iRack

Κάτι που τσίμπησα από το YouTube και το βρήκα πολύ έξυπνο και συνάμμα απλό (όπως όλα τα πραγματικά έξυπνα πράγματα). Το σκετσάκι τα λέει όλα.

Κόντρα στο ρεύμα

Μετά από αρκετό καιρό λέω να γράψω. Οι τελευταίες εβδομάδες λόγω της δουλειάς είναι αρκετά γεμάτες και μέχρι να συνηθίσω στους καινούριους ρυθμούς της ζωής μου δεν έχω αρκετή ενέργεια για να ασχοληθώ με το συχνό update του blog και με τη συγγραφή εμβριθών αναλύσεων που ξέρω ότι σας έχουν λείψει (ελάτε, παραδεχτείτε το...). Τώρα βέβαια έχει δημιουργηθεί ένα νέο πρόβλημα, μετά απο τόσο καιρό και τόσα ερεθίσματα και αφορμές που έχω μαζέψει για ποιό πράγμα να πρωτογράψω; Ήθελα να ασχοληθώ με το θέμα της παιδείας, με τη δουλειά, με το περιβάλλον στο χώρο εργασίας, με τις νέες τεχνολογίες κτλ κτλ. One step at a time λοιπόν.

Δεν έχω διαβάσει τον νόμο πλαίσιο, δεν ξέρω λεπτομέρειες, δεν έχω κάτσει να ακούσω λεπτομερώς καμιά από τις αντιμαχόμενες πλευρές, δεν έχω διαβάσει πολλά πράγματα απο εφημερίδες και το διαδίκτυο. Όμως έχω άποψη που βασίζεται στο ένστικτό μου και τη γενική μου γνώση και αίσθηση των πραγμάτων. Ο πυρήνας του όλου χαμού είναι το άνοιγμα ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια είναι πολύ, μα πάρα πολύ της μόδας, με το που ακούγεται η φράση «ιδιωτικό πανεπιστήμιο» να παρατηρείται «φούσκωμα» παντελονιού στα αγοράκια και υγρά βρακάκια στα κοριτσάκια (είμαι περιγραφικός, το ξέρω). Δε ξέρω πώς τους έχει εντυπωθεί στον εγκέφαλο ότι με το που θα ανοίξουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ξαφνικά θα γίνουμε Αμερική σε ένα χρόνο, θα βγάζουμε τους τρελούς επιστήμονες, θα κλείσουμε το ΜΙΤ, θα πάρουμε την Τουρκιά (το 1-4 δε σας χάλασε φασιστούληδες) και άλλα ωραία. Δεν αποκλείω να γίνουν αυτά, κανένας δε μπορεί να αποκλείσει το οτιδήποτε, αλλά ας κοιτάξουμε τα πράγματα λίγο προσγειωμένα. Τα κρατικά πανεπιστήμια στη χώρα πάσχουν σοβαρότατα. Αυτό δε το αμφισβητεί κανένας. Όμως αυτό ακριβώς είναι η παγίδα στην οποία πέφτουν όλοι αυτοί που οραματίζονται τον «παράδεισο» των ιδιωτικών. Τα βλέπουν ως τη πανάκεια για κάθε νόσο και πάσα μαλακία (όχι, δεν έβρισα, το ρητό είναι υπαρκτό). Τα κρατικά πανεπιστήμια όσο συνεχίζεται η χρηματοδότηση της πλάκας που τους παρέχει ο κρατικός προϋπολογισμός και όσο συνεχίζουν να έχουν χαμηλά κριτήρια για αυτούς που διδάσκουν, ανύπαρκτο εξοπλισμό και εγκαταστάσεις και κομματικά μαγαζάκια συναλλαγών μεταξύ καθηγητών και σπουδαστών δε θα έχουν καμιά αξία είτε έρθουν τα ιδιωτικά είτε όχι. Μη νομίζετε ότι με το που θα ανοίξει το όποιο Αγγλικό ή Γαλλικό πανεπιστήμια το υποκατάστημά του εδώ ξαφνικά θα πει το κράτος: «Τώρα ανοίγουμε τους κρουνούς του χρήματος και θα τα δώσουμε στις σχολές μας για να γίνουμε ανταγωνιστικοί». Αυτό κινείται στη σφαίρα της φαντασίας αυτών που δε θέλουν να δουν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα πίσω από αυτή την ιστορία πιέζουν αφόρητα να συνεχιστεί η κατάσταση αφασίας στις κρατικές σχολές έτσι ώστε να περάσει στην κοινή γνώμη πολύ πιο εύπεπτα ο ερχομός των ιδιωτών στην εκπαίδευση. Δεν δαιμονοποιώ τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, δεν αμφισβητώ ότι μπορεί να κάνουν καλά τη δουλειά τους, αλλά όπως λειτουργεί το σύστημα στην Ελλάδα ο ερχομός τους δε θα έρθει να συμπληρώσει την λειτουργία των κρατικών σχολών, θα τις ρίξει στα Τάρταρα της απαξίωσης και σε συνδυασμό της επαρχιώτικης νοοτροπίας του Έλληνα που το παιδί του δε θα θέλει να σπουδάσει στο «μίζερο» κρατικό πανεπιστήμια θα κάνει το παν να το στείλει στο «glamorous and trendy» υποκατάστημα του όποιου γ’ κατηγορίας ιδιωτικού (α! Ξέχασα, να πω ότι μη πιστεύετε αγαπητοί μου ότι αυτά που θα ανοίξουν θα είναι το Harvard, το Cambridge και το MIT απαραίτητα, μη βαυκαλίζεστε ότι το παιδί σας θα σπουδάσει απαραίτητα σε αυτούς τους κολοσσούς της εκπαίδευσης).

