Κι όμως είμαι ακόμα εδώ!!!

Πιστέψτε το! Δε πέθανα (ακόμη). Μετά απο απουσία σχεδόν 3 μηνών αποφάσισα να "σπάσω" τη σιωπή μου (αγαπημένη φράση - κλισέ). Λοιπόν, ξεκινάμε.

Κεφάλαιο 1ο:
3ήμερο στα Χανιά τέλος Αυγούστου, αρχή Σεπτέμβρη (επίκαιρος, ε;).

Φωτορεπορτάζ:

Επί του πλοίου σε ώρες χαλάρωσης και παιγνίων.
Ο συνάδελφος Γιώργος με το έταιρο ήμισυ εξ Αμερικής (ου ου ου κλπ κλπ) Απρίλια (πρέπει
να τα εξελληνίζουμε όλα, April τη λένε τη κοπέλα αλλά εδώ κλίναμε το όνομα Κάνινγκ).


Ξέρω, ξέρω, δίαιτα... (λέμε τώρα).

Μεγάλο high-light του ταξιδιού το ξενοδοχείο. Βγαλμένο απο τα 60's, νόμιζες
ότι θα ακούσεις από το διπλανό δωμάτιο τον Βουτσά να ζητά φουντούκια από τη
Σαλλλλλονικιά μάνα του. Τουλάχιστον ήταν καθαρό και ήσυχο, παρόλο που ήταν σε κεντρικό σημείο. Ευτυχώς ήμασταν μια παρέα που δε ψείριζε το παραμικρό και
μας ενδιέφερε να περάσουμε καλά.

Χωρίς σχόλια. Απλα τα σπάει...


Δεν έχεις φτάσει πραγματικά σε ένα μέρος μέχρι να κάτσεις να φας και να δοκιμάσεις
τοπικές γεύσεις. Το ίδιο βράδυ που φτάσαμε βγήκαμε για φαγητό. Πάρτε μια γεύση (καλό, ε;).

Κοχλιοί, κοινώς σαλιγκάρια. Πρώτη φορά δοκίμασα. Πιο πολύ ενδιαφέρον έχει η διαδικασία
για να τα φας παρά η γεύση. Τίποτα το φοβερό αλλά γούστα είναι αυτά.

Αναθέματα σε εικόνα της Παναγίας σε κεντρική εκκλησία (δε συγκράτησα όνομα).
Φυλακτά που απεικονίζουν ανθρώπινα μέλη, ανάλογα με το τί θέλει ο πιστός να
θεραπευτεί. Μου έκανε εντύπωση που η Απρίλια θυμήθηκε ότι το ίδιο πράγμα
είχαμε δει στο Αρχαιλογικό Μουσείο Αθηνών, παράδοση που κρατάει δηλαδή 2.500 χρόνια.
Cool, huh???


Να μη πάει ο νους μου στο κακό, ε;

Τζαμί στο λιμάνι. Όμορφο κτίσμα, μέσα φιλοξενεί διάφορες εκθέσεις. Γενικά το λιμανάκι πολύ
γραφικό, τα πάντα αφιερωμένα στη προσέλκυση του τουρίστα βέβαια, αλλά τί να κάνεις;
Προβλέπεται...

Το παν είναι ένα καλό πρωινό. Ακολούθησε γαστριμαργικό όργιο με βάφλες.
(Παραδοσιακή κουζίνα, ε;)

Βραδινό όργιο βρώσης και πώσης.


Τέρατα φυσικής κατάστασης αποφασίσαμε να διασχίσουμε το περίφημο φαράγγι της
Σαμαριάς. Η φωτογραφία τραβήχτημε μόλις λίγα λεπτά αφότου είχα βγάλει τα σωθικά μου
ζαλισμένος από τις ατελείωτες στροφές του δρόμου μέχρι να φτάσει το λεωφορείο του ΚΤΕΛ στον προορισμό του. Δε ξεκίνησε λοιπόν η μέρα με τους καλύτερους οιωνούς.

Ξεκινώντας την κατάβαση βλέπεις αυτό! Ναι, αυτό περάσαμε... Μαγευτικό πράγματι.


