11/4/07

Ποικιλία

Αυτή τη φορά δεν έχω να γράψω ολόκληρο κατεβατό, καταγγελία και χτύπημα στο κατεστημένο. Λίγο απ’όλα θα έχει το μενού.

Όσο περνάνε οι μέρες στη δουλειά και λόγω της φύσης της έρχομαι σε επαφή με κάθε λογής άτομα. Παρατήρηση πρώτη: μου έχει κάνει απίστευτη εντύπωση πόσο υψηλό είναι το ποσοστό των ατόμων που έχουν ψυχολογικό πρόβλημα. Και μιλάμε για καραμπινάτες περιπτώσεις, έτσι; Όχι «νομίζω» ότι έχει πρόβλημα. Ό,τι να’ναι μιλάμε. Σ’αυτές τις περιπτώσεις δεν έχεις να κάνεις τίποτα άλλο από το μείνεις ψύχραιμος και να εξυπηρετήσεις χωρίς πολλά-πολλά και περιθώρια για κουβέντες. Σε άλλη κατηγορία «ειδικών» περιπτώσεων ανήκουν οι ναρκομανείς. Την περασμένη εβδομάδα είχαν έρθει 2 πρεζόνια σε άθλια κατάσταση, ο ένας σε μια κάποια διαύγεια και στεκόταν τουλάχιστον στα πόδια του, ο άλλος όμως ήταν ένα με το πάτωμα, εντελώς λιώμα από τη στέρηση ή τη δόση του (ευτυχώς δε ξέρω να ξεχωρίζω τί προκαλεί το κάθε τι). Ο «καλοστεκούμενος» έδειχνε κάποιο ενδιαφέρον για τα προϊόντα και πράγματι είχε κάποιες γνώσεις, (τουλάχιστον ξεχώριζε τί είναι κάρτα γραφικών και τί σκληρός δίσκος), ενώ ο άλλος παραπατούσε, γονάτιζε, έφτανε ένα βήμα πριν τη πτώση, μουρμούριζε κάτι ακατάληπτα και συνεχώς παραπονιόταν ότι: «πονάω ρε φίλε, πονάω». Κατάντια πραγματική. Έτσι λοιπόν ήμασταν 3 άτομα απο κοντά τους, να προσέχουμε να μη κάνουν κάποια ζημιά και από την άλλη προσπαθούσαμε να μη δώσουμε δικαιώματα για άνοιγμα κουβέντας και ιστορίες για αγρίους. Με τα πολλά τελικά έφυγαν με το κορυφαίο σκηνικό να παίζεται όταν ένας συνάδελφος προκειμένου να μη πέσει ο «λιώμας» πάνω σε μια τζαμαρία έκανε συνεχή σκριν προκειμένου ο άλλος να πέφτει πάνω του και όχι στη βιτρίνα. Σα να παίζαμε arcanoid ένα πράμα.

Φυσικά τα πρεζόνια δεν είναι για λύπηση. Είμαι πολύ αυστηρός σ’αυτό το θέμα και έχω κατασταλάξει χρόνια. Ειδικά η φάση των ναρκωτικών είναι θέμα επιλογής και χαρακτήρα. Δε μπορώ να ακούω άλλο το γνωστό παραμυθάκι: «είχε προβλήματα το παιδί...». Έλεος! Και άλλα παιδιά είχαν, έχουν και θα έχουν προβλήματα και πολύ σημαντικά μάλιστα αλλά δε πέφτουν στη πρέζα. Και τις μαλακίες δικαιολογώ. Αν τύχει να κάνεις κανένα «γεμιστό» ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων, τί να κάνουμε, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Αλλά ως εκεί. Δε το επικροτώ αλλά γίνεται. Απο εκεί μέχρι τη σύριγγα στη φλέβα και την απόλυτη εξαθλίωση υπάρχει απόσταση.

Πάμε παρακάτω. Υπήρξε μια συγκινητική περίπτωση μιας κοπελίτσας που έχει διανοητική στέρηση και έψαχνε να βρει ένα ανταπτοράκι για ένα πολύ παλιό πληκτρολόγιο για να συνδεθεί σε ps2. Ένας συνάδελφός μου τη συμβούλεψε να ψάξει σε ένα κατάστημα σε δρόμο παράλληλο της Στουρνάρη όπου ίσως να έβρισκε. Προφανώς θα βρήκε η κοπελίτσα διότι μετά από λίγη ώρα γύρισε για να μας ευχαριστήσει!!! Φυσικά έκανε κάτι που κανένας από εμάς τους «φυσιολογικούς» θα έκανε ποτέ.

Και μετά από αυτή τη συγκινητική νότα με την οποία ελπίζω να χτυπήσω το Πούλιτζερ συνεχίζω απτόητος. Ακολουθεί δείγμα του τί μπορεί να κάνει ένας από τους αγαπημένους μου παίχτες του σήμερα. Ο λόγος για τον Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς, Σουηδό βοσνιακής καταγωγής, πρώην παίχτη του Άγιαξ, της Γιουβέντους και σήμερα της Ίντερ. Απολαύστε:


Waw - Click here for more free videos

3 σχόλια:

Unknown είπε...

Μιλάμε, με έκανες και γέλασα πολύ με τον τρόπο που γράφεις! Ανεπανάληπτος! Αχ, μπα σε καλό σου...

Τι να πω, για το αρκανόιντ; Για τους "φυσιολογικούς"; Οι περιγραφές των ναρκομανών; Ή για το Πούλιτζερ;

Όσο για το γκολ, τα λόγια περιττεύουν.

Redpill είπε...

Ευχαριστώ για την απάντηση ρε Τζιμ. Ώρες ώρες νομίζω οτι γράφω τσάμπα. Σχόλιο ούτε για δείγμα...

Unknown είπε...

Εάν θέλεις κόσμο και σχόλια από κόσμο όμως άσχετο (δηλαδή όχι φίλους ή γνωστούς), μπορείς να βγάλεις το blog σου σε blog directories και search engines. Υπάρχουν και ξένα και ελληνικά, αν και από τα τελευταία θα έχεις περισσότερη κίνηση. Γράψτο ας πούμε στο blogspace.gr και γενικά προώθησέ το αν θέλεις κόσμο.

Εάν από την άλλη περιμένεις μόνο φίλους και γνωστούς να σε σχολιάζουν, τότε όλα τα παραπάνω είναι περιττά.