24/2/07

Επιστρέφοντας...

Το πανηγύρι τελείωσε. Γύρισα στην Αθήνα μετά από 12 όμορφες μέρες στη Θεσσαλονίκη. Ήταν όμορφες όχι μόνο επειδή βρέθηκα με τους φίλους μου και έκανα τις βόλτες μου στη πόλη αλλά και επειδή ήταν οι πρώτες παραγωγικές μέρες της ζωής μου μετά από πάαααααρα πολύ καιρό. Έφυγα με ανεβασμένη ψυχολογία και νέα αυτοπεποίθηση για τον εαυτό μου το οποίο ήταν βάλσαμο γιατί είχα αρχίσει να φτάνω σε επίπεδα αυτολύπησης χωρίς να θέλω να κάνω κάτι για αυτό. Απλά άφηνα τη ζωή να κυλάει από τα χέρια μου απαθής. Δύο άτομα έχω να ευχαριστήσω για αυτή την αλλαγή στη ζωή μου. Οι επίσημες ευχαριστίες θα γίνουν όταν ευοδωθούν οριστικά οι προσπάθειές μου για το νέο μου ξεκίνημα, μέχρι τότε υπομονή.

Αν και απέχω παρασάγγας από το να χαρακτηριστώ έστω ερασιτέχνης φωτογράφος έχω να σας δείξω 2 (δύο) φωτογραφίες που τράβηξα σήμερα μέσα από το τρένο καθώς είχαμε σταματήσει στο σταθμό του Αιγινίου. Σε παλιότερο post του αγαπητού Γιάννη είδαμε όλοι με ανησυχία τη στροφή της νεολαίας μας από τα παραδοσιακά ήθη και έθιμα του τόπου μας, ανάγλυφα αποτυπωμένη στους τοίχους της σιδηροδρομικής στάσης της Σίνδου. Αλλά το πνεύμα μερικών νέων αντέχει ακόμα. Ακολουθούν τα πειστήρια:




Παράρτημα:

Θα σε βρω. Να μην έχεις αμφιβολία ό,τι θα σε βρω. Ναι, εσένα τη χλωμή παρουσία ντυμένη στα μαύρα, το μελαγχολικό πρόσωπο με τις παιδικές γκριμάτσες, το λυγερό κορμί σου και πάνω απ’όλα το μυαλό σου που με παρέσυρε να σε ακούω επί έξι ώρες να μου αποκαλύπτεις κομμάτι-κομμάτι, βήμα-βήμα στοιχεία του εαυτού σου χωρίς να το καταλαβαίνεις.

Θα σε βρω χλωμή δεσποσύνη, δε γίνεται αλλιώς. Ξέρω περίπου που δουλεύεις, που σπουδάζεις, που συχνάζεις. Θα ξαναέρθω έτσι κι αλλιώς Θεσσαλονίκη και θα σε ψάξω. Απλά για να ολοκληρώσω αυτά που προσπάθησα να σου ψελλίσω σήμερα, αυτό και μόνο θα μου αρκούσε. Μακάρι να ήθελες να με γνωρίσεις και εσύ καλύτερα, μακάρι να μη σε τρομάζει ακόμα η σκέψη της επαφής με το καινούριο. Δεν είναι όλα και όλοι το ίδιο.

Αλλά και να μη σε βρω μου χάρισες το πιο σημαντικό απ’όλα. Ελπίδα... Α, και ξέρω και το όνομά σου. Σ’ευχαριστώ Β.

1 σχόλιο:

Nisyrios είπε...

Χαίρομαι που η νεολαία του Αιγινίου διατηρεί ακόμα αναλλοίωτες τις αξίες του Εθνους της Βορείου Ελλάδος και δεν κατακρημνίζεται στα βάραθρα της σήψης που παρατηρώ στη νεολαία της Σίνδου...

Ενα έχω να πω: Μπραβο και πάλι μπράβο στους ευήθεις νέους που κραδαίνουν τα λάβαρα (ή μάλλον, τα σπρέι) ενάντια στα πονηρά κελεύσματα των εχθρών του ΠΑΟΚ που τους θέλει όλους ντεμέκ μάγκες που ακούν Avril Lavigne και αποκαλούν τα έτερα ημίσεά τους "ηλιαχτίδα μου"...

Το παράρτημα το αφήνω ασχολίαστο, γιατί δε χρειάζεται.

Α, και ευχαριστώ για το Pandora! Την έχω βρει με κάτι σκατοφλώρικα άσματα γιατί η τηλεόραση παίζει μονίμως μαλακίες!