Η λύση στο πρόβλημα λοιπόν κατά τη γνώμη μου δεν είναι τα ιδιωτικά αλλά η ριζική αναδιοργάνωση και βελτίωση της λειτουργίας των υφιστάμενων κρατικών πανεπιστημίων. Ξέρω, δεν ακούγεται μοδάτο αλλά είναι του χαρακτήρα μου να πηγαίνω κόντρα στη μόδα. Θα ρωτήσει κάποιος: «και τί σε νοιάζει ρε φίλε αν κλείσουν τα κρατικά ή πάνε κατά διαόλου; Δικά σου είναι;». ΝΑΙ! Δικά μου είναι και δικά σου και όλων μας. Έτσι όπως τα καταντήσαμε τα απαξιώσαμε και τα ξεφτιλίσαμε δε τα νοιώθουμε δικά μας αλλά είναι. Και έχουν αγωνιστεί και ματώσει άνθρωποι για να γίνουν πανεπιστήμια για να ξεφύγουν από την άγνοια και την αμορφωσιά του παρελθόντος οι νέοι των περασμένων γενεών. Και για να σταματήσω τους συναισθηματισμούς, γυρίζω στον ρεαλισμό. Θα μιλήσω από την προσωπική μου εμπειρία και οι συμφοιτητές μου θα καταλάβουν τί λέω. Σπούδασα στη Θεσσαλονίκη, μακριά από το σπίτι μου, πλήρωνα ενοίκιο και λογαριασμούς τσουχτερούς, και μαζί με αυτά έπρεπε να αγοράζω και μερικά πράγματα, εξοπλισμό και υλικά, για τη σχολή μου. Όλα αυτά είχαν απίστευτο οικονομικό κόστος στην οικογένειά μου, όπως και στις οικογένειες χιλιάδων άλλων φοιτητών. Ωραία δωρεάν παιδεία θα σκεφτεί κάποιος, άλλη καραμέλα αυτή. Εδώ είναι η ουσία όμως. Όλα αυτά θα μπορούσαν ΕΥΚΟΛΑ να παρέχονταν δωρεάν ή με πολύ μικρό αντίτιμο έστω, από το κράτος. «Μα είσαι τρελός; Που θα βρεθούν τόσα χρήματα;» θα πεταχτεί πάλι ο ερωτευμένος με το όνειρο του ιδιωτικού παραδείσου ευκολόπιστος Έλληνας που θέλει το Harvard έξω από την πόρτα του (και το spring break στην κοντινότερη παραλία του). Τις λέξεις «κακοδιαχείριση» και «διασπάθιση» δημόσιου χρήματος τις έχετε ακουστά; Το ελάχιστο και πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι το σκάνδαλο με την αγορά ομολόγου από δημόσιο οργανισμό σε πολύ μεγαλύτερη τιμή από την κανονική για να τα κονομήσουν κάποιοι επιτήδειοι. Και μιλάμε για εξευτελιστικό ποσό, έτσι; Δεν στοιχειοθετείται καν σκάνδαλο με υπόθεση 5 εκατομμυρίων € μόνο. Σιγά τα ωά. Φανταστείτε τί έχει φαγωθεί στο παρασκήνιο και δε θα το μάθουμε ποτέ. Οπότε ας τελειώνουμε με το παραμύθι «δεν υπάρχουν χρήματα». Πώς γίνεται να είμαστε η 2^η σε παγκόσμια κλίμακα χώρα σε αγορά εξοπλισμών και να μην έχουμε χρήματα, δε το καταλαβαίνω. Έτσι πλασάρεται πάρα πολύ όμορφα και άνετα η ιστοριούλα, αφού πληρώνεις που πληρώνεις στο δημόσιο, δε πας στο ιδιωτικό να βρεις την υγειά σου; Και συνεχίζουμε να μηρυκάζουμε μακαρίως, συμπεριλαμβανομένου και εμού, κοιτάζοντας με αγελαδινό βλέμμα το άπειρο.

