The Doctor is in the House

Στα πλαίσια της σειράς των post για να ξεφύγω από τη πίεση των ημερών θα αφιερώσω το παρόν σε άλλη μια αγαπημένη μου σειρά, το House M.D. Στην Ελλάδα παίζεται από το STAR, καμία έκπληξη εδώ, κάθε Σάββατο. Εδώ, δηλαδή οι κοινοί θνητοί που δεν έχουν θείο στο Αμέρικα, βλέπουν τη 2^η σαιζόν, όχι κι άσχημα αν σκεφτούμε ότι στην Αμερική παίζεται η 3^η. Φυσικά, επειδή ο θείος μου με αγαπάει μου στέλνει τα νέα επεισόδια την επομένη της προβολής τους.

The Team

Τί το ιδιαίτερο έχει αυτή η σειρά θα ρωτήσει ο αδαής. Απλά τον Hugh Laurie. Ο άνθρωπος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας σε κάθε επεισόδιο βοηθούμενος και από το σενάριο που του πηγαίνει γάντι υποδυόμενος έναν γιατρό, κορυφαίο στη δουλειά του αλλά παράλληλα εντελώς ιδιόρρυθμο, αγενή, πικρόχολο, εγωιστή, είρωνα, κυνικό, αδύνατο να συνεργαστεί με άλλο ανθρώπινο ον χωρίς να τσακωθεί, πόσο μάλλον να έχει φίλους. Έχει έναν, αλλά και αυτός περνάει τον παθών του τον τάραχο προσπαθώντας να τον ανεχτεί. Κορυφαίες στιγμές κάθε επεισοδίου είναι οι θανατηφόρες ατάκες που πετάει στην διευθύντρια του νοσοκομείου που δουλεύει, την Dr. Lisa Cuddy, την οποία υποδύεται μια πολύ σέξι κατά τη γνώμη μου ηθοποιός, η Lisa Edelstein, (γνωστή η αδυναμία μου στις «σιτεμένες»). Ο λόγος που είναι τόσο πικρόχολος είναι ότι συνεχώς βρίσκεται σε κατάσταση πόνου λόγο ενός θρόμβου που εμφάνισε στον μηρό του με αποτέλεσμα μια επέμβαση που του αφαίρεσε νεκρό ιστό και τον έχει αφήσει με κινητικά προβλήματα, κουτσαίνει σε απλά ελληνικά.

Δεν είναι απλά Θεός, είναι Ημίθεος!!!

Spank me!

Είναι υπεύθυνος στο τμήμα του νοσοκομείου που αναλαμβάνει τα πιο δύσκολα περιστατικά, αυτά στο οποία η συμβατική διάγνωση είναι αδύνατη. Αν και έχει 3 βοηθούς γιατρούς για αυτή τη δουλειά, επειδή κακά τα ψέματα, είναι ο μαμώ και δέρνω, πάντα σώζει τη μέρα. Βέβαια, κατά τη διάρκεια του επεισοδίου παρουσιάζονται ανυπέρβλητα προβλήματα, διλήμματα, τσακωμοί, αναποδιές που προσθέτουν στην αγωνία. Ανάμεσα από καταιγισμό ακατάληπτων ιατρικών όρων σου μένουν οι απίστευτες ατάκες που πετάει ο House και κάνουν τη διαφορά στη σειρά. Γι’αυτό και είμαι φανατικός θεατής της. Η οπτική γωνία που βλέπει τον κόσμο μπορεί να φαίνεται ακραία αλλά εμένα μου δίνει παρηγοριά όσο οξύμωρο και αν ακούγεται. Θαυμάζω τους ανθρώπους που βλέπουν τα πράγματα έτσι όπως είναι και όχι όπως θα ήθελαν να είναι. Χωρίς τη χρυσόσκονη των «λευκών» ψεμάτων και των τυπικοτήτων. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να γίνει, και ούτε εγώ έχω καταφέρει να απαλλαγώ από όλα αυτά, διότι για να αποκτήσεις τέτοια κυνική ματιά πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς την ίδια συμπεριφορά και από τους άλλους. Αυτό είναι ένα δούναι και λαβείν που δεν είμαι έτοιμος να κάνω, πιθανώς ποτέ στη ζωή μου δε θα είμαι έτοιμος.

