Στα πλαίσια της σειράς των post για να ξεφύγω από τη πίεση των ημερών θα αφιερώσω το παρόν σε άλλη μια αγαπημένη μου σειρά, το House M.D. Στην Ελλάδα παίζεται από το STAR, καμία έκπληξη εδώ, κάθε Σάββατο. Εδώ, δηλαδή οι κοινοί θνητοί που δεν έχουν θείο στο Αμέρικα, βλέπουν τη 2η σαιζόν, όχι κι άσχημα αν σκεφτούμε ότι στην Αμερική παίζεται η 3η. Φυσικά, επειδή ο θείος μου με αγαπάει μου στέλνει τα νέα επεισόδια την επομένη της προβολής τους.
The Team
Τί το ιδιαίτερο έχει αυτή η σειρά θα ρωτήσει ο αδαής. Απλά τον Hugh Laurie. Ο άνθρωπος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε κάθε επεισόδιο βοηθούμενος και από το σενάριο που του πηγαίνει γάντι υποδυόμενος έναν γιατρό, κορυφαίο στη δουλειά του αλλά παράλληλα εντελώς ιδιόρρυθμο, αγενή, πικρόχολο, εγωιστή, είρωνα, κυνικό, αδύνατο να συνεργαστεί με άλλο ανθρώπινο ον χωρίς να τσακωθεί, πόσο μάλλον να έχει φίλους. Έχει έναν, αλλά και αυτός περνάει τον παθών του τον τάραχο προσπαθώντας να τον ανεχτεί. Κορυφαίες στιγμές κάθε επεισοδίου είναι οι θανατηφόρες ατάκες που πετάει στην διευθύντρια του νοσοκομείου που δουλεύει, την Dr. Lisa Cuddy, την οποία υποδύεται μια πολύ σέξι κατά τη γνώμη μου ηθοποιός, η Lisa Edelstein, (γνωστή η αδυναμία μου στις «σιτεμένες»). Ο λόγος που είναι τόσο πικρόχολος είναι ότι συνεχώς βρίσκεται σε κατάσταση πόνου λόγο ενός θρόμβου που εμφάνισε στον μηρό του με αποτέλεσμα μια επέμβαση που του αφαίρεσε νεκρό ιστό και τον έχει αφήσει με κινητικά προβλήματα, κουτσαίνει σε απλά ελληνικά.
Δεν είναι απλά Θεός, είναι Ημίθεος!!!
Spank me!
Είναι υπεύθυνος στο τμήμα του νοσοκομείου που αναλαμβάνει τα πιο δύσκολα περιστατικά, αυτά στο οποία η συμβατική διάγνωση είναι αδύνατη. Αν και έχει 3 βοηθούς γιατρούς για αυτή τη δουλειά, επειδή κακά τα ψέματα, είναι ο μαμώ και δέρνω, πάντα σώζει τη μέρα. Βέβαια, κατά τη διάρκεια του επεισοδίου παρουσιάζονται ανυπέρβλητα προβλήματα, διλήμματα, τσακωμοί, αναποδιές που προσθέτουν στην αγωνία. Ανάμεσα από καταιγισμό ακατάληπτων ιατρικών όρων σου μένουν οι απίστευτες ατάκες που πετάει ο House και κάνουν τη διαφορά στη σειρά. Γι’αυτό και είμαι φανατικός θεατής της. Η οπτική γωνία που βλέπει τον κόσμο μπορεί να φαίνεται ακραία αλλά εμένα μου δίνει παρηγοριά όσο οξύμωρο και αν ακούγεται. Θαυμάζω τους ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα έτσι όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν να είναι. Χωρίς τη χρυσόσκονη των «λευκών» ψεμάτων και των τυπικοτήτων. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να γίνει, και ούτε εγώ έχω καταφέρει να απαλλαγώ από όλα αυτά, διότι για να αποκτήσεις τέτοια κυνική ματιά πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς την ίδια συμπεριφορά και από τους άλλους. Αυτό είναι ένα δούναι και λαβείν που δεν είμαι έτοιμος να κάνω, πιθανώς ποτέ στη ζωή μου δε θα είμαι έτοιμος.
Επιφυλάσσομαι για το μέλλον, για ένα αφιέρωμα και στο “Heroes”. Σειρά επιστημονικής φαντασίας με πολλούς χαρακτήρες, άψογα και διακριτικά εφέ και καλογραμμένο σενάριο. Α, και την Ali Larter βέβαια που έχει γενέθλια σήμερα, να μας ζήσει.
Το μπάζο
Δεν ήταν και η καλύτερη μέρα σήμερα. Από το πρωινό ξύπνημα κάτι δεν ήταν σωστό. Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι είμαι σκληρότερος στον εαυτό μου απ’ότι χρειάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου