30/12/06

Φονιάδες των λαών... άνθρωποι

Σήμερα είδα την ταινία Hotel Rwanda. Προσπαθώ να γράψω πράγματα που δε θα ακουστούν τετριμμένα ή σαχλά αλλά δε γίνεται. Όσοι δε την έχετε δει σας τη συστήνω. Η Rwanda σπαράσσεται από τον εμφύλιο για πολλά χρόνια. Άκουγα και εγώ στα δελτία ειδήσεων για τη διαμάχη των αντιτιθέμενων πλευρών, των Τούτσι και των Χούτου. Υπέθετα, μιας και τα καλά μας κανάλια ποτέ δε θεώρησαν καλό να μας δώσουν ένα μικρό έστω ιστορικό της διαμάχης τους, ότι τα αντίπαλα στρατόπεδα θα πολεμάνε για τις συνήθεις διαφορές που ευθύνονται για τους εμφυλίους. Διαφορετικές θρησκείες, πολιτικές διαφορές, άλλες γλώσσες, ήθη και έθιμα, διαφορετικό φυλετικό ιστορικό. Κι όμως. Τίποτα απ’όλα αυτά.

H Rwanda κάποτε ήταν Βελγική αποικία. Όταν αυτοί οι ευγενείς αποικιοκράτες θα βαρέθηκαν τη ζωή τους, να αρμέγουν το φυσικό πλούτο (όποιος κι αν ήταν αυτός) της χώρας, να κάνουν τις δεξιώσεις τους, να καταδυναστεύουν το λαό, να σκοτώνουν for sport, να βιάζουν και να λεηλατούν ασύδοτα, μετά από όλη αυτή την αφόρητη ρουτίνα λοιπόν, σκέφτηκαν ένα νέο παιχνίδι. Είπαν μια μέρα να «μετρήσουν» την ομορφιά και τα χαρακτηριστικά των ντόπιων. Ναι, σωστά διαβάσατε. Αποφάσισαν, να θέσουν κανόνες, να πάρουν τη μεζούρα ανά χείρας και να διαλέξουν με ποιους από τους «απολίτιστους» ιθαγενείς θα μπορούσαν έστω να σταθούν υποφερτά γύρω τους. Άρχισαν να μετράνε ποιοί είχαν τις λεπτότερες μύτες, πιο ανοιχτόχρωμο δέρμα, καλύτερη υγεία, πιο καλοχτισμένα σώματα και άλλα παρεμφερή και αποφάσισαν ό,τι αυτοί είναι οι Τούτσι. Οι υπόλοιποι, οι «ελαττωματικοί», ήταν οι Χούτου. Βλέπετε, μάλλον είχαν βαρεθεί τόσο που είχαν αρχίσει να σκέφτονται να την κάνουν σιγά-σιγά. Και εφόσον θα έφευγαν θα έπρεπε να αφήσουν την εξουσία σε κάποιους. So thoughtful of them. Φυσικά, δε μπορούσαν να δώσουν τα αξιώματά τους σε όποιον κι όποιον. Έπρεπε να συμβιβαστούν με τους «αράπηδες» αλλά τους «όμορφους» τουλάχιστον ρε παιδί μου. Αναρωτιέμαι μόνο αν κάνανε διαχωρισμό και στις γυναίκες και τα παιδάκια που βιάζανε. Ήταν άραγε από τους «όμορφους» ή εκεί όντως ο λαός της Rwanda ήταν ενωμένος; Ακόμα καλύτερα μάλλον, θα τους έκανε να αισθάνονται πιο «βρώμικοι», αν με πιάνετε, σωστά;

Έτσι λοιπόν, δώσανε αξιώματα στους Τούτσι. Οι Χούτου έγιναν οι απόκληροι, οι παρίες της χώρας. Αποκλεισμένοι από κάθε ελπίδα να ανελιχθούν κοινωνικά δεν είχαν άλλη επιλογή παρά μόνο την εξέγερση. Από εκεί και πέρα μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια. Ο εμφύλιος ήταν αναπόφευκτος. Στο σχετικά μικρό διάστημα που κράτησαν οι εχθροπραξίες και εξελίσσεται η ταινία ο πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα 1.000.000 νεκρούς. Την ίδια ώρα φυσικά οι Βέλγοι βρίσκονταν πολύ μακριά, στη πατρίδα τους, πίνοντας τσάι και κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι τους σ’αυτά που θα έβλεπαν στη τηλεόρασή τους. Και δεν ήταν οι μόνοι. Εγώ και εσείς το ίδιο κάναμε. Η διεθνής κοινότητα (άλλο ανέκδοτο αυτό), αδιαφόρησε επιδεικτικά. Η Rwanda μάλλον δε πρέπει να είχε κάποιο ιδιαίτερο στρατηγικό ενδιαφέρον. Ό,τι φυσικό πλούτο πρέπει να είχε θα πρόλαβαν να τον στραγγίξουν οι Βέλγοι, οι υπόλοιποι, why bother?