Επιφυλάσσομαι για το μέλλον, για ένα αφιέρωμα και στο “Heroes”. Σειρά επιστημονικής φαντασίας με πολλούς χαρακτήρες, άψογα και διακριτικά εφέ και καλογραμμένο σενάριο. Α, και την Ali Larter βέβαια που έχει γενέθλια σήμερα, να μας ζήσει.

Το μπάζο

Δεν ήταν και η καλύτερη μέρα σήμερα. Από το πρωινό ξύπνημα κάτι δεν ήταν σωστό. Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι είμαι σκληρότερος στον εαυτό μου απ’ότι χρειάζεται.

Καμμια μαλακία να περάσει η ώρα

Ας πούμε και ένα ανεκδοτάκι για να χαλαρώσουμε από την ένταση των ημερών.

Τύπος πάει να δώσει συνέντευξη για δουλειά (ring any bell?). Τον υποδέχεται ο υπεύθυνος στο γραφείο του και μετά τα τυπικά ο ήρωάς μας εντελώς ξαφνικά και επιθετικά αρχίζει να θέτει όρους για τη δουλειά.
-"Θέλω αρχικό μισθό τουλάχιστον 5.000€, εταιρικό αυτοκίνητο απο 2.500cc και πάνω, ιδιαιτέρα με αναλογίες μοντέλου, 3 μήνες το χρόνο άδεια με τ'αποδοχών, αυστηρό 8ωρο εννοείται και τρελά bonus ανάλογα με τα κέρδη της εταιρίας!!!".
Ατάραχος ο υπεύθυνος απέναντί του απαντά:
-"Δυστυχώς φοβάμαι ό,τι δε μπορούμε να ικανοποιήσουμε τα αιτήματά σας διότι ο ελάχιστος μισθός που δίνουμε είναι 7.οοο€, το εταιρικό αμάξι είναι μια Mercedes SEL 600, θα έχετε 3 ιδιαιτέρες διαλεγμένες από τα καλλιστεία, κάθε 2 χρόνια θα πέρνετε 1 χρόνο άδεια με πλήρεις αποδοχές, 6ωρο τις καθημερινές και 2 μέρες ρεπό την εβδομάδα και φυσικά μέτοχος τις εταιρίας με μεγάλα μερίδια από τα κέρδη".
Αποσβολωμένος ο άλλος του λέει:
-"Θα αστειεύεστε βέβαια"
Απάντηση:
-"Ναι, αλλά εσείς το αρχίσατε..."


Μουαχαχαχα... Πώς τα λέω έτσι ο άτιμος...

Στα σοβαρά τώρα, θέλω να πιστεύω ό,τι είμαι κοντά στο ποθητό αποτέλεσμα. Μέσα στις επόμενες μέρες θα ξέρω τί θα γίνει με το θέμα της δουλειάς. Ίδωμεν.

5

Ξεκαθαρίζω ό,τι η συμμετοχή μου στο παιχνίδι είναι κατά το ήμισυ σωστή διότι δεν έχω 5 bloggers να προτείνω με τη σειρά μου. Τί να κάνουμε όμως, αφού προκλήθηκα από τον φίλο Compiler πρέπει να σταματήσω το κο-κο-κο και να φανώ «άντρας»...

1. Έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, ίσως να το κρύβω καλά μερικές φορές, άλλες πάλι όχι και τόσο. Νοιώθω φτιαγμένος για κάτι πολύ μεγαλύτερο απο αυτό στο οποίο φαίνεται να οδηγούμαι. Φυσικά όλα αποτελέσματα επιλογών μου, δε το αρνούμαι. Αλλά πάντα περνάω κάτι κρίσεις μεγαλείου, άλλο πράμα!

2. Σε αντίθεση με τη παραπάνω «αποκάλυψη» είμαι απίστευτα αναβλητικός μερικές φορές πράγμα που με οδηγεί σε εκλογικεύσεις των πράξεών μου για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου.

3. Βρίσκω μεγαλείο στη θλίψη και τη «μαυρίλα». Μ’αρέσει να βυθίζομαι στις σκέψεις μου, φυσικά με τη συνοδεία ανάλογης μουσικής και να βαυκαλίζομαι σκεφτόμενος πόσο cool είμαι που δε χοροπηδάω στα σκυλάδικα μαζί με το σωρό. Βάλε μου Portishead, My Dying Bride και Pink Floyd σε τέτοιες στιγμές και πάρε μου τη ψυχή. Γι’αυτό ίσως μ’αρέσει ο χειμώνας και ο μουντός καιρός. Σιχαίνομαι το καλοκαίρι και το όλο «ουάου-είναι-καλοκαίρι-τί-γαμάτα-όλοι-είμαστε-χαρούμενοι» πανηγύρι. Δε ξέρω κολύμπι, δε περνάω καλά στη παραλία και όλα τα σχετικά.

4. Πιστεύω, ακόμα, στον έρωτα. Από την άλλη τείνω να πιστέψω ό,τι μια φορά τη δαγκώνεις τη λαμαρίνα πραγματικά. Πολύ φοβάμαι ό,τι τη δική μου τη δάγκωσα πριν μερικά χρόνια.

5. Δε γουστάρω την «ανωτερότητα» και το καμουφλάρισμα των συναισθημάτων των ανθρώπων. Όταν είμαι τσαντισμένος, πληγωμένος, κατσούφης ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΞΩ. Δε γίνεται να υποκριθώ ό,τι είμαι «καλά» για να μη δώσω τη χαρά στον άλλο ότι επηρέασε τη ζωή μου. Υποφέρω περισσότερο. Θα ξεσπάσω, θα κλάψω, θα βρίσω, μακριά από τα βλέμματα των άλλων βέβαια αλλά θα το κάνω. Δε θα υποκριθώ ό,τι όλα είναι καλά και τραλαλά.

Αυτά εν ολίγοις. Φυσικά υπάρχουν άλλα 1005 πράγματα που μπορεί ο καθένας να γράψει για τον εαυτό του αλλά αυτά μου ήρθαν τώρα. Όπως βέβαια όλα τα παραπάνω έχουν τις εξαιρέσεις τους πράγμα που τα επιβεβαιώνει άλλωστε. Τώρα μπορεί να μην έχω άλλους 5 προτείνω αλλά μόνο έναν, για να σε δω λοιπόν Cerlynkiir. Α, και μη νομίζεις ό,τι ξέφυγες έτσι εύκολα Χημικέ. Ακόμα κοκοκο σε βλέπω να κάνεις...

Επιστρέφοντας...

Το πανηγύρι τελείωσε. Γύρισα στην Αθήνα μετά από 12 όμορφες μέρες στη Θεσσαλονίκη. Ήταν όμορφες όχι μόνο επειδή βρέθηκα με τους φίλους μου και έκανα τις βόλτες μου στη πόλη αλλά και επειδή ήταν οι πρώτες παραγωγικές μέρες της ζωής μου μετά από πάαααααρα πολύ καιρό. Έφυγα με ανεβασμένη ψυχολογία και νέα αυτοπεποίθηση για τον εαυτό μου το οποίο ήταν βάλσαμο γιατί είχα αρχίσει να φτάνω σε επίπεδα αυτολύπησης χωρίς να θέλω να κάνω κάτι για αυτό. Απλά άφηνα τη ζωή να κυλάει από τα χέρια μου απαθής. Δύο άτομα έχω να ευχαριστήσω για αυτή την αλλαγή στη ζωή μου. Οι επίσημες ευχαριστίες θα γίνουν όταν ευοδωθούν οριστικά οι προσπάθειές μου για το νέο μου ξεκίνημα, μέχρι τότε υπομονή.

Αν και απέχω παρασάγγας από το να χαρακτηριστώ έστω ερασιτέχνης φωτογράφος έχω να σας δείξω 2 (δύο) φωτογραφίες που τράβηξα σήμερα μέσα από το τρένο καθώς είχαμε σταματήσει στο σταθμό του Αιγινίου. Σε παλιότερο post του αγαπητού Γιάννη είδαμε όλοι με ανησυχία τη στροφή της νεολαίας μας από τα παραδοσιακά ήθη και έθιμα του τόπου μας, ανάγλυφα αποτυπωμένη στους τοίχους της σιδηροδρομικής στάσης της Σίνδου. Αλλά το πνεύμα μερικών νέων αντέχει ακόμα. Ακολουθούν τα πειστήρια:

Παράρτημα:

Θα σε βρω. Να μην έχεις αμφιβολία ό,τι θα σε βρω. Ναι, εσένα τη χλωμή παρουσία ντυμένη στα μαύρα, το μελαγχολικό πρόσωπο με τις παιδικές γκριμάτσες, το λυγερό κορμί σου και πάνω απ’όλα το μυαλό σου που με παρέσυρε να σε ακούω επί έξι ώρες να μου αποκαλύπτεις κομμάτι-κομμάτι, βήμα-βήμα στοιχεία του εαυτού σου χωρίς να το καταλαβαίνεις.

