα πάρα πολύ της μόδας, με το που ακούγεται η φράση «ιδιωτικό πανεπιστήμιο» να παρατηρείται «φούσκωμα» παντελονιού στα αγοράκια και υγρά βρακάκια στα κοριτσάκια (είμαι περιγραφικός, το ξέρω). Δε ξέρω πώς τους έχει εντυπωθεί στον εγκέφαλο ότι με το που θα ανοίξουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ξαφνικά θα γίνουμε Αμερική σε ένα χρόνο, θα βγάζουμε τους τρελούς επιστήμονες, θα κλείσουμε το ΜΙΤ, θα πάρουμε την Τουρκιά (το 1-4 δε σας χάλασε φασιστούληδες) και άλλα ωραία. Δεν αποκλείω να γίνουν αυτά, κανένας δε μπορεί να αποκλείσει το οτιδήποτε, αλλά ας κοιτάξουμε τα πράγματα λίγο προσγειωμένα. Τα κρατικά πανεπιστήμια στη χώρα πάσχουν σοβαρότατα. Αυτό δε το αμφισβητεί κανένας. Όμως αυτό ακριβώς είναι η παγίδα στην οποία πέφτουν όλοι αυτοί που οραματίζονται τον «παράδεισο» των ιδιωτικών. Τα βλέπουν ως τη πανάκεια για κάθε νόσο και πάσα μαλακία (όχι, δεν έβρισα, το ρητό είναι υπαρκτό). Τα κρατικά πανεπιστήμια όσο συνεχίζεται η χρηματοδότηση της πλάκας που τους παρέχει ο κρατικός προϋπολογισμός και όσο συνεχίζουν να έχουν χαμηλά κριτήρια για αυτούς που διδάσκουν, ανύπαρκτο εξοπλισμό και εγκαταστάσεις και κομματικά μαγαζάκια συναλλαγών μεταξύ καθηγητών και σπουδαστών δε θα έχουν καμιά αξία είτε έρθουν τα ιδιωτικά είτε όχι. Μη νομίζετε ότι με το που θα ανοίξει το όποιο Αγγλικό ή Γαλλικό πανεπιστήμια το υποκατάστημά του εδώ ξαφνικά θα πει το κράτος: «Τώρα ανοίγουμε τους κρουνούς του χρήματος και θα τα δώσουμε στις σχολές μας για να γίνουμε ανταγωνιστικοί». Αυτό κινείται στη σφαίρα της φαντασίας αυτών που δε θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα πίσω από αυτή την ιστορία πιέζουν αφόρητα να συνεχιστεί η κατάσταση αφασίας στις κρατικές σχολές έτσι ώστε να περάσει στην κοινή γνώμη πολύ πιο εύπεπτα ο ερχομός των ιδιωτών στην εκπαίδευση. Δεν δαιμονοποιώ τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δεν αμφισβητώ ότι μπορεί να κάνουν καλά τη δουλειά τους, αλλά όπως λειτουργεί το σύστημα στην Ελλάδα ο ερχομός τους δε θα έρθει να συμπληρώσει την λειτουργία των κρατικών σχολών, θα τις ρίξει στα Τάρταρα της απαξίωσης και σε συνδυασμό της επαρχιώτικης νοοτροπίας του Έλληνα που το παιδί του δε θα θέλει να σπουδάσει στο «μίζερο» κρατικό πανεπιστήμια θα κάνει το παν να το στείλει στο «glamorous and trendy» υποκατάστημα του όποιου γ’ κατηγορίας ιδιωτικού (α! Ξέχασα, να πω ότι μη πιστεύετε αγαπητοί μου ότι αυτά που θα ανοίξουν θα είναι το Harvard, το Cambridge και το MIT απαραίτητα, μη βαυκαλίζεστε ότι το παιδί σας θα σπουδάσει απαραίτητα σε αυτούς τους κολοσσούς της εκπαίδευσης).