Τα παραδείγματα στη παγκόσμια ιστορία είναι άπειρα. Η αποικιοκρατία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και στο μέλλον. Πόλεμοι μαίνονται και σήμερα γύρω μας και ας μην αναφερθώ καλύτερα στο παρελθόν γιατί να νούμερα είναι κολοσσιαία και τρομακτικά. Αλλά ξέρετε τί είναι αυτό που αλλάζει; Κάθε φορά φαίνεται ό,τι το ανθρώπινο γένος βρίσκει και ένα πιο διασκεδαστικό και πρωτότυπο τρόπο για να σκοτώνεται. Διεκδικήσεις γης, ο λεγόμενος ζωτικός χώρος, θρησκεία, πολιτική. Τώρα βάζουμε καινούρια στοιχεία στο παιχνίδι. Ποιός είναι πιο όμορφος, έχει καλύτερη μύτη, ωραιότερη φωνή, σφιχτό πισινό, μακριά πόδια, λαμπερά μαλλιά και άσπρα δόντια. Αύριο ποιός ξέρει; Αυτός που παίζει καλύτερη μπάλα, είναι καλύτερος φωτογράφος, τραγουδάει καλύτερα, πληκτρολογεί γρηγορότερα. Σα να το βλέπω μπροστά μου σε διαφήμιση telemarketing με τον εκφωνητή να ουρλιάζει: “The possibilities are endless!”. Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι μια πείνα που φαίνεται να μας πιάνει να δημιουργούμε κατηγορίες ανθρώπων και να τους χωρίζουμε σε ομάδες, και όχι μόνο αυτό αλλά και να τους κάνουμε να αλληλομισιούνται κιόλας αν οι «άλλοι» είναι «καλύτεροι».

Σκέφτομαι όμως το εξής που με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Εγώ μήπως θα έκανα κάτι άλλο; Αν με πήγαιναν σε μια χώρα τους κατοίκους της οποίας με είχαν μάθει από μικρό παιδί να τους θεωρώ κατώτερους και από ζώα θα συμπεριφερόμουν αλλιώς; Αν είχα τη δυνατότητα να ικανοποιήσω όλες μου τις ορμές και να μη λογοδοτήσω ποτέ σε κανένα θα αντιστεκόμουν; Ποιά είναι τα ηθικά μου όρια και πού τελειώνουν; Είναι εύκολο να λέω γεμάτος αποστροφή «ανώμαλους» και «τέρατα» τους άλλους αλλά δε γνωρίζω αυτό που κρύβω μέσα μου. Ας μη ξεχνάμε ό,τι κατά βάση είμαστε και εμείς κτήνη, ζώα που υπακούν στα βασικά τους ένστικτα. Αυτοσυντήρηση και αναπαραγωγή. Ίσως δε χρειάζεται και πολύ για όλους μας να ξεφύγουμε έστω και για λίγο από τη φωνή που έχουμε μάθει να λέμε «ηθική» για να εξυπηρετήσουμε τα ένστικτά μας. Από εκεί και πέρα, ποιός ξέρει. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις λέει ένα εξαίσιο ρητό.

Γι’αυτό και ο τίτλος του post. Έχουμε συνηθίσει να ακούμε το φονιάδες των λαών Αμερικάνοι, αλλά στη πραγματικότητα είναι Αιγύπτιοι, Ιταλοί, Αργεντινοί, Ισπανοί, Κινέζοι, Έλληνες, Σομαλοί, Αυστραλοί, Ιάπωνες και λίστα συνεχίζεται. Ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει ιστορίες θηριωδιών να διηγείται και να υπερηφανεύεται άσχετα πόσο όμορφα και λουστραρισμένα τις παρουσιάζουν τα βιβλία της Ιστορίας τους.



Ο πραγματικός ήρωας στον οποίο βασίστηκε η ταινία, Paul Rusesabagina,
με τον ηθοποιό που τον υποδύθηκε Don Cheadle

29/12/06

ΕΛΕΟΣ!!!

Μόλις είδα στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ ένα ρεπορτάζ που αναφερόταν στην επικείμενη εκτέλεση του πρώην δικτάτορα του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεϊν. Πληροφορίες αναφέρουν ό,τι είναι πιθανόν να οδηγηθεί στην αγχόνη αυτό το Σ/Κ. Φυσικά δε γινόταν να μην ασχοληθούν τα αμερικάνικα μέσα παραπληροφ… , συγγνώμη, ενημέρωσης εννοούσα, με το γεγονός. Το δίκτυο-κολοσσός CNN μάλιστα είχε ειδική εκπομπή όπου παρουσιαζόταν με κάθε λεπτομέρεια η διαδικασία απαγχονισμού ενός ανθρώπου, με γραφικά από Η/Υ, αναπαράσταση από ηθοποιούς οι οποίοι «απαγχονίζονταν» εικονικά μέσα σε κάτι μπουντρούμια και άλλα θεάρεστα. Η κορύφωση όλων αυτών ήταν όταν ένας «δημοσιογράφος» ζητούσε τη γνώμη ενός ειδικού (γιατρού υποθέτω) για το αν και πόσο θα υποφέρει ο Σαντάμ κατά τη διάρκεια της εκτέλεσής του και του ζητούσε να του δείξει τί ζημιά θα πάθει το σώμα του βρισκόμενοι μπροστά σε ένα ομοίωμα ανθρωπίνου σώματος, σαν αυτό που είχαμε στο σχολείο και χρησιμοποιούσαμε στη βιολογία με αποσπώμενα όργανα για καλύτερη εξέταση. Βέβαια όλα αυτά για τους Αμερικάνους μπορεί να φαίνονται απόλυτα φυσιολογικά μιας και τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε «θέαμα» και προϊόντα εκμετάλλευσης. Επίσης είναι μια κοινωνία που είναι συνηθισμένη στις εκτελέσεις με διάφορους τρόπους, οπότε δε πρέπει να τους προκαλεί και μεγάλη εντύπωση.