Θα σε βρω χλωμή δεσποσύνη, δε γίνεται αλλιώς. Ξέρω περίπου που δουλεύεις, που σπουδάζεις, που συχνάζεις. Θα ξαναέρθω έτσι κι αλλιώς Θεσσαλονίκη και θα σε ψάξω. Απλά για να ολοκληρώσω αυτά που προσπάθησα να σου ψελλίσω σήμερα, αυτό και μόνο θα μου αρκούσε. Μακάρι να ήθελες να με γνωρίσεις και εσύ καλύτερα, μακάρι να μη σε τρομάζει ακόμα η σκέψη της επαφής με το καινούριο. Δεν είναι όλα και όλοι το ίδιο.

Αλλά και να μη σε βρω μου χάρισες το πιο σημαντικό απ’όλα. Ελπίδα... Α, και ξέρω και το όνομά σου. Σ’ευχαριστώ Β.

Ο καιρός γαρ εγγύς

Και πιο συγκεκριμένα στις 3/7/07. Τότε είναι που μια επιθυμία χρόνων θα γίνει πραγματικότητα. Οι Metallica έρχονται στιν Ελλάδα. Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά αλλά θα είναι η πρώτη για εμένα. Να θυμήσω ό,τι σε παλαιότερο ποστ μου είχα βάλει ως λεζάντα σε μια φωτογραφία των Metallica την επιθυμία μου να τους δω από κοντά σύντομα. Η επιθυμία μου θα γίνει πραγματικότητα αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ό,τι αν θέλεις κάτι πάρα πολύ το Σύμπαν θα συνομοτήσει για να γίνει ( Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΡΑΦΤΕΙ ΠΟΤΕ!!!). Ακόμα θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς και είχα διαβάσει κριτικές για την πρώτη συναυλία που είχαν δώσει στη Νέα Σμύρνη το ’91 ή το ’92, δεν είμαι σίγουρος. Κάπου εκεί είχα έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με δαύτους. Αλλά ήταν υπο παράξενες συνθήκες. Στην αρχή της δεκαετίας του ’90 κυριαρχούσαν οι κασσέτες. Και ακόμα πιο πολύ κυριαρχούσε η μαζική αντιγραφή κασσετών, κάτι σαν το σημερινό downloading των mp3 χωρίς τον αντίστοιχο χαμό από τις εταιρίες. Ακόμα και καταστήματα δίσκων έκαναν αυτή τη δουλειά γιατί ήταν κερδοφόρα για αυτά. Τους Metallica ( ή Lefta-llica ή Me-talira ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε τους), τους πρωτοάκουσα όταν είδα το ’91 το βίντεο-κλιπ τους Enter Sandman. Μέχρι τότε απλά τους είχα ακουστά μόνο ως όνομα και φανταζόμουνα ό,τι η μουσική τους θα ήταν κάτι μεταξύ ουρλιαχτά ανθρωποθυσιών και ψαλμοί επίκλησης του «όξω απο΄δώ». Αμ, έλα που με το που τελείωσε το βίντεο είχα μείνει μαγεμένος, αποσβολομένος κανα 10λεπτο στην τηλεόραση προσπαθώντας να συνέλθω από το ωστικό κύμα απόλαυσης και ενέργειας που με είχε χτυπήσει κατακούτελα. Αυτό ήταν, οι τύποι είχαν κερδίσει άλλον έναν τουλάχιστον περίεργο για να μάθει περισσότερα για τη μουσική τους. Τις επόμενες μέρες είχα πάει με τον πατέρα μου σε ένα δισκάδικο και το μάτι μου έπεσε στον δίσκο τους Black Album όπως έχει επικρατήσει να αποκαλείται πλέον. Ζήτησα να μου το γράψουν και έτσι έγινε. Όμως όταν θα ερχόταν η ώρα να πάω να πάρω τη κασσέτα από το μαγαζί ήμουν κρεβατομένος με γρίπη και πυρετό. Μου τη φέραν σπίτι (!!!) και κάπου μέσα στη παραζάλη του πυρετού την έβαλα να παίξει. Όπως ήταν φυσικό δε μπόρεσα να καταλάβω και πολλά. Εξαντλημένος από τη γρίπη με πήρε ο ύπνος και η κασσέτα χάθηκε κάπου ανάμεσα στο σωρό με τις άλλες.