Η λύση στο πρόβλημα λοιπόν κατά τη γνώμη μου δεν είναι τα ιδιωτικά αλλά η ριζική αναδιοργάνωση και βελτίωση της λειτουργίας των υφιστάμενων κρατικών πανεπιστημίων. Ξέρω, δεν ακούγεται μοδάτο αλλά είναι του χαρακτήρα μου να πηγαίνω κόντρα στη μόδα. Θα ρωτήσει κάποιος: «και τί σε νοιάζει ρε φίλε αν κλείσουν τα κρατικά ή πάνε κατά διαόλου; Δικά σου είναι;». ΝΑΙ! Δικά μου είναι και δικά σου και όλων μας. Έτσι όπως τα καταντήσαμε τα απαξιώσαμε και τα ξεφτιλίσαμε δε τα νοιώθουμε δικά μας αλλά είναι. Και έχουν αγωνιστεί και ματώσει άνθρωποι για να γίνουν πανεπιστήμια για να ξεφύγουν από την άγνοια και την αμορφωσιά του παρελθόντος οι νέοι των περασμένων γενεών. Και για να σταματήσω τους συναισθηματισμούς, γυρίζω στον ρεαλισμό. Θα μιλήσω από την προσωπική μου εμπειρία και οι συμφοιτητές μου θα καταλάβουν τί λέω. Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, μακριά από το σπίτι μου, πλήρωνα ενοίκιο και λογαριασμούς τσουχτερούς, και μαζί με αυτά έπρεπε να αγοράζω και μερικά πράγματα, εξοπλισμό και υλικά, για τη σχολή μου. Όλα αυτά είχαν απίστευτο οικονομικό κόστος στην οικογένειά μου, όπως και στις οικογένειες χιλιάδων άλλων φοιτητών. Ωραία δωρεάν παιδεία θα σκεφτεί κάποιος, άλλη καραμέλα αυτή. Εδώ είναι η ουσία όμως. Όλα αυτά θα μπορούσαν ΕΥΚΟΛΑ να παρέχονταν δωρεάν ή με πολύ μικρό αντίτιμο έστω, από το κράτος. «Μα είσαι τρελός; Που θα βρεθούν τόσα χρήματα;» θα πεταχτεί πάλι ο ερωτευμένος με το όνειρο του ιδιωτικού παραδείσου ευκολόπιστος Έλληνας που θέλει το Harvard έξω από την πόρτα του (και το spring break στην κοντινότερη παραλία του). Τις λέξεις «κακοδιαχείριση» και «διασπάθιση» δημόσιου χρήματος τις έχετε ακουστά; Το ελάχιστο και πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το σκάνδαλο με την αγορά ομολόγου από δημόσιο οργανισμό σε πολύ μεγαλύτερη τιμή από την κανονική για να τα κονομήσουν κάποιοι επιτήδειοι. Και μιλάμε για εξευτελιστικό ποσό, έτσι; Δεν στοιχειοθετείται καν σκάνδαλο με υπόθεση 5 εκατομμυρίων € μόνο. Σιγά τα ωά. Φανταστείτε τί έχει φαγωθεί στο παρασκήνιο και δε θα το μάθουμε ποτέ. Οπότε ας τελειώνουμε με το παραμύθι «δεν υπάρχουν χρήματα». Πώς γίνεται να είμαστε η 2^η σε παγκόσμια κλίμακα χώρα σε αγορά εξοπλισμών και να μην έχουμε χρήματα, δε το καταλαβαίνω. Έτσι πλασάρεται πάρα πολύ όμορφα και άνετα η ιστοριούλα, αφού πληρώνεις που πληρώνεις στο δημόσιο, δε πας στο ιδιωτικό να βρεις την υγειά σου; Και συνεχίζουμε να μηρυκάζουμε μακαρίως, συμπεριλαμβανομένου και εμού, κοιτάζοντας με αγελαδινό βλέμμα το άπειρο.

