Περιμένοντας την ADSL

Ζητώ συγγνώμη για την έλλειψη έμπνευσης των τελευταίων ημερών. Βλέπετε η πρόσβαση στο Διαδίκτυο γίνεται με το σταγονόμετρο, λόγω dial-up. Ακόμα στο Μεσαίωνα βρίσκομαι. Απο τις 14 Δεκεμβρίου που έκανα την αίτηση στον ΟΤΕ ακόμα περιμένω. Μάλλον πρέπει να σκάβουν και να τραβάνε νέα γραμμή μόνο και αποκλειστικά για εμένα. Αν είναι έτσι το δέχομαι. Περιμένοντας τους βαρβάρους λοιπόν, αποφάσισα να νοικιάσω σε DVD τη μισή πρώτη σαιζόν της σειράς Prison Break. Και έχω μείνει το λιγότερο Μ Α Λ Α Κ Α Σ. Η σειρά έχει τόση πυκνότητα, τόση γρηγοράδα και τόση πρωτοτυπία που δύσκολα θα την ξαναβρώ. Εν ολίγοις η πλοκή έχει ως εξής. Ένας τύπος καταδικάζεται σε θάνατο διότι κατηγορείται ό,τι δολοφόνησε τον αδερφό του Αντιπροέδρου των Η.Π.Α. Υποστηρίζει ό,τι τον παγίδεψαν και ο μόνος που τον πιστεύει είναι ο νεότερος αδερφός του που αποφασίζει να τον σώσει. Πώς; Θέλει να κλειστεί και αυτός στην ίδια φυλακή που κρατάνε τον αδερφό του και να τον βοηθήσει να αποδράσουν. Ξέρει τα blueprints της φυλακής διότι δούλευε ως μηχανικός στην εταιρία που την έχτισε. Ένα μικρό πρόβλημα όμως. Δε γίνεται να θυμάται όλα τα σχέδια απ’έξω. Θα πρέπει να τα έχει μαζί του. Λίγο δύσκολο, ε; Γι’αυτό τα κάνει ένα τεράστιο καμουφλαρισμένο τατουάζ σε όλο του το σώμα απο τη μέση και πάνω! Απο εκεί και πέρα το κουβάρι της σειράς ξετυλίγεται με απίστευτο τρόπο και εξουθενωτικούς ρυθμούς. Και το εννοώ. Κάθε φορά που βλέπω ένα επεισόδιο αγχώνομαι. Άλλη πρωτοτυπία της σειράς είναι ό,τι δεν έχουμε «καλούς» και «κακούς». Ο πρωταγωνιστής για να επιτύχει το σκοπό του πρέπει να συνεργαστεί με συγκρατούμενούς του. Και όχι, δεν είναι όλοι καλά παιδιά που τα αδίκησε η κοινωνία και το θύμα τους έπεσε κατά τύχη 49 φορές πάνω στο μαχαίρι που κρατούσαν για να κόψουν το ψωμί. Πρέπει να κρατήσει ισορροπίες και να σχηματίσει συμμαχίες με φονιάδες, βιαστές, παιδεραστές, μαφιόζους, ναρκέμπορους και άλλα μπουμπούκια. Καλό ακούγεται, δε βρίσκετε;

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις

Και κάτι άσχετο. Εχθές βγήκα για καφέ με ένα παλιό μου συμμαθητή που όπως με πολλούς άλλους από τότε που τελειώσαμε το σχολείο χαθήκαμε. Βγήκα με τη χειρότερη των διαθέσεων. Εδώ και αρκετό καιρό είμαι ένα ψυχολογικό ράκος για πολλούς και διάφορους λόγους. Και αρκούσε το χαμόγελο μιας κοπέλας, μια απλή συζήτηση και λίγο «παιχνίδι» για να ξαναγίνει ο κόσμος όμορφος, αγγελικά πλασμένος. Τί να πεις; Χιλιοειπωμένα...