Λίγα χρόνια αργότερα όμως δε γλύτωσε. Την άκουσα με τη δέουσα προσοχή και προσήλωση. Μετά απ’αυτό δεν ήμουν απλά περίεργος για τη μουσική τους, ήμουν οπαδός τους. Όταν δε, άρχισα να αγοράζω σιγά σιγά όλα τα cd που είχαν βγάλει μέχρι τότε και άκουσα όλο το εύρος της δουλειάς τους η πόρωση μεγάλωνε. The rest is history που θα λέγαμε και στα χωριά μας. Εδώ και χρόνια με ένα καλό μου φίλο που μοιραζόμαστε την εκτίμηση για τους Metallica λέγαμε ό,τι για χάρη τους παρόλο που δεν είμαστε και πολύ fan της όλης «πάω-σε-μέταλ-συναυλία-και-τα-γαμάω-όλα» φάσης γι’αυτούς θα κάνουμε μια εξαίρεση. Έτσι λοιπόν με συντονισμένες ενέργειες σήμερα, πρώτη μέρα της έκδοσης εισητηρίων για το Rock Wave Festival, είμαι ο υπερήφανος κάτοχος 2 (δύο) εισιτηρίων των 80€ τα οποία μας εξασφαλίζουν θέσεις φάτσα-κάρτα στη σκηνή. Παραδόξως δεν είναι τα ακριβότερα μιας και υπάρχουν και εισιτήρια των 100€ τα οποία είναι για μια υπερυψομένη εξέδρα πλάγια και αριστερά της σκηνής «και καλά» VIP. Στοιχείο κλειδί: έχει καρεκλάκια... Η Μ Α Ρ Τ Ο Ν - Κ Α Ι - Ε Λ Ε Ο Σ μαζί. Θα πας να δεις Heavy Metal συναυλία γενικότερα, δε μιλάω μόνο για τους Metallica, και θα κάθεσαι σε καρεκλάκι;;;;;;;; Πάμε καλά; Μήπως θα έχει και τραπεζάκια για το scotch και τα φυστίκια; Λουλουδούδες θα κυκλοφορούν να πετάξουμε ένα πανεράκι να γουστάρουμε; Τέλος πάντων, καθείς εφ’ω ετάχθη που λένε και οι Αγγλοσάξονες.

Ακολουθεί φωτογραφία του μαγικού αποκόμματος. Το αντικείμενο φετίχ κάθε metal-head που σέβεται τον εαυτό του. Φυσικά όσοι είναι πράγματι metal heads και σκοντάψουν στο blog μου θα μου τραβήξουν κάτι καντήλια όλα δικά μου, μιας και η αλήθεια είναι ό,τι οι Metallica έχουν ξενερώσει πολύ κόσμο με τις επίλογές τους τα τελευταία χρόνια, τόσο μουσικές όσο και εμπορικές αλλά αυτό μου είναι αδιάφορο όσο αδιάφορο είναι για μια μάνα αν το παιδί της είναι για τα μπάζα ή θεόχαζο, πάντα θα το αγαπάει το ίδιο και θα το βλέπει πανέμορφο και μια μικρή ιδιοφυία. Αυτά τα ολίγα, επιφυλάσσομαι για περισότερες λεπτομέρεις και μουσικές αναλύσεις στο μέλλον.

Και για να θυμηθούμε λίγο τις αγαπημένες συνήθειες των μεταλλάδων ας κάνουμε τα καθιέρωμένα.

Υ.Γ. 1: Στις 11 Μαρτίου οι Maiden παίζουν στην Αθήνα και στις 14 οι Therion... Ααααααχχχχχ.... να μπορούσα να πάω σε όλα...

Υ.Γ. 2: Heil Metallica!!!

Υ.Γ. 3: Up the Irons!!!

(Όσοι έχουν διαβάσει έστω και μια φορά την αλληλογραφία στο Metal Hammer θα καταλάβουν γιατί τα άνωθεν είναι καθιερωμένα. )

Προσκυνήστε motherfuckers!