Ολόκληρο το άνωθεν αριστούργημα το έγραψα καθώς παράλληλα προσπαθώ να ρυθμίσω το wireless router που πήρα από τη δουλειά για να μάθω στην πράξη πώς γίνεται η όλη διαδικασία. Έλα όμως που αρνείται πεισματικά να δουλέψει το δαιμονισμένο μηχάνημα. Θα το καταφέρω, που θα πάει. Για το θέμα παιδεία θα ήθελα να γράψω απείρως περισσότερα αλλά και βαριέμαι τώρα αλλά και θα κούραζα και τους αναγνώστες μου (τσσσσς, μα ποιος είμαι τελικά;).

I'm lost for words...

Χωρίς σχόλια. Ένδοξη Σοβιετική σχολή!

Tech reviews - You like?

Αυτή την εβδομάδα είχα την τύχη να παρακολουθήσω δύο παρουσιάσεις τεχνολογικών προϊόντων στα πλαίσια της δουλειάς μου φυσικά. Αρχικά παρακολούθησα μια επίδειξη του νέου Sony Playstation 3 που βγαίνει στην αγορά στις 23 Μαρτίου και εχθές πήγαμε στα κεντρικά γραφεία μιας νέας εταιρίας στο ελληνικό τηλεπικοινωνιακό τοπίο, της On Telecoms, όπου και μας έγινε μια πρώτη επαφή με τις νέες υπηρεσίες που φέρνει η εν λόγω εταιρία στην αγορά. Λόγω του προχωρημένου της ώρας και με δεδομένο ότι αύριο δουλεύω, (βλέπετε έτυχε κάτι και το ρεπό μας το έδωσαν Παρασκευή αντί για Σάββατο, damn it!), θα αναφερθώ εκτενέστερα για αυτές τις παρουσιάσεις σύντομα, πιθανών και αύριο.
Νομίζω ότι θα ήταν ενδιαφέρων και για εσάς αν έκανα κάτι σαν μια online ενημέρωση για τα νέα προϊόντα και υπηρεσίες που έρχονται στη χώρα μας και να υπόκεινται στο δικό μου review. Άσχετο, αλλά πλέον όλοι γράφουμε και εκφραζόμαστε υβριδικά, προσέξτε στη προηγούμενη φράση: "υπόκεινται", "review".
Έτσι νομίζω ότι θα έχετε μια πρώτη και πιο άμεση κριτική για κάτι που σας ενδιαφέρει τεχνολογικά και μάλιστα από ένα φίλο σας (aawwwwwwwwwwhhhhhhhhh!!!!!!! how sweeeeeeeeeet!!!). Εννοείται ότι δεν έχω καμμιά πρόθεση να μεροληπτήσω έναντι οποιουδήποτε προϊόντος και το κυριότερο εδώ δε θα κάνω καμμιά διαφήμιση για την εταιρία που δουλεύω. Άλλωστε το blog μου είναι χώρος προσωπικής έκφρασης και γι'αυτό άλλαξα και την διεύθυνσή του, για να γράφω ό,τι γουστάρω.
Αυτά, ο μαστρο-Μίλτος αποσύρεται για να μαζέψει δυνάμεις για την αυριανή δοκιμασία των ορυχείων...

Salma Hayek: Teil zwei

Το θέμα Salma Hayek είναι ανεξάντλητο όπως καταλαβαίνετε. Σήμερα θα παραθέσω άλλο ένα μικρό δείγμα της ανυπέρβλητης ομορφιάς της. Όσοι δεν έχετε δει την ταινία "From dusk till dawn" απλά χάνετε. Όχι μόνο λόγω αυτού που θα σας δείξω σε λίγο, αλλά διότι όντως είναι μια φοβερή ταινία, cult όσο δε πάει, typical Tarantino.
Κλείνω με τα εξής: Γαμιέται ο Tarantino, ο Clooney, o Keitel, όλοι όσοι κάθονται στο τραπέζι γύρω της, το φίδι, το μπουκάλι, γενικά όλοι εκεί μέσα αξίζουν αργό και οδυνηρό θάνατο. Απoλάυστε τη θεά των 157 εκατοστών!




Επίσης μπορείτε να τσεκάρετε και αυτό, για όσους είναι μερακλήδες και θέλουν κάτι καλύτερο στο σκληρό τους. In the words of George Clooney: "That's what I call a fucking show!" (Το λέει και σε άπταιστα γερμανικά παρακαλώ).