Ας μη ξεχνάμε όμως ό,τι τις εκπομπές αυτές τις παρακολουθούν και εκατομμύρια Μουσουλμάνων που ζουν στις λεγόμενες δυτικές κοινωνίες και σίγουρα θα τις μεταφέρουν σε συγγενείς και γνωστούς στη Μέση Ανατολή. Εγώ εκλαμβάνω αυτή τη παράσταση των αμερικάνικων καναλιών ως μια ακόμα «πρόκληση» και επίδειξη δύναμης προς το Ισλάμ. Και μάλιστα εν μέσω της υποκριτικότερης ανοησίας που έχει γίνει ποτέ, του “politically correct” εορτασμού των Χριστουγέννων, υποτίθεται για να μη προκληθεί το θρησκευτικό αίσθημα των μειονοτήτων. Ενώ η αναπαράσταση του πώς θα σπάσουμε το σβέρκο και θα αφήσουμε να κρέμεται μέχρι να πνιγεί ο πρώην ηγέτης (και παράφρον κατά συρροήν δολοφόνος αναμφίβολα), του Ιράκ είναι απόλυτα “politically correct”. Ο λαός του Ιράκ έχει υποφέρει υπό την εξουσία του δικτάτορα Σαντάμ αλλά δε ζητούσε να απαλλαχτεί από αυτόν για να έχει μια νέα καταπιεστική εξουσία πάνω από το κεφάλι του και να βλέπει τη χώρα του υπό κατοχή. Και στον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο όπου το αίσθημα του αντί-αμερικανισμού ολοένα και αυξάνεται (γιατί άραγε;) τέτοιες προκλητικές κινήσεις των Αμερικανών μόνο χειρότερα μπορούν να κάνουν τα πράγματα. Και μετά θα έχουμε τα γεμάτα απορία πρόσωπα τους γιατί οι Άραβες τους μισούνε τόσο, και γιατί δε μας αγαπάει ο κόσμος αφού το μόνο που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να φέρουμε τη δημοκρατία σε όλο τον κόσμο. Ευγενής σκοπός αλλά μάλλον δε με πείθουν για τις αγαθές τους προθέσεις. Οι δεκάδες «ειρηνευτικές» επεμβάσεις τους σε όλο τον κόσμο προκάλεσαν χάος, εκατομμύρια νεκρούς, νέες «αμερικανοσκεπείς» δικτατορίες και φανατικούς, ικανούς να οδηγούν Jumbo Jets πάνω στις περήφανα στεκόμενες υπερμεγέθεις κατασκευές τους.

Επίδειξη πολιτιστικής υπεροχής. Θαυμάστε τους...

24/12/06

Αντί ευχών

Διαβάστε όσοι θέλετε αυτό. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

Καλές γιορτές σε όλους.

21/12/06

Ρε ουστ!

Πολλοί θα είδαν εχθές στις ειδήσεις το συμβάν με τον νομάρχη Πειραιά Γ. Μίχα να ωρύεται στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών διότι οι αστυνομικές αρχές του είχαν περάσει χειροπέδες. Ο κ.Μίχας υποστήριζε ό,τι η πράξη των αστυνομικών ήταν αδικαιολόγητη γιατί το μόνο που έκανε ο "καημένος" ήταν να διαμαρτυρηθεί για την απώλεια των αποσκευών της Υπερνομάρχη Αθηνών Φώφης Γεννηματά. Παπάρια μέντολες. Λες και του Βέλγου αστυνομικού του καύλωσε στα καλά καθούμενα να περνάει χειροπέδες σε όποιον διαμαρτύρεται για απώλεια αποσκευών. Αν γινόταν αυτό τότε στα κρατητήρια των αεροδρομίων θα γινόταν χαμός. Προφανώς ο Μίχας συνηθισμένος από την ασυδοσία και το άσυλο που του παρέχει ο «τίτλος» του εδώ στη Μπανανία που ζούμε, θα άρχιζε να χοροπηδάει σα κατσίκι, να βρίζει όποιον κακόμοιρο υπάλληλο έβρισκε μπροστά του και η Αστυνομία αναγκάστηκε να επέμβει. Με το που θα πήγαν να του πουν να ηρεμήσει θα άρχισε το όμορφα περί «αστυνομοκρατίας», «κρατικής τρομοκρατίας», «διαβολικής Ευρωπαϊκής Ένωσης», «έξω απο’δώ, το σημάδι του διαβόλου, 666» και άλλες γραφικότητες. Ε, δεν θα ήθελε και πολύ να τον μπαγλαρώσουνε. Και όπως πολύ σωστά και χαρακτηριστικά είπε και ο ίδιος του «περάσανε χειροπέδες στα χέρια». Σώπα!!! Εκεί όμως αγαπητέ δεν περνάει η ατάκα «είμαι Νομάρχης, δε μπορείτε να μ’αγγίξετε». Άκυρο τρελό!!! Εκεί δε θα βρεις τον τρεμάμενο αστυνομικό που με το που θα πάει να κάνει μια φορά κι αυτός σωστά τη δουλειά του θα σκεφτεί, άστο καλύτερα, θα βρεθώ στο Νευροκόπι έτσι και πάω να του πω τίποτα.