Στη φτωχομάνα

Απο την αρχή της εβδομάδας είμαι στη Θεσσαλονίκη. Περνάω τέλεια, ψάχνω για δουλειά και σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο της μόνιμης εγκατάστασης εδώ. Το είχα ανάγκη αυτό το ταξίδι και ήταν τεράστια μαλακία εκ μέρους μου που δε το έκανα νωρίτερα. Μένω στο καλό φίλο Γιάννη, του μαγειρεύω, του πλένω πουλάω και το κορμί μου στην ανάγκη ως αντάλλαγμα για τη στέγη που μου προσφέρει. Τί να κάνω; Η άτιμη η ανάγκη...
Ως εκ τούτου η ανανέωση του blog ήταν δευτερεύουσα ασχολία και γι'αυτό άφησα το φανατικό μου κοινό χωρίς πνευματική τροφή για λίγο καιρό. Υπόσχομαι δυναμικό come back, από βδομάδα μάλλον. Ετοιμαζόμαστε για το παροδοσιακό τριήμερο εκδηλώσεων της Αποκριάς που φέτος θα λάβει χώρα στην εξωτική Επανομή, στην έπαυλη του γνωστού μεγαλοεπιστήμονα κ. Νισύριου. Αθλοπαιδιές, φαγοπότι και μαραθώνιος παρακολούθησης Prison Βreak are in order. Αυτά για την ενημέρωσή σας, τα λέμε σύντομα.

Bugatti Veyron

Θα μπορούσα να πω ένα σωρό μαλακίες, του τύπου: "αυτό είναι το νέο μου αμάξι" κλπ κλπ...
Δε θα πω τίποτα. Απλά δείτε και απολαύστε


Bugatti Veyron On Top Gear - video powered by Metacafe

State of mind

Jimi Hendrix - Manic Depression

Manic depression is touching my soul
I know what I want but I just dont know
How to, go about gettin it
Feeling sweet feeling,
Drops from my fingers, fingers
Manic depression is catchin my soul

Woman so weary, the sweet cause in vain
You make love, you break love
Its all the same
When its, when its over, mama
Music, sweet music
I wish I could caress, caress, caress
Manic depression is a frustrating mess

Well, I think Ill go turn myself off,
And go on down
All the way down
Really aint no use in me hanging around
In your kinda scene

Music, sweet music
I wish I could caress, caress, caress
Manic depression is a frustrating mess

Ισλαμαμπάντ

Αυτή τη στιγμή κάνω το λάθος να παρακολουθώ Τριανταφυλλόπουλο, κάτι που κάνω σπάνια. Ακούστε θέμα. Κάποιοι "ευαίσθητοι" γονείς, που φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι φασισταριά του κερατά, λαβαροκρατούντες στις "λαοσυνάξεις" του Χριστόδουλου και οπαδοί της "Δεξιάς του Κυρίου", όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο ίδιος με του που εκλέχτηκε ο εκλεκτός του Πρωθυπουργός, έκαναν διαμαρτυρία στην εκπομπή διότι ένας καθηγητής Γυμνασίου τόλμησε να δώσει για εργασία Χριστουγέννων στους μαθητές να διαβάσουν και να εκθέσουν τις απόψεις τους για το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου "Η αγάπη άργησε μια μέρα". Διαμαρτύρονται αυτοί οι Νεάρτενταλ διότι το βιβλίο υποτίθεται ό,τι περιέχει σκληρές περιγραφές βίας και σεξ!!! Ναι, κυρίες και κύριοι... Εν έτι 2007 στην υπανάπτυκτη χώρα που ζούμε, με το θεοκρατικό καθεστώς που επικρατεί ενοχλούνται κάποιοι "ενάρετοι" γονείς που τα παιδιά τους μπορεί και να ξεστραβωθούν διαβάζοντας ένα βιβλίο, γενικής και απόλυτης παραδοχής για την λογοτεχνική του αξία, λόγω του ότι τα καμάρια τους είναι "μόλις" 15 ετών και δε μπορούν να υπόκεινται σε τέτοια έκθεση σε αισχρόλογα και άσεμνες περιγραφές. Δε ξέρω τί να γράψω. Ειλικρινά. Έχω εξαγριωθεί. Το βιβλίο πράγματι περιέχει λέξεις όπως "σπέρμα", "παραφύση βιασμός", "πουτάνα" κλπ, και σκληρές σκηνές που φυσικά συνοδεύουν αυτές τις λέξεις. Για όνομα του Χριστού και της μάνας του που υποτίθεται ό,τι πιστεύουν οι "εξαγριωμένοι γονείς", προτιμούν τα παιδιά τους να εκτίθενται σε ό,τι σκατά τους σερβίρει η τηλεόραση καθημερινά, τις μαλακίες που γράφουν όλα τα περιοδικά του κώλου που κυκλοφορούν παντού σε περίοπτη θέση και όλα τα συμπαρομαρτούντα από ένα λογοτεχνικό κείμενο;