Life: Chapter 4

Τελικά ήρθε ο καιρός για το 4ο κεφάλαιο στη ζωή ενός άντρα. Η συνήθης σειρά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι:

Σχολείο

Σχολή

Στρατός (γι’αυτό και είπα «άντρα»)

Δουλειά

Έφτασα λοιπόν στο 4ο κεφάλαιο της ζωής μου. Δουλειά. Ρε πώς περνάνε τα χρόνια. Σε πιάνει μια μελαγχολία, κυρίως για ότι θα μπορούσες να κάνεις στα χρόνια που πέρασαν και δε τα έκανες, αλλά κακά τα ψέματα, πρέπει να προχωράς στη ζωή. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι «μεγαλώνεις». Ε, και; Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Και εγώ μάλιστα μάλλον άργησα να «μεγαλώσω». Όχι τόσο από πλευράς ωριμότητας και χαρακτήρα όσο στον τομέα της ανεξαρτησίας. Οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ήδη ξέρετε την χαρά και την αξία που έχει το να κερδίσεις τον πρώτο μισθό σου. Έχω και στο παρελθόν πάρει μισθό για την εργασία μου αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους ποτέ δε το θεώρησα ισάξιο μιας «κανονικής» δουλειάς. Περιμένοντας πώς και πώς λοιπόν να έρθει η ώρα της πληρωμής του πρώτου μισθού έχω να σας πω λίγα λόγια για την πιο ενδιαφέρουσα εβδομάδα των τελευταίων ετών της ζωής μου by far.

Αυτές τις 5 ημέρες τις πέρασα στο “The Mall”, το πιο trendy μέρος της Αθήνας αυτή τη στιγμή. Προσπαθώντας λοιπόν να μη κάνω εμετό από την πολύ «τρεντίλα» που επικρατεί, παρακολούθησα τη πρώτη εβδομάδα εκπαίδευσης αλυσίδας καταστημάτων τεχνολογίας για τους πωλητές τους. Μπορώ με σιγουριά να πω ότι είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος, για να μη πω ενθουσιασμένος. Οι πωλήσεις είναι αναμφίβολα τέχνη, και μάλιστα άμεσα σχετιζόμενη με μια επιστήμη που λατρεύω, αυτή της ψυχολογίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι το “Needful Things” του Stephen King. Σε αυτό ένας παράξενος γεράκος ανοίγει σε μια επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ μια αντικερί στην οποία έχει συγκεντρώσει μια παράξενη γκάμα αντικειμένων φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Έχουν όμως όλα μια πολύ σημαντική σχέση. Το κάθε ένα από αυτά είναι το αντικείμενο φετίχ του κάθε ενός από τους κατοίκους της πόλης, ανεξάρτητα αν το έχει συνειδητοποιήσει ή όχι. Η έλξη που τους ασκούν αυτά τα αντικείμενα είναι τόσο μεγάλη που για να τα αποκτήσουν θα κάνουν τα πάντα. Και το αντίτιμο δεν είναι χρήματα. Για τα περαιτέρω πάρτε το και διαβάστε το. Χρόνια τώρα με έλκυε η ιδέα του πώς οι άνθρωποι δένονται με τα υλικά αγαθά τους, εξαρτώνται από αυτά και τί είναι ικανοί να κάνουν για να τα αποκτήσουν. Η ψυχολογία έρχεται να εξηγήσει και να δώσει τα κατάλληλα εργαλεία εκμετάλλευσης αυτών των αναγκών, εργαλεία που είναι απαραίτητα στη διαφήμιση και κατ’επέκταση στις πωλήσεις. Ειδικά ο χώρος της διαφήμισης είναι τόσο ενδιαφέρον και μεγάλο κεφάλαιο που με έχει συναρπάσει και προβληματίσει άπειρες φορές. Αυτή κι αν είναι ανώτερη μορφή τέχνης.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της δουλειάς μου είναι ότι υπάρχει επαφή με άλλους ανθρώπους. Δε θα μπορούσα να κάνω δουλειά γραφείου, πίσω από ένα cubicle, χαμένος πίσω από σωρούς χαρτιών και πληκτρολογώντας ατελείωτα. Παρόλο που δε χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ως το πιο κοινωνικό άτομο του πλανήτη, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει το παιχνίδι της επικοινωνίας, έχω λέγειν και μπορώ να το εκμεταλλευτώ. Γυρίζοντας σπίτι κάθομαι και πλάθω υποθετικά σενάρια συζητήσεων με υποψήφιους αγοραστές και η σκέψη δε με τρομάζει, το αντίθετο με ενθουσιάζει. Ειδικά από τη στιγμή που θα μιλάω για ένα αντικείμενο που γνωρίζω αρκετά καλά η αυτοπεποίθησή μου μεγαλώνει.

