1/12/06

Πονάει πάντα η πρώτη φορά

Στο κλίμα της εποχής (μη μας πούνε και "καθυστερημένους", έλα! δε θέλω εξυπνάδες), είπα και εγώ να κάνω το βήμα. Έχοντας ακόμα τις αμφιβολίες μου για το τί θα το κάνω τούτο το blog, ας κάνω μια προσπάθεια να γράψω μερικές κουβέντες.


Λίγες σχετικά μέρες νωρίτερα απολύθηκα απο τις τάξεις του τιμημένου Ελληνικού Στρατού. Είχα την τύχη (?) να κάνω μια πολύ εύκολη θητεία που πέρασε γρήγορα και άκοπα. Μερικά συμπεράσματα απο αυτή την εμπειρία. Θα επικεντρωθώ μόνο στις διαπροσωπικές σχέσεις διότι εμπεριστατωμένη άποψη για τη λειτουργία του Ε.Σ. δε μπορώ να εκφέρω αφού στην "ακριτική" Μεσογείων είναι άτοπο να μιλήσω για "ετοιμότητα", "μαχιμότητα" και "επιχειρησιακή ικανότητα". Αστεία πράγματα. Οι άνθρωποι λοιπόν. Όντως, ο Ε.Σ. είναι ένα τεράστιο ψυχο-κοινωνικό πείραμα μιας και είσαι αναγκασμένος να συχνωτιστείς με άτομα που δε σου δίνεται το περιθώριο να τα διαλέξεις. Αυτό είναι που το κάνει και πολύ ενδιαφέρον. Ως συμπέρασμα απο το σύνολο της θητείας μου δε μπορώ να πω ό,τι έχω ασφαλή συμπεράσματα. Γνώρισα παιδιά εξαιρετικά, μορφωμένα, με επίπεδο, ευγένεια και φιλότιμο. Υπήρχε βέβαια και ο αντίποδας. Άτομα χαμηλού επιπέδου, όχι απαραίτητα και μορφωτικού, αγενή, αφελή ίσως, κουτοπόνηρα και ιδιαίτερα διακριθέντες στο "φιδιάζειν", για να χρησιμοποιήσω και μια "στρατιωτική" ορολογία. Στην αρχή είχα πρόβλημα να συνεννοηθώ με δαύτους, υπήρξαν κάποιες προστριβές αλλά με το πέρασμα του χρόνου μαθαίνεις πως να τους αντιμετωπίζεις και να αγνοείς πράγματα που δε σε αφορούν άμεσα. Είναι σχολείο ο στρατός τελικά. Άποψη τετριμμένη θα μου πείτε αλλά πέρα ως πέρα αληθινή. (Τώρα που το σκέφτομαι, τα περισσότερα κλισέ λέγονται έτσι διότι απλούστατα ισχύουν, για σκεφτείτε το...). Πρωτεύον παράγοντας που διακρίνει τις άνωθεν κατηγορίες ανθρώπων είναι η ηλικία και η μόρφωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ό,τι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά στην τελική, (τςςςς, τρέντυ έκφραση, don't you think?), επαφές έχω κρατήσει με άτομα άνω των 24 και απόφοιτους ή τελειόφοιτους ανώτερων και ανώτατων σχολών. Αυτό κάτι πρέπει να σημαίνει λέω εγώ τώρα...
Από τα ενθαρρυντικά στοιχεία που παρατήρησα ήταν ό,τι τουλάχιστον υπήρχε μια "ανταμοιβή" και "ειδική μεταχείριση" σε παιδιά που είχαν μεγαλύτερη ηλικία και παραπανίσιες γνώσεις από το μέσο όρο. Αναλάμβαναν υπεύθυνα πόστα, δουλειά γραφείου ως επί το πλείστον, και σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά στο θέμα των υπηρεσιών δεν έπεφταν τόσο εύκολα "καμπάνες" σε αυτούς όσο στους υπόλοιπους. Ήταν ιδιαίτερα ευεργετικό για εμένα το ό,τι με το που παρουσιάστηκα στη μονάδα μπήκα στο 2ο γραφείο, (όπως μπαίνεις πρώτη πόρτα αριστερά, γέλια γέλια γέλια...), και αργότερα ανέλαβα καθήκοντα ταχυδρόμου. Ευτυχώς, είχα την ευκαιρία κάθε μέρα να είμαι εκτός στρατοπέδου, να βλέπω κόσμο και το κυριότερο να κυκλοφορώ με τα πολιτικά μου θυμίζοντας άνθρωπο.
Κάτι τελευταίο. Η συμπεριφορά μερικών "καλόπαιδων" χειροτερεύει όσο "παλιώνουν". Συζητώντας αυτό το φαινόμενο με ένα συφάνταρο μου είπε το εξής σοφό: "Αυτά το άτομα, στην έξω ζωή είναι του κλότσου και του μπάτσου, είναι τα παιδιά της τάξης που διαβάζουν ένα κείμενο συλλαβιστά ακόμα και στο Λύκειο. Ο στρατός είναι η μόνη ίσως ευκαιρία της ζωής τους να αισθανθούν "σημαντικοί" και "σπουδαίοι" όσο παλιώνουν και να φερθούν με περιφρόνηση απέναντι σε άτομα που εκτός στρατού νοιώθουν μειονεκτικά". Δεν έχει άδικο νομίζω.

Την περασμένη εβδομάδα ήμουν Θεσσαλονίκη.

Τη πόλη που σπούδασα και πέρασα 5,5 χρόνια. Χρόνια ωραία και για τα δεδομένα της ως τότε ζωής μου έντονα σε εμπειρίες και συναισθήματα. Πραγματικά χαίρομαι που έζησα αυτό που λέμε "φοιτητική ζωή" μακριά απο το σπίτι μου. Πως ήταν το "504 χλμ. βόρεια της Αθήνας"? Καμμία σχέση! Χε, χε... Inside joke there. Τέλος πάντων, πέρασα καλά και για άλλη μια φορά σκέφτηκα το πόσο ωραία θα ήταν να έμενα μόνιμα στη "Νύφη του Θερμαϊκού", στη "συμπρωτεύουσα", στη "φτωχομάνα" Θεσσαλονίκη, για να χρησιμοποιήσω μερικούς αγαπημένους προσδιορισμούς της πόλης που φυσικά απέχουν παρασάγγας από την πραγματικότητα αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα (ωχ, σα να βλέπω τα πρόσωπα ορισμένων που διαβάζουν αυτές τις γραμμές... εχμμμ...). Ψυχραιμία παιδιά, σας αγαπώ (in a no-gay way).


Και συνεχίζω τις σκόρπιες σκέψεις μου. Αυτή τη στιγμή, όπως είναι αυτονόητο υποθέτω κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου, δίνοντας μπουνιές στην οθόνη μιας και τρομοπαίζει ασταμάτητα. Αυτή η τεχνική είναι κάτι που μας μάθανε στη σχολή, α! υποτίθεται ό,τι έχω σπουδάσει ηλεκτρονικός για όσους δε το ξέρουν, και αυτή η μυστικιστική διαδικασία περνάει απο γενιά σε γενιά. Είναι για λίγους και εκλεκτούς. Ακούω μουσική σχεδόν όλη την ημέρα, μου δίνει ηρεμία, διέξοδο και ενέργεια, είναι απαραίτητη για την επιβίωση μου. Χωρίς αυτή δε ξέρω τί θα έκανα. Αυτό το καιρό ακούω gothic metal, symphonic metal, heavy metal και γενικά ό,τι συνδυάζει το σκληρό ήχο με πιο ήπια χαρακτηριστικά και κυρίως γυναικεία φωνητικά. Μερικά συγκροτήματα: After Forever, Beseech, Tristania, Dark Sanctuary κ.ά.



Αυτοί είναι οι Beseech

Και αυτοί οι After Forever. Τα σχόλια για τη τραγουδίστρια περιττεύουν. Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η

Λοιπόν, αρκετά με τη φλυαρία. Για αρχή καλά ήταν. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον με περισσότερες σκόρπιες σκέψεις. Περιμένω σχόλια τα οποία ΦΥΣΙΚΑ θα είναι μόνο διθυραμβικά, κολακευτικά και εξυψωτικά! Οτιδήποτε άλλο θα αγνοηθεί επιδεικτικά. Στα σοβαρά τώρα οι όποιες ατέλειες πιστεύω θα διορθωθούν εν καιρώ. Αυτά.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.



1 σχόλιο:

Nisyrios είπε...

Αχ, θυμάσαι τι καλά που ήταν στη Θεσσαλονίκη, που μέναμε μαζί, που σου έτριβα την πλατούλα, αχμ... εχμ!

Να σε ενημερώσω ότι έβαλα και Nova πια, οπότε θα βλέπουμε και Χάκο από την επόμενη φορά που θα έρθεις!

Καλορίζοκο το μπλονγκ και πάλι.