Ο Νομάρχης του λαού

Και έτσι λοιπόν, με τη βοήθεια των υπέροχων καναλιών που έχουμε που ούρλιαζαν περί τρομοκρατίας των Βρυξελλών εχθές, γυρίζουμε πλευρό και συνεχίζουμε τον μακάριο ύπνο μας.

(Εσείς πόσες φιλανθρωπίες κάνατε χθες; Μπράβο. Έτσι θα έχετε άλλοθι για τον υπόλοιπο χρόνο.)

19/12/06

Καταγγέλλω τα blogs!!! (και τα εκμεταλλεύομαι ταυτόχρονα)

Φρέσκια λάσπη! (από κάπου το έκλεψα αυτό). Τις τελευταίες μέρες μου ήρθε ο εξής προβληματισμός. Η λέξη blog προέρχεται από το συνδυασμό των λέξεων web και log, κάτι δηλαδή σαν διαδικτυακό ημερολόγιο. Βλακείες στο τετράγωνο λέω εγώ! Σ’αυτό το ημερολόγιο, που είναι στη διάθεση όσων περιδιαβαίνουν το διαδίκτυο και το κυριότερο, το διαβάζουν φίλοι και γνωστοί σου ΔΕΝ μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα. Αυτολογοκρίνεσαι συνεχώς. Στο παλιό κλασσικό, old fashion ημερολόγιο που κρατείται σε ένα σημειωματάριο, μπορείς να γράψεις Ό,ΤΙ σου κατέβει κυριολεκτικά. Μπορείς να βρίσεις, να κράξεις, να βγάλεις τα απωθημένα σου και να γράψεις τις πιο μύχιες σκέψεις σου για οποιονδήποτε και όλα αυτά να μείνουν μυστικά από όλους. Κλείνεις το σημειωματάριό σου, το κλειδώνεις στο συρτάρι σου και τέλος. Έχει συμβεί σε όλους μας κάποιος φίλος μας ή συγγενής μας που όντως μπορεί να τον αγαπάμε πραγματικά κάποια στιγμή να μας σπάσει τα νεύρα, να μας στεναχωρήσει, ακούσια ή εσκεμμένα, να τσακωθούμε κλπ, κλπ. Από την άλλη μπορεί να του κάνουμε εμείς κάποια «που...ά», πάλι ακούσια ή εκούσια και όταν τα συνειδητοποιήσουμε να το καταγράψουμε στο ημερολόγιό μας. Για καν’το σε ένα blog αυτό. Απλά δεν γίνεται. Γι’αυτό τα blogs είναι περισσότερο σαν την ευκαιρία για τους posters να κάνουν καριέρα στη δημοσιογραφία αφού γράφουν κυρίως για την επικαιρότητα παρά για τα προσωπικά τους. Βέβαια αυτή η προοπτική με εξιτάρει διότι το κουβαλάω το μικρόβιο, μιας και πιστεύω, μαζί με άλλους 10.000.000 Έλληνες, ότι οι απόψεις μου είναι βαρυσήμαντες και αξίζουν να διαβαστούν από όλους. Έτσι γουστάρω τρελά να γράφω στο blog μου και έχω πιάσει τον εαυτό μου να ψάχνει συνεχώς γύρω του ερεθίσματα για να έχει υλικό να γράψει. Δόξα τον Θεό, τον Μωάμεθ, τον Βούδα, τον Γιαχβέ ή την δική μου εκδοχή, τον Κανένα, τα ερεθίσματα δε λείπουν. Έχουμε υλικό για 50 ζωές.

Κάτι τελευταίο. Έκανα update στο προφίλ μου και φυσικά είναι υποχρέωσή σας να το δείτε για να δείτε ποιές είναι οι σωστές και εγκεκριμένες ταινίες, συγκροτήματα και βιβλία που πρέπει να βλέπετε, ακούτε και διαβάζετε or else


Χωρίς σχόλια


Περιμένω με αγωνία το νέο τους album μέσα στο 2007.
Πότε θα τους δω από κοντά;


Ένας άσχετος που κάνει ντοκυμαντέρ που τα δείχνουν
κάτι άλλοι άσχετοι σε ένα άθλιο δίκτυο ονόματι BBC.
Τί να μας πουν κι αυτοί; Χαρδαβέλλα έχουν;

6/12/06

The phantom of the... Oprah!