Ολόκληρο το άνωθεν αριστούργημα το έγραψα καθώς παράλληλα προσπαθώ να ρυθμίσω το wireless router που πήρα από τη δουλειά για να μάθω στην πράξη πώς γίνεται η όλη διαδικασία. Έλα όμως που αρνείται πεισματικά να δουλέψει το δαιμονισμένο μηχάνημα. Θα το καταφέρω, που θα πάει. Για το θέμα παιδεία θα ήθελα να γράψω απείρως περισσότερα αλλά και βαριέμαι τώρα αλλά και θα κούραζα και τους αναγνώστες μου (τσσσσς, μα ποιος είμαι τελικά;).

I'm lost for words...

Χωρίς σχόλια. Ένδοξη Σοβιετική σχολή!

Tech reviews - You like?

Αυτή την εβδομάδα είχα την τύχη να παρακολουθήσω δύο παρουσιάσεις τεχνολογικών προϊόντων στα πλαίσια της δουλειάς μου φυσικά. Αρχικά παρακολούθησα μια επίδειξη του νέου Sony Playstation 3 που βγαίνει στην αγορά στις 23 Μαρτίου και εχθές πήγαμε στα κεντρικά γραφεία μιας νέας εταιρίας στο ελληνικό τηλεπικοινωνιακό τοπίο, της On Telecoms, όπου και μας έγινε μια πρώτη επαφή με τις νέες υπηρεσίες που φέρνει η εν λόγω εταιρία στην αγορά. Λόγω του προχωρημένου της ώρας και με δεδομένο ότι αύριο δουλεύω, (βλέπετε έτυχε κάτι και το ρεπό μας το έδωσαν Παρασκευή αντί για Σάββατο, damn it!), θα αναφερθώ εκτενέστερα για αυτές τις παρουσιάσεις σύντομα, πιθανών και αύριο.
Νομίζω ότι θα ήταν ενδιαφέρων και για εσάς αν έκανα κάτι σαν μια online ενημέρωση για τα νέα προϊόντα και υπηρεσίες που έρχονται στη χώρα μας και να υπόκεινται στο δικό μου review. Άσχετο, αλλά πλέον όλοι γράφουμε και εκφραζόμαστε υβριδικά, προσέξτε στη προηγούμενη φράση: "υπόκεινται", "review".
Έτσι νομίζω ότι θα έχετε μια πρώτη και πιο άμεση κριτική για κάτι που σας ενδιαφέρει τεχνολογικά και μάλιστα από ένα φίλο σας (aawwwwwwwwwwhhhhhhhhh!!!!!!! how sweeeeeeeeeet!!!). Εννοείται ότι δεν έχω καμμιά πρόθεση να μεροληπτήσω έναντι οποιουδήποτε προϊόντος και το κυριότερο εδώ δε θα κάνω καμμιά διαφήμιση για την εταιρία που δουλεύω. Άλλωστε το blog μου είναι χώρος προσωπικής έκφρασης και γι'αυτό άλλαξα και την διεύθυνσή του, για να γράφω ό,τι γουστάρω.
Αυτά, ο μαστρο-Μίλτος αποσύρεται για να μαζέψει δυνάμεις για την αυριανή δοκιμασία των ορυχείων...

Salma Hayek: Teil zwei

Το θέμα Salma Hayek είναι ανεξάντλητο όπως καταλαβαίνετε. Σήμερα θα παραθέσω άλλο ένα μικρό δείγμα της ανυπέρβλητης ομορφιάς της. Όσοι δεν έχετε δει την ταινία "From dusk till dawn" απλά χάνετε. Όχι μόνο λόγω αυτού που θα σας δείξω σε λίγο, αλλά διότι όντως είναι μια φοβερή ταινία, cult όσο δε πάει, typical Tarantino.
Κλείνω με τα εξής: Γαμιέται ο Tarantino, ο Clooney, o Keitel, όλοι όσοι κάθονται στο τραπέζι γύρω της, το φίδι, το μπουκάλι, γενικά όλοι εκεί μέσα αξίζουν αργό και οδυνηρό θάνατο. Απoλάυστε τη θεά των 157 εκατοστών!




Επίσης μπορείτε να τσεκάρετε και αυτό, για όσους είναι μερακλήδες και θέλουν κάτι καλύτερο στο σκληρό τους. In the words of George Clooney: "That's what I call a fucking show!" (Το λέει και σε άπταιστα γερμανικά παρακαλώ).

Life: Chapter 4

Τελικά ήρθε ο καιρός για το 4ο κεφάλαιο στη ζωή ενός άντρα. Η συνήθης σειρά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι:

Σχολείο

Σχολή

Στρατός (γι’αυτό και είπα «άντρα»)

Δουλειά

Έφτασα λοιπόν στο 4ο κεφάλαιο της ζωής μου. Δουλειά. Ρε πώς περνάνε τα χρόνια. Σε πιάνει μια μελαγχολία, κυρίως για ότι θα μπορούσες να κάνεις στα χρόνια που πέρασαν και δε τα έκανες, αλλά κακά τα ψέματα, πρέπει να προχωράς στη ζωή. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι «μεγαλώνεις». Ε, και; Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Και εγώ μάλιστα μάλλον άργησα να «μεγαλώσω». Όχι τόσο από πλευράς ωριμότητας και χαρακτήρα όσο στον τομέα της ανεξαρτησίας. Οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ήδη ξέρετε την χαρά και την αξία που έχει το να κερδίσεις τον πρώτο μισθό σου. Έχω και στο παρελθόν πάρει μισθό για την εργασία μου αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους ποτέ δε το θεώρησα ισάξιο μιας «κανονικής» δουλειάς. Περιμένοντας πώς και πώς λοιπόν να έρθει η ώρα της πληρωμής του πρώτου μισθού έχω να σας πω λίγα λόγια για την πιο ενδιαφέρουσα εβδομάδα των τελευταίων ετών της ζωής μου by far.

