Άφωνος

Δε μπορώ να πω πολλά. Ακόμα δεν έχω συνέλθει. Ίσως να μη συνέλθω ποτέ. Ένα όνειρο 16 χρόνων έγινε πραγματικότητα. Με συνόδεψαν για 16 χρόνια σε όλες τις στιγμές της ζωής μου. Εχθές έκλεισε ο κύκλος. Με γέμισαν, με ολοκλήρωσαν. Όπως λέγαμε με τους φίλους που ήμουν μαζί "ένα λιγότερο πράγμα να κάνουμε πριν πεθάνουμε". Το ήξερα ότι θα ήταν ωραία, όμορφα, καλά. Αλλά δεν ήταν έτσι. Ήταν 1000 φορές καλύτερα. Ξεπέρασε κάθε φαντασία μου, κάθε επιθυμία μου. Τα παίξανε όλα, τα δώσανε όλα, πάθαμε αλλά και πάθανε πλάκα. Οι φωνές μας έκλεισαν μέσα σε 5 λεπτά και πάλι συνεχίσαμε να ουρλιάζουμε για 2,5 ώρες ακόμα. Μετά απο 8 χρόνια απουσίας από την Ελλάδα ίσως να ξέχασαν πόσο "συμετέχουν" οι Έλληνες γενικά στις συναυλίες. Αυτό δε γίνεται πουθενά στον κόσμο. Δε νομίζω να έχουν ξαναδεί 30.000 ανθρώπους να χτυπιούνται μανιασμένα ταυτόχρονα και να ξέρουν μέχρι και την τελευταία κραυγή σε όλα τα τραγούδια. Ξεκίνησα για να γράψω λίγα και πάω για νουβέλα. Δε τράβηξα πολύ υλικό, δε μ'ενδιέφερε κιόλας. Απλά πάρτε μια γεύση από το τί έγινε. Δε το τράβηξα εγώ αλλά χιλιάδες άτομα κατέγραφαν, το ΥouTube έχει ήδη κατακλυστεί απο τα χθεσινά. Εγώ τελειώσα και πάρτε το όπως θέλετε...