Αυτή τη φορά λεω να ξεφωνίσω μια TV περσόνα, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες σε όλο τον κόσμο. Μιλάω για την Oprah Winfrey. Εδώ στο Ελλάντα, βλέπουμε τις εκπομπές της στο κανάλι του ΣΚΑΪ. Τις προάλλες λοιπόν, ένα ανέμελο μεσημέρι πέτυχα την εκπομπή της στην οποία είχε θέμα τον εθισμό μερικών γυναικών στις πλαστικές εγχειρήσεις. Καλεσμένες ήταν 3 γυναίκες οι οποίες είχαν σοβαρό πρόβλημα εθισμού στην υποτιθέμενη «βελτίωση» της εικόνας τους, κάτι που τις οδήγησε σε δεκάδες επεμβάσεις αισθητικής με διαφορετικά αποτελέσματα από αυτά που περίμεναν. Επίσης, με αυτή την τρέλα τους έφτασαν τις οικογένειές τους στα όριά τους, τόσο ψυχικά όσο και οικονομικά. Αυτά τα ολίγα για εισαγωγή. Και περνάμε τώρα στο κυρίως θέμα.

Η Oprah Winfrey και η Halle Berry στην απονομή των περσινών βραβείων Oscar.


Έχω παρακολουθήσει, το ομολογώ, στο παρελθόν και άλλες εκπομπές της Winfrey. Ξέρω επίσης ό,τι σε μικρή ηλικία είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά από κάποιον άντρα, που δε θυμάμαι αν ήταν συγγενής της ή όχι. Αυτό σίγουρα είναι ένα τραύμα για οποιονδήποτε άνθρωπο, αναμφίβολα. Είναι μια εμπειρία που καθορίζει τον ψυχισμό σου στην υπόλοιπη ζωή σου. Επομένως, μπορώ να καταλάβω έως ένα ορισμένο βαθμό την οπτική γωνία με την οποία αντιμετωπίζει τους άντρες, και το ό,τι είναι ακόμα ανύπαντρη και χωρίς παιδί σε αυτή την ηλικία σημαίνει κάτι. Δε θέλω να παρεξηγηθώ. Δε θεωρώ τις ανύπαντρες γυναίκες «σημαδεμένες» ή «ελαττωματικές». Σε καμία περίπτωση. Αλλά για μια γυναίκα σαν την Oprah, επιτυχημένη, δραστήρια, δυναμική, με τρελά λεφτά και εσχάτως σχετικά εμφανίσιμη το ό,τι είναι ανύπαντρη σίγουρα έχει κάποιο βαθύτερο αίτιο. Τα άνωθεν αναφερθέντα αντανακλούν και στο χαρακτήρα των εκπομπών της. Σε όσες έχω παρακολουθήσει τα πάντα κινούνται γύρω από τον άξονα του ό,τι οι γυναίκες είναι πάντα οι αδικημένες, οι εξαπατημένες, οι εκμεταλλευόμενες, σε τελική ανάλυση, οι αδύναμες. Από την άλλη πλευρά όλα αυτά οφείλονται στο ό,τι οι άντρες είναι κάτι τερατώδη πλάσματα που είναι ανίκανα για αγάπη, αφοσίωση, κοιτάνε πάντα υποτιμητικά τις γυναίκες, τις εκμεταλλεύονται, τις χτυπάνε, τις βιάζουν, τις απατάνε και αυτό είναι ο κανόνας. Στην εκπομπή για τις πλαστικές μία κοπέλα 28 μόλις χρονών είχε προλάβει να κάνει... (κρατηθείτε) 26 (!!!) επεμβάσεις σε όλο της το σώμα. Όταν άρχισε να αφηγείται της ιστορία της είπε ότι την πρώτη της εγχείρηση την έκανε στα 18 της όταν ο πρώτος της σύζυγος της είπε ό,τι είχε μεγάλη μύτη. Εύρηκα!!! Ιδού ο ένοχος! Αυτός φταιει που την οδήγησε στο χειρούργο και κατέστρεψε τη ζωή της. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι η συγκεκριμένη γυναίκα όταν ήταν μικρή και πριν αρχίσει τις πλαστικές ήταν πανέμορφη. Όντως, μπορεί η μύτη της να ήταν κάπως μεγαλύτερη από τον μέσο όρο αλλά δεν αφαιρούσε από την εμφάνισή της. Το αντίθετο κατά την προσωπική μου άποψη. Σήμερα έχει παραμορφωθεί τόσο το πρόσωπό της που είναι αποκρουστική! Και γι’αυτό το αποτέλεσμα φταιει προφανώς ο αναίσθητος άντρας που «τόλμησε» να της πει ότι είχε μεγάλη μύτη. Το ότι στα επόμενα 10 χρόνια της ζωής της έκανε άλλες 25 εγχειρήσεις δε μας λεει ότι ήταν από μόνη της ένα άτομο με φοβερή ανασφάλεια για την εμφάνισή της και ότι θα το έκανε αυτό έτσι κι αλλιώς αλλά ότι ο άντρας της την οδήγησε σ’αυτό το μονοπάτι. Και δώσ’του να τονίζει η Oprah ότι ο άντρας της ήταν αυτός που έκρινε την εμφάνισή της και πάλι και πάλι και πάλι...

Σε μια άλλη εκπομπή είχε 6-7 άντρες μαζεμένους οι οποίοι είχαν απατήσει τις γυναίκες τους. Αν μη τι άλλο, δε τους επικροτώ. Κακώς, κάκιστα πράξανε. Το θέμα είναι ότι τους είχε μαζέψει στο στούντιο και τους είχε αναγκάσει να απολογηθούν, να ζητάνε συγγνώμη και να αρχίσουν τα κλάματα μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές για τις πράξεις τους. Ήταν πραγματικά άβολο να βλέπεις αυτούς τους άντρες κουλουριασμένους, μαζεμένους στη γωνιά τους σα 8χρονα παιδιά που έχουν κάνει μεγάλη σκανδαλιά και τα ακούνε από τους γονείς τους. Και να φωνάζει η τιμωρός των αντρών, κυρία Winfrey, «ντροπή σας», «αίσχος» και άλλα γραφικά. Εφόσον γίνανε «τσακωτοί» οι κύριοι από τις γυναίκες τους είναι απλά θέμα δύναμης των ίδιων των γυναικών να πούνε «ως εδώ», «φτάνει, εγώ φεύγω». Αντ’αυτού στήθηκε μια παράσταση για να πει η ίδια η Oprah αυτό που οι ίδιες οι γυναίκες τους δε μπορούσαν να πουν. Φυσικά δε περιμένω να δω κάποια εκπομπή όπου 6-7 γυναίκες θα βρεθούν στην αντίστοιχη θέση. Αυτά τα κάνουν μόνο οι άντρες. Και σε όσες εκπομπές έχει παρουσιάσει γυναίκες που είναι κλέφτρες, τζογαδόρισσες, βρομιάρες και άλλα όμορφα δε φταινε αυτές... Είναι «άρρωστες» οι καημένες και θέλουν ψυχολογική βοήθεια. Αυτά προς τέρψη των καλεσμένων της στο στούντιο που, ω! τι έκπληξη, είναι σχεδόν ΜΟΝΟ γυναίκες!

Πιθανότατα, όσοι διαβάσουν τα παραπάνω μπορεί να πουν ό,τι είμαι μεγάλος μισογύνης. Ουδέν αναληθέστερον τούτου. Πολλοί άντρες μέχρι πολύ πρόσφατα μεταχειρίζονταν τις γυναίκες με πολύ άσχημο τρόπο. Όντως, τις κακομεταχειρίζονταν, τις χτυπούσαν, δεν τις άφηναν να αναπτύξουν τα ταλέντα τους και την ευφυία τους. Όλα αυτά τα απεχθάνομαι. Δεν έχω σκοπό να φερθώ ποτέ έτσι σε μια γυναίκα γιατί πρώτα απ’όλα υποβιβάζω τον εαυτό μου. Και σήμερα ακόμα, δυστυχώς, υπάρχουν τέτοιες νοοτροπίες στις ανεπτυγμένες κοινωνίες. Αλλά αυτό αλλάζει μέρα με τη μέρα. Η χειραφέτηση των γυναικών και το περίφημο φεμινιστικό κίνημα έχει επιφέρει δραματικές αλλαγές στις ευκαιρίες που δίνονται στις γυναίκες σήμερα. Όμως κάποια πράγματα έχουν παρεξηγηθεί. Πολλές γυναίκες έχουν εκλάβει το νόημα του φεμινισμού ως μια προσπάθεια να πάρουν τη θέση των αντρών στη κοινωνία και μάλιστα με τον παλιό άσχημο τρόπο. Αυτό δεν είναι λύση. Αυτό λέγεται ρεβανσισμός. Και δε μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλό. Από την άλλη έχουμε και την επιλεκτική χρήση του φεμινισμού. Όποτε μας συμφέρει οι γυναίκες πρέπει να είναι ανεξάρτητες, χωρίς τη βοήθεια των αντρών και όποτε τα πράγματα σκουραίνουν «που πήγαν όλοι οι άντρες;». Πραγματικά δε τις πιάνεις πουθενά. Και έχουμε εκπομπές σαν αυτές της Winfrey να ενισχύουν αυτή την άποψη. Σαν άτομο η ίδια έχει το δικαίωμα να πιστεύει ό,τι θέλει, τίποτα κακό σ’αυτό. Όταν όμως κάνεις μια εκπομπή με τεράστια απήχηση στο κοινό οφείλεις να έχεις μια πιο ισορροπημένη ματιά στα πράγματα. Κάθε μέρα δίνει την εικόνα σε εκατομμύρια νεαρές γυναίκες σε όλο τον κόσμο ό,τι οι άντρες είναι καθάρματα και καλά θα κάνουν να μείνουν μακριά από αυτούς. Επαναλαμβάνω, ό,τι τις γυναίκες τις λατρεύω και πραγματικά τις θαυμάζω. Και όσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν τι λεω. Τρελαίνομαι όταν γνωρίζω γυναίκες που είναι πανέξυπνες, καπάτσες, δυναμικές και που με προκαλούν πνευματικά. Παράλληλα όμως είναι ακόμα θ-υ-λ-υ-κ-ά. Γιατί απλούστατα η φύση έχει δημιουργήσει 2 φύλα για κάποιο λόγο. Κάθε φύλο έχει τους δικούς του διακριτούς ρόλους και συμπεριφορές. Αλλιώς θα ήμασταν όλοι ερμαφρόδιτοι και θα είχαμε λύσει το πρόβλημά μας.

Αυτά. Με έπιασε λογοδιάρροια και πάλι αλλά έπρεπε να τα πω βρε αδερφέ.

Και για την καθιερωμένη μουσική ενημέρωση του πλήθους, άσχετα αν από αυτούς που θα επισκέπτονται το site κανένας μάλλον δεν ακούει τέτοια μουσική, το μενού αυτή τη φορά έχει Mastodon. Τα παλικάρια παίζουν τις κάλτσες τους στο τελευταίο τους cd, ονόματι Blood Mountain.

Τα παλικάρια μας

Αν ποτέ ακούσετε το δίσκο τους δώστε βάση ιδιαίτερα στα κομμάτια Sleeping Giant και Colony of Birchmen.



1/12/06

Πονάει πάντα η πρώτη φορά

Στο κλίμα της εποχής (μη μας πούνε και "καθυστερημένους", έλα! δε θέλω εξυπνάδες), είπα και εγώ να κάνω το βήμα. Έχοντας ακόμα τις αμφιβολίες μου για το τί θα το κάνω τούτο το blog, ας κάνω μια προσπάθεια να γράψω μερικές κουβέντες.


Λίγες σχετικά μέρες νωρίτερα απολύθηκα απο τις τάξεις του τιμημένου Ελληνικού Στρατού. Είχα την τύχη (?) να κάνω μια πολύ εύκολη θητεία που πέρασε γρήγορα και άκοπα. Μερικά συμπεράσματα απο αυτή την εμπειρία. Θα επικεντρωθώ μόνο στις διαπροσωπικές σχέσεις διότι εμπεριστατωμένη άποψη για τη λειτουργία του Ε.Σ. δε μπορώ να εκφέρω αφού στην "ακριτική" Μεσογείων είναι άτοπο να μιλήσω για "ετοιμότητα", "μαχιμότητα" και "επιχειρησιακή ικανότητα". Αστεία πράγματα. Οι άνθρωποι λοιπόν. Όντως, ο Ε.Σ. είναι ένα τεράστιο ψυχο-κοινωνικό πείραμα μιας και είσαι αναγκασμένος να συχνωτιστείς με άτομα που δε σου δίνεται το περιθώριο να τα διαλέξεις. Αυτό είναι που το κάνει και πολύ ενδιαφέρον. Ως συμπέρασμα απο το σύνολο της θητείας μου δε μπορώ να πω ό,τι έχω ασφαλή συμπεράσματα. Γνώρισα παιδιά εξαιρετικά, μορφωμένα, με επίπεδο, ευγένεια και φιλότιμο. Υπήρχε βέβαια και ο αντίποδας. Άτομα χαμηλού επιπέδου, όχι απαραίτητα και μορφωτικού, αγενή, αφελή ίσως, κουτοπόνηρα και ιδιαίτερα διακριθέντες στο "φιδιάζειν", για να χρησιμοποιήσω και μια "στρατιωτική" ορολογία. Στην αρχή είχα πρόβλημα να συνεννοηθώ με δαύτους, υπήρξαν κάποιες προστριβές αλλά με το πέρασμα του χρόνου μαθαίνεις πως να τους αντιμετωπίζεις και να αγνοείς πράγματα που δε σε αφορούν άμεσα. Είναι σχολείο ο στρατός τελικά. Άποψη τετριμμένη θα μου πείτε αλλά πέρα ως πέρα αληθινή. (Τώρα που το σκέφτομαι, τα περισσότερα κλισέ λέγονται έτσι διότι απλούστατα ισχύουν, για σκεφτείτε το...). Πρωτεύον παράγοντας που διακρίνει τις άνωθεν κατηγορίες ανθρώπων είναι η ηλικία και η μόρφωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ό,τι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά στην τελική, (τςςςς, τρέντυ έκφραση, don't you think?), επαφές έχω κρατήσει με άτομα άνω των 24 και απόφοιτους ή τελειόφοιτους ανώτερων και ανώτατων σχολών. Αυτό κάτι πρέπει να σημαίνει λέω εγώ τώρα...
Από τα ενθαρρυντικά στοιχεία που παρατήρησα ήταν ό,τι τουλάχιστον υπήρχε μια "ανταμοιβή" και "ειδική μεταχείριση" σε παιδιά που είχαν μεγαλύτερη ηλικία και παραπανίσιες γνώσεις από το μέσο όρο. Αναλάμβαναν υπεύθυνα πόστα, δουλειά γραφείου ως επί το πλείστον, και σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά στο θέμα των υπηρεσιών δεν έπεφταν τόσο εύκολα "καμπάνες" σε αυτούς όσο στους υπόλοιπους. Ήταν ιδιαίτερα ευεργετικό για εμένα το ό,τι με το που παρουσιάστηκα στη μονάδα μπήκα στο 2ο γραφείο, (όπως μπαίνεις πρώτη πόρτα αριστερά, γέλια γέλια γέλια...), και αργότερα ανέλαβα καθήκοντα ταχυδρόμου. Ευτυχώς, είχα την ευκαιρία κάθε μέρα να είμαι εκτός στρατοπέδου, να βλέπω κόσμο και το κυριότερο να κυκλοφορώ με τα πολιτικά μου θυμίζοντας άνθρωπο.
Κάτι τελευταίο. Η συμπεριφορά μερικών "καλόπαιδων" χειροτερεύει όσο "παλιώνουν". Συζητώντας αυτό το φαινόμενο με ένα συφάνταρο μου είπε το εξής σοφό: "Αυτά το άτομα, στην έξω ζωή είναι του κλότσου και του μπάτσου, είναι τα παιδιά της τάξης που διαβάζουν ένα κείμενο συλλαβιστά ακόμα και στο Λύκειο. Ο στρατός είναι η μόνη ίσως ευκαιρία της ζωής τους να αισθανθούν "σημαντικοί" και "σπουδαίοι" όσο παλιώνουν και να φερθούν με περιφρόνηση απέναντι σε άτομα που εκτός στρατού νοιώθουν μειονεκτικά". Δεν έχει άδικο νομίζω.