Ίσως αναρωτηθήκατε γιατί άλλαξα τη διεύθυνση του blog. Στα βιογραφικά που έστειλα στο μέρος που αναφερόμουν στις γνώσεις μου περί υπολογιστών και την ασχολία μου με το Internet, έγραψα το url του blog μου. Ως εργαζόμενος πλέον θα σχολιάζω και τα τεκταινόμενα στη δουλειά μιας και είναι μέρος της ζωής μου. Αλλά δε θέλω να το δουν και μάτια που δεν έχουν δουλειά να το δουν. Αντιλαμβάνεστε τί εννοώ και για ποιο λόγο έγινε αυτή η αλλαγή. Τις λέξεις Cellar Door τις είδα στην ταινία Donnie Darko όπου αναφέρθηκε σε κάποιο σημείο ότι αυτές οι λέξεις λέγεται ότι είναι οι ωραιότερες της Αγγλικής γλώσσας όταν εκστομιστούν κολλητά. Τις είπα αρκετές φορές out loud στον εαυτό μου και νομίζω ότι όντως ηχούν πολύ όμορφα. Δυστυχώς τα urls δεν υποστηρίζουν απόστροφο και έτσι δε γινόταν να γράψω redpill’s cellardoor όπως θα ήθελα. Αλλά το νόημα το πιάσατε πιστεύω. Σας καλώ λοιπόν όλους στο κελάρι μου να μοιραστείτε τις σκέψεις μου μαζί μου.

Κλείνοντας ας δώσω μερικές οδηγίες για την τέρψη του μυαλού και της ψυχής, έχω καιρό να το κάνω. Κινηματογραφικά σας προτρέπω να δείτε, όσοι δε το έχετε κάνει ήδη, τις «Ζωές των Άλλων». Γερμανική παραγωγή, διηγείται τις ιστορίες τρέλας που έζησε η Ανατολική Γερμανία επί εποχής της παντοδυναμίας της Στάζι, με μια πάρα πολύ καλά δομημένη ιστορία, με αγωνία, αλλά και χιούμορ και ευαισθησία. Για τη μουσική σας ενημέρωση έχω 2 προτάσεις. Από τη μία βρίσκουμε τους Therion που έβγαλαν νέο δίσκο στην αρχή της χρονιάς με τίτλο “Gothic Kabbalah”. Πάρα πολύ καλή δουλειά εννοείται, βέβαια λιγότερο «σκληρή» από τις προηγούμενες και περισσότερο μελωδική. Εδώ να τονίσω ότι οι Therion έδωσαν συναυλία με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Ρουμανίας, υπο την αιγίδα μάλιστα της πρεσβείας της Σουηδίας, χώρα από την οποία κατάγονται, στο Βουκουρέστι στην αίθουσα Sala Palatului. Πράγματα ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ μακριά από το Ελλαδιστάν φυσικά όπου είναι πιθανότερο να δώσει συναυλία στο Μέγαρο ο Σφακιανάκης παρά οι Rotting Christ (δεν υπερβάλλω φυσικά). Οι Therion έρχονται Ελλάδα και δίνουν συναυλία στις 14 Μαρτίου στην Υδρόγειο στη Θεσσαλονίκη και στις 15 στο Gagarin στην Αθήνα, στο Μέγαρο θα εμφανιστεί η Πέγκυ Ζήνα εκείνη τη μέρα. Τέλος υπάρχουν και οι On Thorns I Lay, ελληνικό(!!!) συγκρότημα, και αυτοί του μελωδικού ροκ, με γυναικεία φωνητικά και πολύ ωραίες προσθήκες βιολιού στα τραγούδια τους. Έχω ακούσει το album με τίτλο Crystal Tears και μου άρεσε πάρα πολύ. Σας τους προτείνω ανεπιφύλακτα.