Αυτές τις 5 ημέρες τις πέρασα στο “The Mall”, το πιο trendy μέρος της Αθήνας αυτή τη στιγμή. Προσπαθώντας λοιπόν να μη κάνω εμετό από την πολύ «τρεντίλα» που επικρατεί, παρακολούθησα τη πρώτη εβδομάδα εκπαίδευσης αλυσίδας καταστημάτων τεχνολογίας για τους πωλητές τους. Μπορώ με σιγουριά να πω ότι είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος, για να μη πω ενθουσιασμένος. Οι πωλήσεις είναι αναμφίβολα τέχνη, και μάλιστα άμεσα σχετιζόμενη με μια επιστήμη που λατρεύω, αυτή της ψυχολογίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι το “Needful Things” του Stephen King. Σε αυτό ένας παράξενος γεράκος ανοίγει σε μια επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ μια αντικερί στην οποία έχει συγκεντρώσει μια παράξενη γκάμα αντικειμένων φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους. Έχουν όμως όλα μια πολύ σημαντική σχέση. Το κάθε ένα από αυτά είναι το αντικείμενο φετίχ του κάθε ενός από τους κατοίκους της πόλης, ανεξάρτητα αν το έχει συνειδητοποιήσει ή όχι. Η έλξη που τους ασκούν αυτά τα αντικείμενα είναι τόσο μεγάλη που για να τα αποκτήσουν θα κάνουν τα πάντα. Και το αντίτιμο δεν είναι χρήματα. Για τα περαιτέρω πάρτε το και διαβάστε το. Χρόνια τώρα με έλκυε η ιδέα του πώς οι άνθρωποι δένονται με τα υλικά αγαθά τους, εξαρτώνται από αυτά και τί είναι ικανοί να κάνουν για να τα αποκτήσουν. Η ψυχολογία έρχεται να εξηγήσει και να δώσει τα κατάλληλα εργαλεία εκμετάλλευσης αυτών των αναγκών, εργαλεία που είναι απαραίτητα στη διαφήμιση και κατ’επέκταση στις πωλήσεις. Ειδικά ο χώρος της διαφήμισης είναι τόσο ενδιαφέρον και μεγάλο κεφάλαιο που με έχει συναρπάσει και προβληματίσει άπειρες φορές. Αυτή κι αν είναι ανώτερη μορφή τέχνης.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της δουλειάς μου είναι ότι υπάρχει επαφή με άλλους ανθρώπους. Δε θα μπορούσα να κάνω δουλειά γραφείου, πίσω από ένα cubicle, χαμένος πίσω από σωρούς χαρτιών και πληκτρολογώντας ατελείωτα. Παρόλο που δε χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ως το πιο κοινωνικό άτομο του πλανήτη, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει το παιχνίδι της επικοινωνίας, έχω λέγειν και μπορώ να το εκμεταλλευτώ. Γυρίζοντας σπίτι κάθομαι και πλάθω υποθετικά σενάρια συζητήσεων με υποψήφιους αγοραστές και η σκέψη δε με τρομάζει, το αντίθετο με ενθουσιάζει. Ειδικά από τη στιγμή που θα μιλάω για ένα αντικείμενο που γνωρίζω αρκετά καλά η αυτοπεποίθησή μου μεγαλώνει.

Ίσως αναρωτηθήκατε γιατί άλλαξα τη διεύθυνση του blog. Στα βιογραφικά που έστειλα στο μέρος που αναφερόμουν στις γνώσεις μου περί υπολογιστών και την ασχολία μου με το Internet, έγραψα το url του blog μου. Ως εργαζόμενος πλέον θα σχολιάζω και τα τεκταινόμενα στη δουλειά μιας και είναι μέρος της ζωής μου. Αλλά δε θέλω να το δουν και μάτια που δεν έχουν δουλειά να το δουν. Αντιλαμβάνεστε τί εννοώ και για ποιο λόγο έγινε αυτή η αλλαγή. Τις λέξεις Cellar Door τις είδα στην ταινία Donnie Darko όπου αναφέρθηκε σε κάποιο σημείο ότι αυτές οι λέξεις λέγεται ότι είναι οι ωραιότερες της Αγγλικής γλώσσας όταν εκστομιστούν κολλητά. Τις είπα αρκετές φορές out loud στον εαυτό μου και νομίζω ότι όντως ηχούν πολύ όμορφα. Δυστυχώς τα urls δεν υποστηρίζουν απόστροφο και έτσι δε γινόταν να γράψω redpill’s cellardoor όπως θα ήθελα. Αλλά το νόημα το πιάσατε πιστεύω. Σας καλώ λοιπόν όλους στο κελάρι μου να μοιραστείτε τις σκέψεις μου μαζί μου.