Αν ποτέ αυτοί οι καθυστερημένοι πίθηκοι, κατάλοιπα της Δαρβίνειας θεωρίας (α ρε Δαρβίνε ΘΕΕ), είχαν διαβάσει ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΗΛΙΚΙΑ ένα λογοτεχνικό βιβλίο ΑΞΙΑΣ και όχι φυσικά Άρλεκιν, θα ήξεραν ό,τι μετά το πέρας της ανάγνωσής του το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ που θα σου έχει μείνει στο μυαλό είναι οι όποιες υποτιθέμενες "σκληρές" σκηνές και οι βρισιές. Ναι, μιλάμε για παιδιά, και καθώς θα διαβάζανε θα χαζογελούσανε και θα σκεφτόντουσαν "πω πω γαμήσια που πέφτουνε" αλλά είναι ΠΑΙΔΙΑ και κάπως έτσι σκεφτόμασταν όταν ήμασταν και εμείς στην ηλικία τους. Αυτό όμως δε σημαίνει ό,τι από την ανάγνωση του βιβλίου δε θα σου μείνει η πλοκή, οι χαρακτήρες, οι αντιδράσεις τους στις καταστάσεις, μερικά καταπληκτικά αποφθέγματα (γιατί για να είναι καταξιωμένο το βιβλίο δε μπορεί να περιέχει μόνο πούτσους και μουνιά), και τα διδάγματα που σου περνάει. Είχα την τύχη όταν ήμουν σε τέτοια ηλικία και σε πολύ μικρότερη ΕΥΤΥΧΩΣ να διαβάσω πολλά βιβλία, πολλά περισσότερα από τον μέσο όρο των συνομηλίκων μου. Και όχι, δεν ήταν εύκολα βιβλία, ήταν βαριά ακόμα και για άτομα πολύ μεγαλύτερα από εμένα. Ξέρω άτομα που δε θα τα διάβαζαν ακόμα και τώρα που θα είμαστε συνομήλικοι. Ένα συγκεκριμένα, του Χρόνη Μίσσιου, το "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" ή κάπως έτσι τέλος πάντων, περιέχει ΟΛΕΣ ΜΑ ΟΛΕΣ τις βρισιές που ήξερα μέχρι τότε και έμαθα και καμμιά 300αριά περισσότερες, και ήμουν και μικρότερος απο 15. Όχι, δε πήγα την επόμενη μέρα στο σχολείο και το μόνο που έλεγα ήταν "πούτσα", "μουνί", "χύνω" και άλλα παρόμοια. ΝΑΙ όταν τα διάβαζα χαζογελούσα, αλλά είχα συγκλονιστεί από την ιστορία που είχε σχέση με τα φρικτά βασανιστήρια που πέρασαν οι Αριστεροί αγωνιστές στα κρατητήρια της Χούντας και στα ξερονήσια. Αν από το βιβλίο μου έμεναν οι βρισιές τότε πολύ απλά θα ήμουν ΧΑΖΟΣ έτσι και αλλιώς. Είτε το διάβαζα είτε όχι. Τούβλο θα ήμουν και τούβλο θα έμενα. Και για να τελειώνουμε, 1.000.000 φορές καλύτερα να μάθει ένα παιδί να βρίζει διαβάζοντας Λιλή Ζωγράφου παρά Πέτρο Κωστόπουλο.

Ουφ...

Προσθέτω το εξής: Ο πατέρας μου όχι μόνο ΔΕΝ είχε ενστάσεις στο να διαβάζω τέτοια βιβλία αλλά τα έφερνε Ο ΙΔΙΟΣ σπίτι και μου τα έδινε. Αλλά βέβαια ξέχασα, ο πατέρας μου είναι αριστερός, άθεος, εχθρός του έθνους, προδότης, συνωμότης, σφαγέας νηπίων και διαφθορέας συνειδήσεων. Ρε δε πάτε να ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ!!!