Οι On Thorns I Lay. Λείπουν οι γκόμενες... χμμμ

Το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ελληνικό συγκρότημα που δεν έχει να ζηλέψει
Τ Ι Π Ο Τ Α από το 98% των όξω απο'δω.

OH MY GOD!!!

Όλα τα λεξικά του κόσμου μαζί είναι πολύ λίγα για να αποδώσουν την ομορφιά και τη θηλυκότητα της Salma Hayek. ΜΟΝΟ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΘΕΑ MONICA BELLUCCI μπορεί να τολμήσει να συγκριθεί μαζί της και φυσικά να νικήσει. Ακολουθεί μικρό απόσπασμα από το Ugly Betty (η Αμερικάνικη εκδοχή της Μαρίας της Άσχημης και όλων των παρόμοιων τηλενουβελών, τί λέξη και αυτή!). Όσοι θέλετε μπορείτε να ακολουθήσετε αυτό και να πάρετε μια High Definition εκδοχή του video.
Warning! May cause difficulty breathing...

Θα ήθελα να ευχαριστήσω...

Τη Δευτέρα ξεκινάω δουλειά. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα. Θα μπορούσε να ήταν σενάριο για ταινία. Προσέξτε σκηνικό. Νέος σε αδιέξοδο, ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη, ψάχνει να βρει την άκρη του νήματος της ζωής του, βρίσκει ένα πρόσωπο που εμπιστεύεται όσο δε πάει, ανοίγει την καρδιά και το μυαλό του με φόντο τη βροχερή και μουντή παραλιακή, δέχεται καίριες συμβουλές για άμεση δράση και ψάξιμο για δουλειά από την επόμενη κιόλας αρχίζει να ψάχνει. Έχει βοήθεια από άλλο καλό φίλο με τον οποίο βουτάνε στις αγγελίες μέσω Internet και στέλνουν αβέρτα βιογραφικά που έγιναν με την επιμέλειά του με άψογο αποτέλεσμα. Μέσα στις επόμενες 2 εβδομάδες δέχομαι (αφού για εμένα μιλάω τόση ώρα) 3 τηλεφωνήματα για συνεντεύξεις, και στο τέλος συμφωνώ σε πρόταση για συνεργασία από τη πρώτη εταιρία στην οποία πήγα. Έτσι απλά.
Χρωστάω πολλά σε εσάς Νάντια και Γιάννη, Γιάννη και Νάντια, δεν έχει σημασία η σειρά.
Ευχαριστώ.

Πλλλάκα με κάνεις;

Απλά κορυφαίο, ανεπανάληπτο, απίστευτο και το κυριότερο Σαλλλονικιότικο!!!

The Doctor is in the House

Στα πλαίσια της σειράς των post για να ξεφύγω από τη πίεση των ημερών θα αφιερώσω το παρόν σε άλλη μια αγαπημένη μου σειρά, το House M.D. Στην Ελλάδα παίζεται από το STAR, καμία έκπληξη εδώ, κάθε Σάββατο. Εδώ, δηλαδή οι κοινοί θνητοί που δεν έχουν θείο στο Αμέρικα, βλέπουν τη 2^η σαιζόν, όχι κι άσχημα αν σκεφτούμε ότι στην Αμερική παίζεται η 3^η. Φυσικά, επειδή ο θείος μου με αγαπάει μου στέλνει τα νέα επεισόδια την επομένη της προβολής τους.