Την περασμένη εβδομάδα ήμουν Θεσσαλονίκη.

Τη πόλη που σπούδασα και πέρασα 5,5 χρόνια. Χρόνια ωραία και για τα δεδομένα της ως τότε ζωής μου έντονα σε εμπειρίες και συναισθήματα. Πραγματικά χαίρομαι που έζησα αυτό που λέμε "φοιτητική ζωή" μακριά απο το σπίτι μου. Πως ήταν το "504 χλμ. βόρεια της Αθήνας"? Καμμία σχέση! Χε, χε... Inside joke there. Τέλος πάντων, πέρασα καλά και για άλλη μια φορά σκέφτηκα το πόσο ωραία θα ήταν να έμενα μόνιμα στη "Νύφη του Θερμαϊκού", στη "συμπρωτεύουσα", στη "φτωχομάνα" Θεσσαλονίκη, για να χρησιμοποιήσω μερικούς αγαπημένους προσδιορισμούς της πόλης που φυσικά απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα (ωχ, σα να βλέπω τα πρόσωπα ορισμένων που διαβάζουν αυτές τις γραμμές... εχμμμ...). Ψυχραιμία παιδιά, σας αγαπώ (in a no-gay way).


Και συνεχίζω τις σκόρπιες σκέψεις μου. Αυτή τη στιγμή, όπως είναι αυτονόητο υποθέτω κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου, δίνοντας μπουνιές στην οθόνη μιας και τρομοπαίζει ασταμάτητα. Αυτή η τεχνική είναι κάτι που μας μάθανε στη σχολή, α! υποτίθεται ό,τι έχω σπουδάσει ηλεκτρονικός για όσους δε το ξέρουν, και αυτή η μυστικιστική διαδικασία περνάει απο γενιά σε γενιά. Είναι για λίγους και εκλεκτούς. Ακούω μουσική σχεδόν όλη την ημέρα, μου δίνει ηρεμία, διέξοδο και ενέργεια, είναι απαραίτητη για την επιβίωση μου. Χωρίς αυτή δε ξέρω τί θα έκανα. Αυτό το καιρό ακούω gothic metal, symphonic metal, heavy metal και γενικά ό,τι συνδυάζει το σκληρό ήχο με πιο ήπια χαρακτηριστικά και κυρίως γυναικεία φωνητικά. Μερικά συγκροτήματα: After Forever, Beseech, Tristania, Dark Sanctuary κ.ά.



Αυτοί είναι οι Beseech

Και αυτοί οι After Forever. Τα σχόλια για τη τραγουδίστρια περιττεύουν. Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η

Λοιπόν, αρκετά με τη φλυαρία. Για αρχή καλά ήταν. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον με περισσότερες σκόρπιες σκέψεις. Περιμένω σχόλια τα οποία ΦΥΣΙΚΑ θα είναι μόνο διθυραμβικά, κολακευτικά και εξυψωτικά! Οτιδήποτε άλλο θα αγνοηθεί επιδεικτικά. Στα σοβαρά τώρα οι όποιες ατέλειες πιστεύω θα διορθωθούν εν καιρώ. Αυτά.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.