Κόντρα στο ρεύμα

Μετά από αρκετό καιρό λέω να γράψω. Οι τελευταίες εβδομάδες λόγω της δουλειάς είναι αρκετά γεμάτες και μέχρι να συνηθίσω στους καινούριους ρυθμούς της ζωής μου δεν έχω αρκετή ενέργεια για να ασχοληθώ με το συχνό update του blog και με τη συγγραφή εμβριθών αναλύσεων που ξέρω ότι σας έχουν λείψει (ελάτε, παραδεχτείτε το...). Τώρα βέβαια έχει δημιουργηθεί ένα νέο πρόβλημα, μετά απο τόσο καιρό και τόσα ερεθίσματα και αφορμές που έχω μαζέψει για ποιό πράγμα να πρωτογράψω; Ήθελα να ασχοληθώ με το θέμα της παιδείας, με τη δουλειά, με το περιβάλλον στο χώρο εργασίας, με τις νέες τεχνολογίες κτλ κτλ. One step at a time λοιπόν.

Δεν έχω διαβάσει τον νόμο πλαίσιο, δεν ξέρω λεπτομέρειες, δεν έχω κάτσει να ακούσω λεπτομερώς καμιά από τις αντιμαχόμενες πλευρές, δεν έχω διαβάσει πολλά πράγματα απο εφημερίδες και το διαδίκτυο. Όμως έχω άποψη που βασίζεται στο ένστικτό μου και τη γενική μου γνώση και αίσθηση των πραγμάτων. Ο πυρήνας του όλου χαμού είναι το άνοιγμα ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια είναι πολύ, μα πάρα πολύ της μόδας, με το που ακούγεται η φράση «ιδιωτικό πανεπιστήμιο» να παρατηρείται «φούσκωμα» παντελονιού στα αγοράκια και υγρά βρακάκια στα κοριτσάκια (είμαι περιγραφικός, το ξέρω). Δε ξέρω πώς τους έχει εντυπωθεί στον εγκέφαλο ότι με το που θα ανοίξουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ξαφνικά θα γίνουμε Αμερική σε ένα χρόνο, θα βγάζουμε τους τρελούς επιστήμονες, θα κλείσουμε το ΜΙΤ, θα πάρουμε την Τουρκιά (το 1-4 δε σας χάλασε φασιστούληδες) και άλλα ωραία. Δεν αποκλείω να γίνουν αυτά, κανένας δε μπορεί να αποκλείσει το οτιδήποτε, αλλά ας κοιτάξουμε τα πράγματα λίγο προσγειωμένα. Τα κρατικά πανεπιστήμια στη χώρα πάσχουν σοβαρότατα. Αυτό δε το αμφισβητεί κανένας. Όμως αυτό ακριβώς είναι η παγίδα στην οποία πέφτουν όλοι αυτοί που οραματίζονται τον «παράδεισο» των ιδιωτικών. Τα βλέπουν ως τη πανάκεια για κάθε νόσο και πάσα μαλακία (όχι, δεν έβρισα, το ρητό είναι υπαρκτό). Τα κρατικά πανεπιστήμια όσο συνεχίζεται η χρηματοδότηση της πλάκας που τους παρέχει ο κρατικός προϋπολογισμός και όσο συνεχίζουν να έχουν χαμηλά κριτήρια για αυτούς που διδάσκουν, ανύπαρκτο εξοπλισμό και εγκαταστάσεις και κομματικά μαγαζάκια συναλλαγών μεταξύ καθηγητών και σπουδαστών δε θα έχουν καμιά αξία είτε έρθουν τα ιδιωτικά είτε όχι. Μη νομίζετε ότι με το που θα ανοίξει το όποιο Αγγλικό ή Γαλλικό πανεπιστήμια το υποκατάστημά του εδώ ξαφνικά θα πει το κράτος: «Τώρα ανοίγουμε τους κρουνούς του χρήματος και θα τα δώσουμε στις σχολές μας για να γίνουμε ανταγωνιστικοί». Αυτό κινείται στη σφαίρα της φαντασίας αυτών που δε θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα πίσω από αυτή την ιστορία πιέζουν αφόρητα να συνεχιστεί η κατάσταση αφασίας στις κρατικές σχολές έτσι ώστε να περάσει στην κοινή γνώμη πολύ πιο εύπεπτα ο ερχομός των ιδιωτών στην εκπαίδευση. Δεν δαιμονοποιώ τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δεν αμφισβητώ ότι μπορεί να κάνουν καλά τη δουλειά τους, αλλά όπως λειτουργεί το σύστημα στην Ελλάδα ο ερχομός τους δε θα έρθει να συμπληρώσει την λειτουργία των κρατικών σχολών, θα τις ρίξει στα Τάρταρα της απαξίωσης και σε συνδυασμό της επαρχιώτικης νοοτροπίας του Έλληνα που το παιδί του δε θα θέλει να σπουδάσει στο «μίζερο» κρατικό πανεπιστήμια θα κάνει το παν να το στείλει στο «glamorous and trendy» υποκατάστημα του όποιου γ’ κατηγορίας ιδιωτικού (α! Ξέχασα, να πω ότι μη πιστεύετε αγαπητοί μου ότι αυτά που θα ανοίξουν θα είναι το Harvard, το Cambridge και το MIT απαραίτητα, μη βαυκαλίζεστε ότι το παιδί σας θα σπουδάσει απαραίτητα σε αυτούς τους κολοσσούς της εκπαίδευσης).