Κλείνοντας ας δώσω μερικές οδηγίες για την τέρψη του μυαλού και της ψυχής, έχω καιρό να το κάνω. Κινηματογραφικά σας προτρέπω να δείτε, όσοι δε το έχετε κάνει ήδη, τις «Ζωές των Άλλων». Γερμανική παραγωγή, διηγείται τις ιστορίες τρέλας που έζησε η Ανατολική Γερμανία επί εποχής της παντοδυναμίας της Στάζι, με μια πάρα πολύ καλά δομημένη ιστορία, με αγωνία, αλλά και χιούμορ και ευαισθησία. Για τη μουσική σας ενημέρωση έχω 2 προτάσεις. Από τη μία βρίσκουμε τους Therion που έβγαλαν νέο δίσκο στην αρχή της χρονιάς με τίτλο “Gothic Kabbalah”. Πάρα πολύ καλή δουλειά εννοείται, βέβαια λιγότερο «σκληρή» από τις προηγούμενες και περισσότερο μελωδική. Εδώ να τονίσω ότι οι Therion έδωσαν συναυλία με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Ρουμανίας, υπο την αιγίδα μάλιστα της πρεσβείας της Σουηδίας, χώρα από την οποία κατάγονται, στο Βουκουρέστι στην αίθουσα Sala Palatului. Πράγματα ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ μακριά από το Ελλαδιστάν φυσικά όπου είναι πιθανότερο να δώσει συναυλία στο Μέγαρο ο Σφακιανάκης παρά οι Rotting Christ (δεν υπερβάλλω φυσικά). Οι Therion έρχονται Ελλάδα και δίνουν συναυλία στις 14 Μαρτίου στην Υδρόγειο στη Θεσσαλονίκη και στις 15 στο Gagarin στην Αθήνα, στο Μέγαρο θα εμφανιστεί η Πέγκυ Ζήνα εκείνη τη μέρα. Τέλος υπάρχουν και οι On Thorns I Lay, ελληνικό(!!!) συγκρότημα, και αυτοί του μελωδικού ροκ, με γυναικεία φωνητικά και πολύ ωραίες προσθήκες βιολιού στα τραγούδια τους. Έχω ακούσει το album με τίτλο Crystal Tears και μου άρεσε πάρα πολύ. Σας τους προτείνω ανεπιφύλακτα.

Οι On Thorns I Lay. Λείπουν οι γκόμενες... χμμμ

Το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ελληνικό συγκρότημα που δεν έχει να ζηλέψει
Τ Ι Π Ο Τ Α από το 98% των όξω απο'δω.

OH MY GOD!!!

Όλα τα λεξικά του κόσμου μαζί είναι πολύ λίγα για να αποδώσουν την ομορφιά και τη θηλυκότητα της Salma Hayek. ΜΟΝΟ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΘΕΑ MONICA BELLUCCI μπορεί να τολμήσει να συγκριθεί μαζί της και φυσικά να νικήσει. Ακολουθεί μικρό απόσπασμα από το Ugly Betty (η Αμερικάνικη εκδοχή της Μαρίας της Άσχημης και όλων των παρόμοιων τηλενουβελών, τί λέξη και αυτή!). Όσοι θέλετε μπορείτε να ακολουθήσετε αυτό και να πάρετε μια High Definition εκδοχή του video.
Warning! May cause difficulty breathing...

Θα ήθελα να ευχαριστήσω...

Τη Δευτέρα ξεκινάω δουλειά. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα. Θα μπορούσε να ήταν σενάριο για ταινία. Προσέξτε σκηνικό. Νέος σε αδιέξοδο, ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη, ψάχνει να βρει την άκρη του νήματος της ζωής του, βρίσκει ένα πρόσωπο που εμπιστεύεται όσο δε πάει, ανοίγει την καρδιά και το μυαλό του με φόντο τη βροχερή και μουντή παραλιακή, δέχεται καίριες συμβουλές για άμεση δράση και ψάξιμο για δουλειά από την επόμενη κιόλας αρχίζει να ψάχνει. Έχει βοήθεια από άλλο καλό φίλο με τον οποίο βουτάνε στις αγγελίες μέσω Internet και στέλνουν αβέρτα βιογραφικά που έγιναν με την επιμέλειά του με άψογο αποτέλεσμα. Μέσα στις επόμενες 2 εβδομάδες δέχομαι (αφού για εμένα μιλάω τόση ώρα) 3 τηλεφωνήματα για συνεντεύξεις, και στο τέλος συμφωνώ σε πρόταση για συνεργασία από τη πρώτη εταιρία στην οποία πήγα. Έτσι απλά.
Χρωστάω πολλά σε εσάς Νάντια και Γιάννη, Γιάννη και Νάντια, δεν έχει σημασία η σειρά.
Ευχαριστώ.

Πλλλάκα με κάνεις;

Απλά κορυφαίο, ανεπανάληπτο, απίστευτο και το κυριότερο Σαλλλονικιότικο!!!