The Team

Τί το ιδιαίτερο έχει αυτή η σειρά θα ρωτήσει ο αδαής. Απλά τον Hugh Laurie. Ο άνθρωπος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε κάθε επεισόδιο βοηθούμενος και από το σενάριο που του πηγαίνει γάντι υποδυόμενος έναν γιατρό, κορυφαίο στη δουλειά του αλλά παράλληλα εντελώς ιδιόρρυθμο, αγενή, πικρόχολο, εγωιστή, είρωνα, κυνικό, αδύνατο να συνεργαστεί με άλλο ανθρώπινο ον χωρίς να τσακωθεί, πόσο μάλλον να έχει φίλους. Έχει έναν, αλλά και αυτός περνάει τον παθών του τον τάραχο προσπαθώντας να τον ανεχτεί. Κορυφαίες στιγμές κάθε επεισοδίου είναι οι θανατηφόρες ατάκες που πετάει στην διευθύντρια του νοσοκομείου που δουλεύει, την Dr. Lisa Cuddy, την οποία υποδύεται μια πολύ σέξι κατά τη γνώμη μου ηθοποιός, η Lisa Edelstein, (γνωστή η αδυναμία μου στις «σιτεμένες»). Ο λόγος που είναι τόσο πικρόχολος είναι ότι συνεχώς βρίσκεται σε κατάσταση πόνου λόγο ενός θρόμβου που εμφάνισε στον μηρό του με αποτέλεσμα μια επέμβαση που του αφαίρεσε νεκρό ιστό και τον έχει αφήσει με κινητικά προβλήματα, κουτσαίνει σε απλά ελληνικά.

Δεν είναι απλά Θεός, είναι Ημίθεος!!!

Spank me!

Είναι υπεύθυνος στο τμήμα του νοσοκομείου που αναλαμβάνει τα πιο δύσκολα περιστατικά, αυτά στο οποία η συμβατική διάγνωση είναι αδύνατη. Αν και έχει 3 βοηθούς γιατρούς για αυτή τη δουλειά, επειδή κακά τα ψέματα, είναι ο μαμώ και δέρνω, πάντα σώζει τη μέρα. Βέβαια, κατά τη διάρκεια του επεισοδίου παρουσιάζονται ανυπέρβλητα προβλήματα, διλήμματα, τσακωμοί, αναποδιές που προσθέτουν στην αγωνία. Ανάμεσα από καταιγισμό ακατάληπτων ιατρικών όρων σου μένουν οι απίστευτες ατάκες που πετάει ο House και κάνουν τη διαφορά στη σειρά. Γι’αυτό και είμαι φανατικός θεατής της. Η οπτική γωνία που βλέπει τον κόσμο μπορεί να φαίνεται ακραία αλλά εμένα μου δίνει παρηγοριά όσο οξύμωρο και αν ακούγεται. Θαυμάζω τους ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα έτσι όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν να είναι. Χωρίς τη χρυσόσκονη των «λευκών» ψεμάτων και των τυπικοτήτων. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να γίνει, και ούτε εγώ έχω καταφέρει να απαλλαγώ από όλα αυτά, διότι για να αποκτήσεις τέτοια κυνική ματιά πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς την ίδια συμπεριφορά και από τους άλλους. Αυτό είναι ένα δούναι και λαβείν που δεν είμαι έτοιμος να κάνω, πιθανώς ποτέ στη ζωή μου δε θα είμαι έτοιμος.

Επιφυλάσσομαι για το μέλλον, για ένα αφιέρωμα και στο “Heroes”. Σειρά επιστημονικής φαντασίας με πολλούς χαρακτήρες, άψογα και διακριτικά εφέ και καλογραμμένο σενάριο. Α, και την Ali Larter βέβαια που έχει γενέθλια σήμερα, να μας ζήσει.

Το μπάζο

Δεν ήταν και η καλύτερη μέρα σήμερα. Από το πρωινό ξύπνημα κάτι δεν ήταν σωστό. Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι είμαι σκληρότερος στον εαυτό μου απ’ότι χρειάζεται.