Η λύση στο πρόβλημα λοιπόν κατά τη γνώμη μου δεν είναι τα ιδιωτικά αλλά η ριζική αναδιοργάνωση και βελτίωση της λειτουργίας των υφιστάμενων κρατικών πανεπιστημίων. Ξέρω, δεν ακούγεται μοδάτο αλλά είναι του χαρακτήρα μου να πηγαίνω κόντρα στη μόδα. Θα ρωτήσει κάποιος: «και τί σε νοιάζει ρε φίλε αν κλείσουν τα κρατικά ή πάνε κατά διαόλου; Δικά σου είναι;». ΝΑΙ! Δικά μου είναι και δικά σου και όλων μας. Έτσι όπως τα καταντήσαμε τα απαξιώσαμε και τα ξεφτιλίσαμε δε τα νοιώθουμε δικά μας αλλά είναι. Και έχουν αγωνιστεί και ματώσει άνθρωποι για να γίνουν πανεπιστήμια για να ξεφύγουν από την άγνοια και την αμορφωσιά του παρελθόντος οι νέοι των περασμένων γενεών. Και για να σταματήσω τους συναισθηματισμούς, γυρίζω στον ρεαλισμό. Θα μιλήσω από την προσωπική μου εμπειρία και οι συμφοιτητές μου θα καταλάβουν τί λέω. Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, μακριά από το σπίτι μου, πλήρωνα ενοίκιο και λογαριασμούς τσουχτερούς, και μαζί με αυτά έπρεπε να αγοράζω και μερικά πράγματα, εξοπλισμό και υλικά, για τη σχολή μου. Όλα αυτά είχαν απίστευτο οικονομικό κόστος στην οικογένειά μου, όπως και στις οικογένειες χιλιάδων άλλων φοιτητών. Ωραία δωρεάν παιδεία θα σκεφτεί κάποιος, άλλη καραμέλα αυτή. Εδώ είναι η ουσία όμως. Όλα αυτά θα μπορούσαν ΕΥΚΟΛΑ να παρέχονταν δωρεάν ή με πολύ μικρό αντίτιμο έστω, από το κράτος. «Μα είσαι τρελός; Που θα βρεθούν τόσα χρήματα;» θα πεταχτεί πάλι ο ερωτευμένος με το όνειρο του ιδιωτικού παραδείσου ευκολόπιστος Έλληνας που θέλει το Harvard έξω από την πόρτα του (και το spring break στην κοντινότερη παραλία του). Τις λέξεις «κακοδιαχείριση» και «διασπάθιση» δημόσιου χρήματος τις έχετε ακουστά; Το ελάχιστο και πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το σκάνδαλο με την αγορά ομολόγου από δημόσιο οργανισμό σε πολύ μεγαλύτερη τιμή από την κανονική για να τα κονομήσουν κάποιοι επιτήδειοι. Και μιλάμε για εξευτελιστικό ποσό, έτσι; Δεν στοιχειοθετείται καν σκάνδαλο με υπόθεση 5 εκατομμυρίων € μόνο. Σιγά τα ωά. Φανταστείτε τί έχει φαγωθεί στο παρασκήνιο και δε θα το μάθουμε ποτέ. Οπότε ας τελειώνουμε με το παραμύθι «δεν υπάρχουν χρήματα». Πώς γίνεται να είμαστε η 2^η σε παγκόσμια κλίμακα χώρα σε αγορά εξοπλισμών και να μην έχουμε χρήματα, δε το καταλαβαίνω. Έτσι πλασάρεται πάρα πολύ όμορφα και άνετα η ιστοριούλα, αφού πληρώνεις που πληρώνεις στο δημόσιο, δε πας στο ιδιωτικό να βρεις την υγειά σου; Και συνεχίζουμε να μηρυκάζουμε μακαρίως, συμπεριλαμβανομένου και εμού, κοιτάζοντας με αγελαδινό βλέμμα το άπειρο.

Ολόκληρο το άνωθεν αριστούργημα το έγραψα καθώς παράλληλα προσπαθώ να ρυθμίσω το wireless router που πήρα από τη δουλειά για να μάθω στην πράξη πώς γίνεται η όλη διαδικασία. Έλα όμως που αρνείται πεισματικά να δουλέψει το δαιμονισμένο μηχάνημα. Θα το καταφέρω, που θα πάει. Για το θέμα παιδεία θα ήθελα να γράψω απείρως περισσότερα αλλά και βαριέμαι τώρα αλλά και θα κούραζα και τους αναγνώστες μου (τσσσσς, μα ποιος είμαι τελικά;).