Για να βρεθείς στο φαράγγι πρέπει να κατέβεις ένα ατελείωτο ζιγκ-ζαγκ
απο μονοπάτια με πέτρες ατάκτως εριμμένες. Ορειβατικά παπούτσια κρίνονται
αναγκαία. Κανείς μας δεν είχε, ευτυχώς δε μας κόστισε...


Ένα ποτήρι στη μέση του πουθενά... τί να πιεις... (κολλάει).

Μίλτου κατάβασις... μα πως τα λέω ο άτιμος.


Αυτή η γέφυρα στα μισά του δρόμου οδηγεί στο φυλάκιο της Σαμαριάς.
Υπόψιν ότι όλο το φαράγγι ουσιαστικά είναι ένας χείμαρρος
που το χειμώνα με τις βροχές είναι αδιάβατος.

Ahhh... so cute!



Εικόνα cart-postale αλλά δε θα μπορούσε να λείψει. Όσο να'ναι σε πιάνει
ένα δέος (εδώ κολλάει το awesome).

Στο στενότερο σημείο του φαραγγιού. Πλάτος περίπου 5-6 μέτρα.


Διαβαίνωντας τον Ρουβίκωνα (μιλάμε για μόρφωση όχι αστεία).



Σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής υπάρχουν τα σημάδια που βλέπετε άνωθεν
και σε ενημερώνουν σε ποιο χιλιόμετρο είσαι και πόσα
σου μένουν ακόμα. Φτάνουμε στο τέλος λοιπόν. Η μήπως όχι;


Φτάνοντας στην έξοδο του φαραγγιού συνειδητοποιείς ότι δεν
έφτασες ακριβώς στο τέλος της πορείας. Μπορεί να τελειώνει το
φαράγγι αλλά δε τελειώνει η πορεία. Σου μένουν άλλα 2 χιλιόμετρα
μέχρι να βγεις στη θάλασσα. Μεσολαβεί ένα χωριό στη μέση του πουθενά
στο οποίο ο γενναίος Γιώργος αποφάσισε να ανέβει στη μάντρα
ενός σπιτιού για να κόψει φραγκόσυκα.


Φτάνοντας επιτέλους στη θάλασσα, στο νότιο μέρος της Κρήτης, πήραμε
το φέρυ το οποίο θα μας πήγαινε Σφακιά και από εκεί με ΚΤΕΛ πάλι πίσω
στα Χανιά. Η φωτογραφία είναι από ένα ενδιάμεσο σταθμό του φέρυ
σε ένα γραφικό λιμανάκι. Άψογο.

Αφού λοιπόν έχασα κάμποσα λίτρα σε ιδρώτα την επομένη πήγαμε στο Αρχαιολογικό
Μουσείο των Χανίων. Όπως βλέπετε φιλοξενείται σε ένα παλιό Καθολικό ναό,
υπέροχης αρχιτεκτονικής. Αρκετά όμορφα εκθέματα, η έκπληξη όμως ήρθε απ'αλλού...

Με κίνδυνο να πέσει ο blogger για πάντα, το δημοσιεύω...
Τα εκθέματα είναι όντως ανεκτίμητης αξίας, και πώς θα γλιτώσουμε τα μπλεξίματα
με το νόμο; Κάνουμε μια δωρεά και το παίζουμε και εθνικοί ευεργέτες αμα λάχει
να'ουμ. Το πώς βρέθηκαν στη κατοχή του το ξεχνάμε για πάντα χμμμ...


Τέλος, η πινακίδα μπροστά από ένα εστιατόριο στο λιμάνι. Μας κέρδισε και το επιλέξαμε.
Δε το μετανιώσαμε, καλό σέρβις και φαγητό. Αυτό που γράφει η πινακίδα
μπορείς να το καταλάβεις μόνο αν κάνεις βόλτα στο λιμάνι. Οι κράχτες καταντάνε
ενοχλητικοί. Σε αυτό το στέκι ήταν πιο ήρεμοι και γι'αυτό τους προτιμήσαμε.
Το όνομα αυτού "Mourello", έτσι για την ιστορία.

Πίστευα ότι θα είχα χρόνο και για άλλα κεφάλαια αλλά μου πήρε 2,5 ώρες να κάνω το ποστ και βαρέθηκα. Ελπίζω να μη κάνω άλλους 3 μήνες για να ποστάρω. Τα λέμε...